Kristof Smeyers
TagRecensie: Kristof Smeyers – Wolf: wildernisgeschiedenis
*** 3/5
De wolf, de meest gevreesde jager van onze contreien, hangt dan wel niet langer rond in de schaduwen van de bosrand, hij doet dat des te meer in onze verbeelding: als een likkebaardend, kwijlend beest met blikkerende tanden en boosaardige ogen. Van dat sprookjesdier, die grote boze wolf, waren we eindelijk verlost. Dankzij al net zo sprookjesachtige jagers, maar vooral dankzij de doortastendheid waarmee we onze laatste resten wildernis vernielden.
Nu wolven zich weer in onze verkavelde uithoek wagen, duiken ook oude angstbeelden weer op. Laten wolvensympathisanten zich al te gemakkelijk in de luren leggen door een monster in schaapskleren, of trekken critici nodeloos aan de alarmbel? Vanwaar die ambigue relatie tussen wolf en mens?
Om die vraag te beantwoorden, en om ons onze gedeelde toekomst te kunnen verbeelden, is een zicht op de natuur- en cultuurhistorische relatie van wolven en mensen onontbeerlijk.
Recensie: Kristof Smeyers – Raaf; Cultuurgeschiedenis in vogelvlucht
**** 4/5
Onder de vleugels van een raaf ontluikt de hele wereldgeschiedenis. We trekken van hindoegodinnen naar alchemisten, van Odins kompanen in het Walhalla naar Hitchcocks filmset. Wanneer mensen samenzitten bij de eerste kampvuren, houden raven hen al nieuwsgierig in de gaten. Te pas en te onpas duiken ze op in ons verleden. Wat hebben de mens en de raaf overgehouden aan die gedeelde geschiedenis?
Een kater, zo lijkt het op het eerste gezicht. Geen vogel heeft zo’n onheilspellende reputatie als de ‘grimmige, akelige vogel uit het donk’re schimmenheer’, zoals Poe in The Raven schreef. Geen vogel is de voorbije eeuwen zo zwartgemaakt, zo verjaagd en bejaagd als de raaf. Maar vandaag kijken we naar raven met nieuwe ogen.
En de raaf? Die kijkt terug: aarzelend nestelt hij zich na lange afwezigheid weer in de Lage Landen. Snijden we zo een nieuw hoofdstuk aan in onze gedeelde geschiedenis?