Elke dag reist Iona Iverson met de trein naar haar werk. En elke dag ziet ze dezelfde mensen bij haar in de coupé zitten. Dit gebeurt al zo lang dat ze allemaal verhalen heeft verzonnen over hun levens, en ze heeft voor iedereen een bijnaam. Maar Iona knoopt nooit een gesprek aan. Natuurlijk niet, dat doet niemand, toch? En dan, op een dag, stikt een van de passagiers bijna in een druif, op de stoel tegenover Iona. Gelukkig blijkt een medereiziger een verpleegster te zijn en ze weten zijn leven te redden.

Deze kleine gebeurtenis leidt ertoe dat een groep totaal verschillende mensen ontdekt dat ze veel meer met elkaar gemeen hebben dan alleen een reis van A naar B. Met onbekenden praten lijkt misschien eng of ongemakkelijk, maar je kan er ook veel van leren, en heel soms kan het zelfs je leven veranderen.

Je praat nooit met andere mensen in de trein als je naar je werk gaat. Maar wat zou er gebeuren als je dat wel zou doen?

ISBN: 9789403108315 – Uitgeverij Cargo – Aantal pagina’s: 349 – Roman/Feelgood

5 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Verassende roman over wat er gebeurt wanneer je de ongeschreven regels van het dagelijks forenzen doorbreekt.’

Hoofdpersonages

Iona Iverson, getrouwd met Bea, werkt al jaren voor hetzelfde tijdschrift en heeft een vaste rubriek waarin ze de brieven van lezers beantwoordt en goed advies geeft. Iona gaat elke dag samen met hond Lulu in dezelfde trein naar haar werk. Ze houdt er ongeschreven regels op na tijdens het reizen, zoals dat je thee drinkt uit een echt kopje en niet uit plastic, maar ook dat je absoluut geen gesprek aanknoopt met je medepassagiers.
Piers zit vaak tegenover Iona, maar ze praten nooit met elkaar. Wanneer Piers stikt in een druif schendt Iona haar eigen regels en roept ze of er een dokter in de wagon aanwezig is. Het meisje dat naast Piers zit, Emmie, kan alleen maar zachtjes kloppen. Sanjay, verpleegkundige, reageert op Iona’s oproep en is de held van de dag. De anonimiteit van de reizigers is doorbroken en hun levens raken steeds meer met elkaar verbonden.
— Frederique

Sfeer

De reizigers op perron 5 heeft een heel eigen sfeer die lastig te omschrijven is. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit een van de andere passagiers die met de eerste gebeurtenis te maken hebben, daardoor kom je over hen steeds meer te weten. Waar sommigen aan de buitenkant enorm perfect lijken en je het idee hebt dat hun leven een zorgeloos bestaan is, kom je er door het boek heen achter dat het helemaal niet zo perfect is. Dit maakt dat het boek eigenlijk niet weg te leggen is, je blijft doorlezen omdat je wilt weten of iedereen zijn problemen weet op te lossen.
— Frederique

Schrijfstijl

Clare Pooley heeft een heerlijke schrijfstijl. Je hebt na een bladzijde eigenlijk al niet meer het idee dat je een boek aan het lezen bent, je wordt geabsorbeerd door het verhaal. De reizigers op perron 5 leest supervlot weg, op zo’n manier dat je helemaal vergeet het boek weg te leggen en je het bijna in een dag uitleest. Een absolute aanrader voor de zomer.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Terwijl de trein bij elk station drukker werd, werkte Iona tevreden in haar kleine bubbel, opvallend anoniem en opgaand in de omgeving. Gewoon één van de duizenden doorsnee forenzen, van wie niet één ook maar een greintje aandacht voor haar had. Er zou absoluut niemand tegen haar, of tegen iemand anders, praten. Iedereen kende de tweede forenzenregel: je kunt iemand toeknikken, als je die persoon al een flink aantal keren bent tegengekomen, zelfs – in het uiterste geval – een zuinig glimlachje uitwisselen of een wenkbrauw optrekken bij een aankondiging van de conducteur over de intercom, maar praten doe je nooit never niet. Tenzij je niet spoorde, wat, ondanks wat er gezegd werd, bij haar niet het geval was.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Elke Wiss – En ze filosofeerden nog lang…

Recensie: Lorraine Brown – Liefs uit Parijs