Hij was de helft van het beroemdste popduo dat Nederland ooit gekend heeft. Maar na de breuk met zijn collega Bob loopt de verteller van dit sprankelende verhaal met zijn ziel onder de arm, en verliest hij zich in drank en drugs. Als een vriendin hem vraagt haar hond naar Los Angeles te brengen, is dat dé kans op een uitweg.
De roadtrip door Amerika wordt een avontuur waarin hij terugblikt op mislukte relaties, het succes en het einde van de samenwerking met Bob, zijn gevecht tegen de kilo’s en vooral het gevecht tegen zichzelf.

ISBN: 9789 048 827 930 – Lebowski Publishers – Aantal pagina’s: 208

3 van de 5 sterren — Tim

Recensie in één zin

‘Door de vertellende en geestige manier van schrijven is dit boek vermakelijk, wel kijken we uit naar een volgend boek van de verhalenverteller Thomas Acda, maar dan met een sterkere verhaallijn.’

Hoofdpersonages

De verwende en arrogant geworden zanger, wil weg na zijn breuk met Bob als bekend popduo. Vluchten voor alles, maar vlucht hij niet vooral voor wie hij zelf geworden is? Hij komt zichzelf flink tegen tijdens zijn roadtrip door Amerika, die hij maakt met de hond Roadie. Het wordt uit het verhaal niet helemaal duidelijk, of de hoofdpersoon er nou daadwerkelijk beter van wordt. Acda neemt je bij de hand en leert je veel over het leven van de hoofdpersoon.
— Tim

Sfeer

De sfeer in het boek is luchtig en vluchtig. De roadtrip begint als een impulsieve actie, maar krijgt gedurende de trip door de gebeurtenissen steeds meer lading. Er ontstaat een band tussen man en hond. Tegen de Amerikaanse achtergrond ontmoet de hoofdpersoon een aantal markante personen. De gebeurtenissen in het boek zijn vaak ingegeven door toevalligheden.
— Tim

Schrijfstijl

Thomas Acda schrijft zoals hij praat, vlot, met veel bijzinnen en zeer geestig. Het boek leest lekker weg en is vermakelijk geschreven. De man heeft veel humor en dat lees je dan ook. Als deze verhalenverteller een volgend boek schrijft zijn wij de eerste die het zullen aanschaffen.
— Tim

Passage uit het boek

Ik ben op meer dan één manier de weg kwijt. Ik heb geen idee waar ik ben, maar echt erg is het niet. We zijn onderweg. Ik spreek Engels tegen Roadie, om te oefenen. Ik praat al Engels, Amerikaans eigenlijk, sinds ik Miami Vice zag. Hele stukken eruit speelde ik na in mijn slaapkamer. Ooit begon ik met Errol Flynn. Hoewel Errol wel degelijk sprak in Robin Hood, zei ik nooit een woord. Ik sprong op en neer met een zelfgemaakt zwaard/pijlenblazer. Maar ik zei niks. Niet eens: ‘Pak aan!’ Ik ben in de stomme film begonnen en bij Miami Vice was ik toe aan tekst. En ik was Sonny Crockett die met Sonny Crocket samenwerkte. Tubbs deed niet mee, die liep er een beetje achteraan, achter Sonny en mij.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Angie Thomas – Niet te stoppen

Recensie: Katie Birchall – Sex Education – De roadtrip