Hugh ‘Shuggie’ Bain groeit op in een armoedige arbeidersbuurt rond Glasgow in de jaren tachtig. Shuggie is het jongste kind in het gezin, hij heeft een oudere zus en broer. Vader, die agressie niet schuwt, werkt als taxichauffeur. Moeder Agnes heeft een zwaar drankprobleem. Ten gevolge hiervan valt het gezin langzaamaan uit mekaar. Eerst verlaat vader het gezin voor een andere vrouw, daarna slaan de zus en de broer hun vleugels uit omdat ze de miserie thuis niet meer aankunnen. Ondanks ontelbare negatieve ervaringen blijft Shuggie vast geloven dat zijn moeder ooit zal ‘genezen’ van haar drankprobleem. Hij zorgt onvoorwaardelijk voor haar, op alle mogelijke manieren.
Daarnaast is het voor Shuggie ook heel moeilijk om zich op school en op straat te handhaven. In de jaren tachtig, in het ruwe milieu waar hij opgroeit, werden homo’s zoals Shuggie uitgesloten en belachelijk gemaakt.
Shuggie heeft ondanks alles een heel hechte en liefdevolle band met zijn  moeder, maar dit blijkt niet voldoende om haar van de drank af te houden. Uiteindelijk, nadat de drankduivel moeder definitief de das omdoet, eindigt Shuggie helemaal alleen.

ISBN: 9789046827574 – Uitgeverij Nieuw Amsterdam – Aantal pagina’s: 444 – Roman

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘Shuggie Bain is een meeslepend en rauw verhaal over alcoholisme en de desastreuze gevolgen ervan.’

Hoofdpersonages

We volgen Shuggie gedurende ongeveer zes jaar vanaf de leeftijd vanaf acht jaar. Hij groeit op in een ontredderd en straatarm gezin, opgevoed door zijn aan drank verslaafde moeder Agnes.
Shuggie zorgt uiteindelijk in zijn eentje, tot in het onwaarschijnlijke, voor zijn moeder alsof hij de volwassene is en geeft haar telkens opnieuw nieuwe kansen. Maar iedere keer weer stelt ze hem teleur. Toch is er een heel liefdevolle band tussen moeder en zoon en zou hij haar nooit in de steek laten.
Shuggie leert stilaan van zichzelf te aanvaarden dat hij ‘anders’ is dan andere jongens, een heel moeilijk proces voor hem.
— Marita

Sfeer

De sfeer in het boek is rauw. Het schetst het beeld van het harde leven van een jong kind. Een leven dat gekenmerkt wordt door ontreddering, angst, teleurstelling, angst, eenzaamheid. Maar het vertelt tegelijkertijd ook over de liefde en tederheid tussen een moeder en haar zoon. Het is een boek dat je niet onmiddellijk loslaat en dat je ogen opent voor dingen waar de meesten onder ons geen benul van hebben.
— Marita

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Douglas Stuart is heel direct, met weinig franjes. Dit is een stijl die past bij dit type verhaal, dat autobiografisch is. De personages zijn heel levensecht, wat het verhaal aangrijpend maakt.
— Marita

Passage uit het boek

‘Als zijn moeder zat te bellen, was dat niet per se een slecht teken. Dan moest hij stilletjes tussen de voordeur en de tochtdeur blijven staan, zijn adem inhouden en met zijn oor tegen het koude bobbeltjesglas heel goed luisteren hoe haar stem klonk. Gehuil, geschreeuw of een dikke tong waren niet de enige aanwijzingen dat ze gedronken had. Het kon zich ook op een andere manier uiten. Soms werd ze overbeleefd, met een bekakt accent en woorden die uit heel veel lettergrepen bestonden. Dan tuitte ze haar lippen en zei woorden als ‘werkelijk’ en ‘desalniettemin’.
Die geluiden waren het engst. Ze betekenden dat Agnes treurde om wat ze allemaal was kwijt geraakt, maar nog niet genoeg op had om buiten westen te raken. Dan wilde ze dat hij bij haar kwam zitten en vertelde ze hem haar verhalen, alleen nu niet met verdrietige, maar met boze stem. Of ze ging, met een pakje half opgerookte sigaretten binnen handbereik, de kolommen van de telefoongids af en las de nummers op zodat hij ze kon intoetsen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Justine Picardie – Miss Dior

Recensie: Nadia Owusu – Naschokken