Berlijn, april 1945. De Tweede Wereldoorlog loopt op zijn einde. De Russen vallen Berlijn binnen en bezetten de stad die tot een woestenij verworden is.
Midden in dit oorlogsgeweld probeert een zeventienjarig meisje te overleven. De mensen hebben zich verschanst in een schuilkelder. Maar ook daar zijn ze niet veilig voor de beestachtigheden van de bezetter: moorden en verkrachtingen zijn er dagelijkse kost.
Het meisje ontvlucht de stad, maar ook op het platteland blijkt ze niet veilig te zijn.

ISBN: 9789002278617 – Uitgeverij Standaard – Aantal pagina’s: 239 – Roman

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘Wat ons nog rest is een verrassende en choquerende novelle.’

Hoofdpersonages

Het hoofdpersonage is een zeventienjarig meisje. Ze woont in Berlijn tijdens de Tweede Wereldoorlog, samen met haar moeder en jongere broer. Haar vader vecht ergens aan het front, ze krijgen geen nieuws over hem. Ze waant zich verloren midden in al dat oorlogsgeweld en ze heeft het gevoel dat niemand haar nog werkelijk ziet doordat iedereen, zelfs haar eigen moeder, bezig is zijn eigen hachje te redden.
— Marita

Sfeer

Ik was aangenaam verrast door Wat ons nog rest van Aline Sax. Toen ik het boek in handen kreeg, had ik bij de eerste aanblik spijt van de aanschaf ervan. Maar al heel gauw werd ik meegenomen in het intrieste en aangrijpende verhaal van het zeventienjarige meisje. Het is een beklijvend verhaal. Meestal lezen wij boeken over de gevolgen van de oorlog voor de geallieerden of voor de Joden, dit boek laat de andere kant van de medaille zien. En deed mij vooral beseffen dat niemand aan de gruwel van een oorlog kan ontsnappen.
— Marita

Schrijfstijl

Wat ons nog rest is verteld in een vrije versvorm. Dit is eerst enigszins wennen, maar het lukt de schrijfster om je heel vlug mee te voeren in het verhaal. Aline Sax slaagt er uitstekend in om ons een duidelijk beeld te laten vormen van hoe het was om tijdens die laatste dagen van de oorlog in Berlijn te wonen. Door de korte, maar krachtige schrijfstijl vormen de beelden zich als een film in je hoofd.
Alhoewel ze het hoofdpersonage enkel op het einde bij naam noemt, is het verhaal zodanig verteld dat je meevoelt met het meisje.
Het geheel is voor mij een ode aan de kracht van vrouwen en aan de liefde: wat ons nog rest is … liefde.
— Marita

Passage uit het boek

‘Twee motorfietsen
met zijspan
komen aangereden.
Het bloed bevriest
in mijn aders
Als ik de Russische uniformen
herken.
De eerste mindert vaart,
stopt,
de tweede ook.
Hebben ze me
gezien?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Joyce Pool – Stamppot met kogels

Recensie: Ivan Sciapeconi – De kinderen van Villa Emma