Recensie: Bronja Prazdny – Verloren taal
Bronja Prazdny is kind van vluchtelingen. Haar vader en moeder verlieten hun geboorteland Tsjecho-Slowakije eind jaren zestig en ontmoetten elkaar in Bilthoven op een cursus Nederlands voor anderstaligen. Hoewel geboren en getogen in Nederland, voelt Prazdny zich anders. Om uit te zoeken hoe dat nou zit met dat ‘zich anders voelen’ gaat ze op zoek. ‘Verloren taal’ is een persoonlijke zoektocht naar familie, oorsprong en verleden.
ISBN: 9789 046 819 944 – Nieuw Amsterdam – Aantal pagina’s: 288 – Literaire non-fictie
4 van de 5 sterren — Kelly
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Start!
Recensie in één zin
‘Een aangrijpend boek over de zoektocht naar identiteit, familie, oorsprong en verleden – een zoektocht die heftige maar ook mooie en ontroerende momenten kent.’
Hoofdpersonages
Eigenlijk deed dit boek me soms denken aan het BBC programma ´Who do you think you are´, maar dan in boekvorm. Echter gaat de auteur in dit boek een stap verder en neemt ze haar persoonlijkheid in het verhaal mee. Ze vertelt je echt háár verhaal, en je leert haar familie door haar ogen kennen. Er komen veel personages voorbij, en het vraagt soms veel van je als lezer om alle personages uit elkaar te houden. Ook lopen verhalen uit het heden en het verleden vaak dwars door elkaar, wat het enerzijds dynamisch en boeiend houdt, maar anderzijds soms ook voor wat verwarring zorgt.
— Kelly
Sfeer
Je beleeft de zoektocht naar de familiegeschiedenis van Prazdny heel intens met haar mee omdat ze het zo gedetailleerd en sferisch weet te omschrijven. Zo ook in bijvoorbeeld de passage over de geschiedenis van opa Pišta, waarin ze omschrijft hoe haar opa en haar oma moesten vluchten van Žilina naar Engeland ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de tocht schreef oma Mariana haar gedachten op een stuk vergeeld vloeipapier; de tekst is jaren later door haar dochter deels ontcijferd en nu in het boek geplaatst. Ik kreeg er kippenvel van. ‘De laatste keer dat ik thuis slaap, de laatste keer dat mamaatje me goedenacht wenst […]. Waar zal ik morgen zijn? Zal ik überhaupt terugkomen?’
— Kelly
Schrijfstijl
‘Verloren taal’ is een boek dat beklijft omdat Bronja Prazdny haar lezers aan de hand neemt bij haar zoektocht, op dusdanige manier dat het voelt alsof je samen op zoek bent naar haar geschiedenis, alsof je sámen de zoektocht onderneemt. Prazdny stelt zichzelf, en dus de lezer, telkens vragen (‘Het is toch helemaal niet zo gek dat ik dit wil weten?’). Juist die twijfel, die gewaarwording, geeft dit boek een heel persoonlijke stijl. Je voelt wat de auteur voelt. Je voelt de frustratie over het feit dat de auteur haar eigen moedertaal niet meer spreekt, de taal die ze als klein kind nog wel sprak. De auteur neemt geen blad voor de mond en omschrijft zichzelf en haar familie op heel open, openhartige wijze, zonder daarbij de lezer gevoelige aspecten te besparen.
— Kelly
Passage uit het boek
‘Wat maakt het uit dat ik kind ben van generaties vluchtelingen? Ik spreek toch Nederlands en ben hier geboren? Is het dat onderliggende gevoel van onveiligheid dat mij anders maakt, of hoef ik niet verder te kijken dan mijn uiterlijk en mijn achternaam?
Het laat me niet los. Ik wil weten hoe het zit met mijn afkomst, en daarom besluit ik uit te zoeken wat vluchten met mijn familieleden, mijn moeder, haar vader (mijn opa Pišta) en mijn vader heeft gedaan en wat dit, in ultimo, voor mij heeft betekend en nog steeds betekent. Ik voel urgentie, alsof dit iets is wat opgehelderd móét worden.’
Leesvoorschrift
Zet een grote kop thee, neem plaats op de bank en laat Bronja Brazdny je aan de hand meenemen bij haar heftige maar mooie zoektocht naar haar familie, haar oorsprong en verleden.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?
Ga je dit boek lezen?
+ Er zijn nog geen reacties
Reactie toevoegen