Kotoko is ontroostbaar wanneer ze haar broer verliest, en ze is ervan overtuigd dat zijn dood haar schuld is. Dan hoort ze over een restaurant waar een maaltijd kan worden bereid ter herinnering aan een overleden geliefde. Als je de maaltijd eet, zou je even contact hebben met de overleden persoon. Kotoko heeft zo haar bedenkingen, maar ze zet haar scepsis opzij en neemt de trein vanuit Tokyo naar een klein havenstadje waar het restaurant, Chibi Neko, zich bevindt. Ze ontmoet de jonge chefkok Kai en huiskat Chibi. Als ze de maaltijd tot zich neemt, staat haar een helende ervaring te wachten, net als de andere bezoekers, die allemaal met hun eigen verhaal naar Chibi Neko zijn gekomen.

ISBN: 9789028453579 – Uitgeverij Wereldbibliotheek – Aantal pagina’s: 176 – Roman, healing fiction

5 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Het restaurant van de herinneringen gaat over verlies en rouw, maar is desondanks een hoopvol boek.’

Hoofdpersonages

In Het restaurant van de herinneringen staan een paar verhalen met steeds verschillende hoofdpersonen, bijvoorbeeld Kotoko en Yuito, Taiji en Fumika en Yoshio en Sezu. Twee personen komen iedere keer terug: Kotoko, de hoofdpersoon uit het eerste verhaal, en Kai, die de uitbater van Chibi Neko is.

Kais moeder, die is overleden, is het restaurant Chibi Neko begonnen, waar je een maaltijd kunt eten ter herinnering aan een overleden geliefde. Kotoko gaat naar het restaurant toe, vol scepsis, maar ze krijgt een bijzondere ervaring. Zo bijzonder dat ze iedereen die dat nodig heeft hetzelfde gunt. Ze verwijst bijvoorbeeld de jonge jongen Taiji naar het restaurant. Bij Yoshio helpt ze Kai om de herinneringsmaaltijd te bereiden en uiteindelijk bereidt Kotoko ook een maaltijd voor Kai.
— Isolde

Sfeer

De sfeer in Het restaurant van de herinneringen is heel bijzonder. Het boek gaat over het verlies van geliefden en hoe de hoofdpersonen een weg proberen te vinden om hiermee om te gaan. In de kern is dat een verdrietig gegeven. De maaltijden, die bij Chibi Neko worden bereid, geven de rouwende hoofdpersonen de mogelijkheid om een enkel los eindje af te ronden. Dat is een bijzondere kans, die ook de lezer hoopvol kan stemmen. Je hebt maar iets kleins nodig om een mooie herinnering op te roepen en zo een zekere verbinding te kunnen vinden om daarmee voor jezelf een stapje te zetten in verder gaan.

Het boek valt onder de noemer healing fiction. Dit is een trend uit Korea en Japan. Het zijn romans die in het teken staan van alledaagse obstakels die door oprechte aandacht en verbinding kunnen worden overwonnen.
— Isolde

Schrijfstijl

Zoals de hoofdpersonen in het boek met aandacht een maaltijd bereiden en eten, zo vraagt het lezen van dit boek ook aandacht. Dat is de enige manier om van het boek en het achterliggende idee te kunnen genieten en er iets van op te steken.
Het restaurant van de herinneringen leest prettig en niet moeilijk. Het enige wat mogelijk wat lastig leest, zijn de Japanse namen die ontzettend afwijken van ons Nederlands. Dat mag echter geen probleem zijn om van het boek te genieten.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Terwijl ze erover nadacht, legde Kumagai het uit.
‘Dat wil zeggen kagezen.’
Dat woord kende Kotoko dan weer wel. Kagezen is een maaltijd die mensen klaarzetten voor iemand die al heel lang weg is, als een soort offer om diens veiligheid af te smeken. Of het is een maaltijd die wordt geserveerd bij de herdenking van iemand die overleden is. Naar dat laatste leek meneer Kumagai te verwijzen. Ook bij de begrafenis van haar broer was zo’n maaltijd bereid, voor bij de receptie erna.
‘Als je een herinneringsgerecht eet bij Chibi Neko, dan kun je de stem van je dierbare horen. Het roept herinneringen op.’
‘Je dierbare horen…’ herhaalde Kotoko afwezig.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Onze leestips voor de zomer

Recensie: Sam & Sam Clark – Moro thuis