Het eiland Getijden is een van de laatste plekjes op aarde. Vina is een van de weinige tieners die hier leven. Haar lichaam is mismaakt en ze mist een hand. Dat herinnert haar er voortdurend aan dat er in een wereld, waarin er steeds minder droog land is, geen plek is voor haar. Ze heeft één lichtpuntje, Tiam, een sterke en handige jongen. Maar op Getijden is er geen ruimte voor liefde, overleven is alles wat telt.
Het leven van Vina verandert als de koning op een dag ziek wordt en geen mannelijke nakomeling heeft. Vina wordt ontboden in het paleis en mag prinses Ster gaan helpen. Ze komt er achter dat de koning een geheim heeft dat de wereld van de bewoners van Getijden voor altijd kan veranderen. Kan Vina de mensen van wie ze houdt redden voordat Getijden door de zee wordt verzwolgen?

ISBN: 9789492585455 – Dutch Venture Publishing – Aantal pagina’s: 275 – Young adult

3 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een intrigerend verhaal over overleven op een plek waar niemand een ander het licht in de ogen gunt.’

Hoofdpersonages

Corvina is bijna 16, ze mist een hand en staat vrij laag in de hiërachie op het eiland Getijden. Ze is ontzettend dapper en sterk. Als ze van iemand houdt, is ze tot alles bereid om die persoon te helpen. Vina is ook heel vindingrijk, misschien juist wel omdat ze zich al bijna haar hele leven in haar eentje en met maar één hand moet zien te redden. Ze laat zich niet zomaar door anderen afblaffen en heeft een enorme overlevingsdrang.
Vina is erg gesteld op Tiam, een jongen met wie ze samen is opgegroeid. Tiam is een uitweg van het eiland op het spoor. Vina denkt dat Tiam geen oog heeft voor haar, maar onopvallend zorgt Tiam voor de veiligheid van Vina.
Prinses Ster is niet echt geliefd op het eiland, maar zij heeft letterlijk en figuurlijk de sleutel naar de toekomst in handen. Vroeger speelde ze al veel met Vina en nu zorgt ze dat Vina een goed baantje krijgt en daarmee een veiliger positie op het eiland heeft. Ster is niet echt heel vriendelijk voor anderen, maar dat is deels ook uiterlijke schijn.
— Isolde

Sfeer

De sfeer in Het verdronken land is, vooral in het begin, heel sinister. Letterlijk niemand gunt elkaar iets en iedereen is alleen maar gericht op zichzelf en op overleving. De setting van het boek is niet heel prettig, een klein eiland dat op het punt staat overspoeld te worden en een gemeenschap die steeds verder afbrokkelt.
Halverwege het boek komt er wat meer licht in het verhaal. Er lijkt wat perspectief te ontstaan voor de bewoners van Getijden, in ieder geval voor een enkeling. Het boek krijgt dan ook wat meer vaart. Een aantal mysteries dat dan aan het licht komt, dragen daar absoluut aan bij. Het verdronken land wordt dan echt interessant en vraagt overduidelijk om een vervolg!
— Isolde

Schrijfstijl

Het duurt even voor Het verdronken land op gang is, maar vanaf dat moment wordt het lastig het boek neer te leggen. Zeker de tweede helft leest heel vlot. Soms staan er ontzettend mooie zinnen in het boek, verstopt in het verhaal, zoals ‘Dat, lieve Tiam, was léven’, of ‘Niemand overleeft de oceaan’.
Het verdronken land schreeuwt om een vervolg, hopelijk komt dat er ook én gaat Dutch Venture Publishing dit ook uitbrengen! Op goodreads ziet het wel uit naar een vervolg én blijkt er ook een deel 0,5 te zijn…
— Isolde

Passage uit het boek

‘Als je op je gemak wandelt, kun je tijdens laagtij het eiland vier of vijf keer oversteken. Je kunt van het ene eind nog net de oceaan aan de andere kant zien. Het eiland is klein, wordt alsmaar kleiner. In de verte bevindt het kasteel zich voor me, ongeveer een steenworp vanaf het platform, precies in het midden van het eiland. Er waait een briesje, maar niet genoeg om de toren te laten wiegen. Ik vraag me af wat de prinses daar de hele dag doet, in haar eentje. Ik vraag me af of ze net zo eenzaam is als ik ben. Net als ik mijn hoofd op het zand willen neerleggen en naar de lucht wil staren, vang ik aan de wazige horizon een glimp op van Tiam.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Eva GarcÍa Sáenz de Urturi – Aquitanië,…

Recensie: Sacha Heemels – De maan is overal dezelfde