Door een toeval ontdekt Ellinor dat zij, haar moeder en haar grootmoeder geen bloedverwanten zijn van de rest van haar familie. Dit wekt haar nieuwsgierigheid en ze wil de geheimen uit het verleden ontsluieren.
Dit brengt haar eerst naar Kroatië waar ze meer te weten komt over het tragische liefdesverhaal van haar overgrootouders. Haar speurtocht brengt haar vervolgens naar Nieuw-Zeeland, waar ze nog meer verrassende ontdekkingen doet met betrekking tot haar afkomst. Familiebanden blijken heel dikwijls niet te zijn wat ze op het eerste gezicht lijken.

ISBN: 9789026149191 – Uitgeverij de Fontein – Aantal pagina’s: 447 – Roman

5 van de 5 sterren
(5 van de 5) – Marita / (4 van de 5) – Isolde

Recensie in één zin

‘De geheimen van het winterhuis is een steengoed boek dat je niet loslaat tot je het uit hebt.’

Hoofdpersonages

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

Marita: Het hoofdpersonage in het boek is Ellinor. Zij is degene die de speurtocht naar het verleden start. Centraal in haar onderzoek staat Frano Zani, die haar overgrootvader blijkt te zijn.
Verder spelen drie vrouwen een cruciale rol in het verhaal: Liliana, Clara en Alison. Allen hebben ze een link met Frano.

Isolde: Een vrij irritant personage is Gernot, de partner van Ellinor. Hij is erg op zichzelf gericht, met het eeuwige excuus dat hij een kunstenaar is en leeft voor de kunst. Hij is weinig empathisch en kan niet meeleven met Ellinor. Melvin daarentegen, die Ellinor tijdens haar zoektocht in Nieuw-Zeeland ontmoet, is bijzonder sympathiek.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

Isolde: Het boek speelt zich in verschillende perioden en op verschillende locaties af, maar dit wordt nergens verwarrend of onduidelijk. De sfeer en de beschrijvingen maken duidelijk waar je bent, evenals de afwisseling van lettertypes.

Marita: De geheimen van het winterhuis wekt heel wat emoties op. Bepaalde passages brengen tranen in de ogen, terwijl andere delen je heel kwaad maken op bepaalde personages. Het is een boek dat je zeker niet onverschillig kan laten.

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

Isolde: De geheimen van het winterhuis leest vlot en makkelijk. Je zit al snel in het verhaal en kan het daarna bijna niet meer loslaten. Sarah Lark is zeer goed in staat om je te laten meeleven met de hoofdpersonen van haar boeken. De vrouwen in het verleden zijn redelijk naïef, terwijl Ellinor gelukkig een vrouw van deze tijd is en weet wat ze doet. Je valt soms van de ene verbazing in de andere en wilt daarom graag doorlezen.

Marita: Het boek is heel vlot geschreven. De schrijfster neemt je echt mee naar de verschillende werelden van de verschillende vrouwen. Het zet aan tot nadenken en brengt het besef dat de gevoelens van mensen niet echt veranderen, alleen de maatschappelijke context waarin we leven verandert.

Isolde: Liefde is iets van alle tijden, dat blijkt duidelijk uit dit verhaal. Maar gelukkig kunnen we daar in onze tijd een stuk minder angstvallig mee omgaan dan een eeuw geleden.

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

Marita: Nee, dit was voor mij het eerste boek van deze schrijfster.

Isolde: Sarah Lark heeft verschillende trilogieën geschreven die zich afspelen in Nieuw-Zeeland en/of Australië en een duologie die in het Caribisch gebied gespeeld. Ik heb ze bijna allemaal gelezen. In De geheimen van het winterhuis vertelt Lark een keer niet een chronologisch verhaal, maar springt ze tussen verleden en heden heen en weer. In al haar boeken staan meeslepende familiegeschiedenissen centraal.

Passage uit het boek

‘Ik heb het Frano verteld. Vanochtend toen we elkaar in de afzondering van ons echtelijk bed goedemorgen wensten. En natuurlijk is hij al even gelukkig met ons kind als ik. Hij vroeg me of ik het zeker wist en toen ik zei van wel kuste hij me, trok me tegen zich aan en zei steeds weer hoe blij hij was.
‘Wil je dan nu echt vertrekken?’ vroeg ik met een laatste vleugje hoop. Misschien, dacht ik, bedenkt hij zich wel nu ik zwanger ben.
Frano schudde zijn hoofd. ‘Ik heb het je al een paar keer verteld: ik wil niet, maar ik moet. En je mag niet klagen, want daarmee maak je het alleen maar moeilijker voor me. Luister, liefste Clara, ik kom toch gauw weer terug? Het is nu voorjaar, dus is het bergen van deze kauribomen een makkie. Uiterlijk over zes weken zijn we terug.’
‘Maar dan ben ik al heel dik.’
Hij lachte. ‘Dan is het nog helemaal niet te zien. En nu wil ik je nog één keer kussen voordat we opstaan. We willen vroeg vertrekken en voor die tijd wil ik nog graag een kop koffie. Bovendien wil ik George en Jonny niet laten wachten.’
‘Zo vroeg hoeven jullie toch niet te vertrekken.’ Ik was bereid om te vechten voor elke minuut die hij langer bij me zou blijven.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sarah Lark – Goede hoop

Recensie: Sarah Lark – Een moedig besluit