Joop en Joy worden aangesteld als ‘tegensprekers’ in het Team Grootschalige Opsporing, dat is samengesteld om een moord in de rechtbank Utrecht te onderzoeken. Dat tegenspraak nodig is blijkt wanneer het team onder druk van de media een rechter verdenkt. Maar Joy denkt dat de dader moet worden gezocht in de zwarte kousen gemeenschap die onder de leiding van de vader van het slachtoffer lijkt te veranderen in een sekte. Haar mentor Joop duikt samen met de FIOD in de schimmige constructie die de eigenaren van de voetbalclub van het slachtoffer, Broker Boys, voor hun vip-supporters hebben bedacht. Intussen wordt de dader verteerd door schuldgevoel.

ISBN: 9789464804836 – Eigen beheer – Aantal pagina’s: 246 – Thriller, detective

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Tunnelvisie laat goed zien dat niet alles is zoals je in eerste instantie denkt.’

Hoofdpersonages

Joop Dijkstra wordt gebeld door zijn baas, Fred Zandbergen, om samen met Joy Purperhart als ‘tegensprekers’ te dienen in het Team Grootschalige Opsporing vanwege een moord in een rechtbank. Het doel is om te zorgen dat bij het onderzoek alle aspecten en invalshoeken worden onderzocht. Waar Joop ervaren is in het vak en al vaak als tegenspreker heeft gewerkt, is Joy juist het tegenovergestelde, hierdoor zien ze allebei de dingen net even anders.
— Frederique

Sfeer

De sfeer van Tunnelvisie is goed spannend. Vanaf de eerste pagina zit je meteen vol vragen en tijdens het lezen denk je ook hardop na over wie de dader zou kunnen zijn. De spanning wordt afgewisseld met wat humor, waardoor het boek echt op geen enkel moment saai is.
— Frederique

Schrijfstijl

Ben Schaafsma heeft een heel pakkende schrijfstijl. De personages komen meteen vanaf de eerste pagina over als echte mensen en de setting wordt beeldend, maar zonder overdrijven, beschreven. Je vergeet soms eigenlijk dat je een boek leest. Hierdoor leest Tunnelvisie vlot weg en vlieg je door de pagina’s heen.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Het was een kantoorkamer zoals er wel honderdduizenden zijn met een systeemplafond en een bureau. Volgens het bordje naast de deur behoorde de kamer toe aan een rechter, mr. S.U.W. de Groot, zijn voornaam, Steyn, stond er tussen haakjes achter. De kamer stelde niet veel voor, een vierkant hok met behalve de glazen wand aan de gangzijde, twee metalen wanden links en rechts van de deur en ramen aan de buitenzijde. Het was er rommelig, op het bureau en op een tafel lagen tientallen dossiers en stapels papier. De ramen aan de overkant van de kamer waren bedekt door een zonwering. Als je langs deze kamer zou lopen, had je aan één blik genoeg om te weten dat dit voor deze rechter slechts een werkhok was en niet meer dan dat. Niets bijzonders, dacht Joop, behalve dan dat de man die achter het bureau zat dood was, daar was geen twijfel over mogelijk. Eigenlijk zat hij ook niet meer, het slechtoffer hing nog half en schuin op de bureaustoel. Het evenwicht leek fragiel, alsof er maar een windvlaagje nodig zou zijn om het lichaam definitief op de grond te laten vallen. Het hoofd hing iets achterover waardoor je bijna in de diepe snee in zijn keel keek. Joy en Joop roken het bloed dat in een plas over de vloerbedekking onder de stoel lag.
‘Even diep ademhalen,’ instrueerde Joop ‘en daarna alles goed in je opnemen.’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Wim Hendrikse – Rust zacht

Recensie: Wim Hendrikse - Jeugdzonde