Stel je Sherlock Holmes voor… in het oude Rome. In een wereld vol mythen en bijgeloof gebruikt de Romeinse senator Publius Aurelius zijn verstand om mysterieuze sterfgevallen te onderzoeken.

Het meer van Avernus, 44 na Christus. Kort na elkaar worden twee zoons van een rijke koopman dood aangetroffen. De oudste in de visvijver, de middelste in de volière in de tuin, waar een reiger in zijn hoofdwond staat te pikken. Al snel gaan er geruchten rond over een oude voorspelling: drie kinderen zullen omkomen, een door vissen, een door vogels en een door insecten. Alleen de jongste dochter is nog in leven… voor nu.

Een perfecte zaak voor de charismatische Publius Aurelius, die zich nooit heeft laten tegenhouden door wat een bijgelovige menigte beweert.

ISBN: 9789401623599 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 303 – Detective, cosy crime, historische fictie

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘De Romeinse oudheid en een detectiveplot lijken ver uit elkaar te liggen en niet te combineren, maar het werkt écht: Hier waak ik is een origineel en boeiend boek.’

Hoofdpersonages

Publius Aurelius Statius is senator in de senaat van Rome ten tijde van keizer Claudius. Hij zoekt graag naar oplossingen van raadsels en kan niet zo goed tegen onrecht. Publius Aurelius denkt graag over dingen na en weet altijd de juiste vragen te stellen.
Castor is Publius Aurelius’ bediende en ook goed met woorden, maar op een niet zo eerlijke manier. Castor weet overal een dealtje uit te slaan en is keihard als het om onderhandelen gaat. Hij weet op creatieve manier informatie te vergaren.
Pomponia is goed bevriend met Publius Aurelius en getrouwd met Servilius. Ze is heerlijk dramatisch en misschien ook een tikkeltje praatziek, waardoor ze makkelijk met mensen bevriend raakt. Pomponia staat op het punt om een parfumhandel te beginnen met Tertia Plautilla. Na een vakantie zijn ze met z’n drieën onderweg naar Rome en besluiten te overnachten op de villa van koopman Gnaeus Plautius, waar net zijn zoon in de visvijver is gevonden.
— Frederique

Sfeer

Het duurt best even voordat Hier waak ik spannend wordt, er is een vrij lange proloog waarin eerst de Oud-Romeinse setting en samenleving worden geschetst. Dit is nodig om een goed beeld te geven aan de lezer waarin het verhaal zich afspeelt, maar het zorgt er wel voor dat het begin een beetje traag is. Daarna is het allemaal de moeite waard en word je getrakteerd op een speurend moordmysterie zonder dat het bloed je om de oren vliegt. De spanning neemt toe verder in het boek en het einde – of je de ontknoping nu aan ziet komen of niet – is perfect als je fan bent van cosy crime.
— Frederique

Schrijfstijl

Danila Comastri Montanari heeft een beeldende en pakkende schrijfstijl. Met heldere zinnen zet ze de setting en regels van de Oud-Romeinse maatschappij uiteen en verweeft dit op een prachtige manier met een moordmysterie. Het opstarten van het verhaal duurt even, maar stiekem is dat helemaal niet erg omdat je door de woordkunsten van Montanari niet doorhebt hoeveel pagina’s je al gelezen hebt. Het allermooiste is dat er nog veel meer delen in deze serie zijn.

In het boek zijn kaarten toegevoegd van de verschillende locaties en achterin vind je nog veel meer achtergrondinformatie.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Twee dagen later slenterde Aurelius, niet van plan zich te laten meeslepen door de treurige sfeer in huis, in gedachten verzonken langs het kanaaltje door het laurierbos.
Vreemd dat Atticus midden in de nacht naar het bassin was gegaan, en al net zo vreemd dat hij erin was gegleden. Onvoorstelbaar zelfs dat hij geen kik had gegeven terwijl hij verdronk, zonder zelfs maar te proberen om eruit te klimmen: op het met zeewier bedekte slib dat de rand van de visvijver bedekte, was geen spoor te bekennen van een poging om er weer uit te komen, en al evenmin van de verwoede doodsstrijd die een man in zo’n hopeloze toestand had moeten voeren.
Afgeleid door deze bespiegelingen had Aurelius het veranderende landschap niet opgemerkt. Hij stond dan ook paf van de verbazing toen hij het gebladerte achter zich had gelaten en de grote vijver bomvol vogels zag met daarnaast de grote volière. Gefascineerd keek hij naar het schouwspel van kraanvogels, ooievaars, zilverreigers en flamingo’s die in volle vrijheid en door elkaar de vredige, kunstmatige spiegel in beslag namen. Een pauw, gewend aan menselijke aanwezigheid, liep hem onachtzaam voorbij.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Flora Pennartz – De Stad der Wolken

Recensie: Suetonius – Keizers van Rome