Het museum van verbroken beloftes speelt zich afwisselend in het heden, in 1985 en in 1996 af.

Parijs, het heden. Laure is directeur en curator van het museum van verbroken beloftes. In het museum bevinden zich objecten die zijn gedoneerd – een cakeblik, een bruidssluier, een babyschoentje – en symbool staan voor rouw of verraad. Het is een plek van verlies en hoop: bezoekers komen er om het verleden te verwerken en zo verder te kunnen met hun leven. Ook Laure heeft enkele objecten in het museum uitgestald.

Praag, 1985. Laures vader is net overleden en zij vertrekt naar Praag om daar als nanny te gaan werken. Maar het leven achter het IJzeren Gordijn is saai en grijs, met een ondertoon van gevaar. Laure kan het politieke klimaat nauwelijks doorgronden. Totdat ze een jonge dissidente muzikant ontmoet. Haar verliefdheid heeft verregaande gevolgen voor hen beiden. Pas jaren later kan Laure haar verleden onder ogen komen.

Berlijn, 1996. Laure werkt bij de Britse ambassade en komt na elf jaar Petr Kobes weer tegen. Ze hoopt dat hij antwoorden op haar vragen heeft.

ISBN: 9789026351396 – Uitgeverij Ambo Anthos – Aantal pagina’s: 386 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een fascinerend verhaal dat je doet realiseren dat het recente verleden echt nog maar heel recent is.’

Hoofdpersonages

Laure heeft in Parijs het Museum van verbroken beloftes opgericht. Een jonge journaliste uit de Verenigde Staten wil een portret van haar maken, maar Laure is onwillig en afstandelijk en wil haar niet te dichtbij laten komen.
Als jong meisje heeft Laure een poos in Praag gewoond, in de jaren ’80 toen er nog een communistisch regime heerste over Tsjecho-Slowakije. Laure heeft, als westerling, weinig gevoel voor de situatie en het gevaar dat je loopt als je ook maar het minste greintje van verzet tegen het regime toont. Ze komt in contact met Tomas, een jonge muzikant die zich verzet tegen de communistische overheid. Het feit dat Laure zorgt voor de kinderen van Petr Kobes, iemand die een hoge functie bij een staatsbedrijf heeft, biedt haar een beetje veiligheid. De grenzen van de bescherming zijn echter beperkt.
Gedurende het boek blijkt hoezeer Laure getekend is door wat ze in 1985 in Praag heeft meegemaakt. Een jong en onschuldig meisje is daar beschadigd geraakt en het kost heel veel tijd om daarmee in het reine te komen. Laure heeft het Museum van verbroken belofte nodig om met haar verleden om te kunnen gaan, maar ook de zwerfkat die ze in Parijs vindt en adopteert. Ze noemt haar Kocka, Tsjechisch voor kat, en keert daarmee terug in haar verleden.
Het poppentheater in Praag speelt een belangrijke rol. Laure komt hier toevalligerwijs toeval terecht en leert hier Tomas kennen. De verschillende poppen hebben ieder een eigen betekenis en kunnen zo voor verschillende rollen worden ingezet. Het theater staat symbool voor het ondergrondse verzet in Praag, de poppen voor de hoofdpersonen van dit boek.
— Isolde

Sfeer

Het Museum van verbroken beloftes speelt zich in het begin vooral in het heden in Parijs af. Al snel krijgt het verleden steeds meer nadruk. De sfeer in 1985 in Praag is beklemmend en bedreigend. Laure heeft moeite zich hier goed naar te voegen, ze begrijpt niet goed wat er allemaal speelt. Ze is ook niet gewend om zich in te moeten houden en na te denken bij alles wat ze zegt.
De hoofdstukken in Berlijn, in 1996, zijn bijna nog beklemmender. Het is een paar jaar na de val van de Muur en het IJzeren Gordijn, maar de onderlinge spanningen tussen oost en west zijn nog niet verdwenen. Het is nog steeds gevaarlijk om je uit te spreken. De spanning tussen Laure en Petr Kobes, die elkaar in Berlijn tegen het lijf lopen, is in alle opzichten om te snijden. 1996 lijkt nog zo dichtbij, maar is ook zo lang geleden…
— Isolde

Schrijfstijl

Buchan heeft een rustige en bedachtzame schrijfstijl. Ze maakt heldere beschrijvingen en gebruikt geen woord te veel. Ze slaagt er goed in een gespannen sfeer neer te zetten in 1985. De delen van het verhaal die zich afspelen in het verleden zijn sterker en boeiender dan het deel in het heden, dat is wat vlak en kleurloos.
Het duurde even voordat het verhaal echt op gang kwam en ik er goed in zat. Maar toen het eenmaal zo ver was, was ik enorm geboeid en was het steeds moeilijker het boek noodgedwongen aan de kant te moeten leggen. Het museum van verbroken beloftes is een boek waar je je tijd voor moet nemen, maar wat dat ook verdient!
— Isolde

Passage uit het boek

‘‘Marenka is het jonge, onschuldige meisje dat in onbegrijpelijke situaties belandt maar het altijd redt, omdat haar onschuld een oplossend vermogen heeft,’ had Milos haar verteld. ‘En deze Marenka is een boodschapper. Kijk naar haar ogen.’ Marenka had één blauw oog en één groen oog. Zijn stem klonk ondeugend. ‘Dat betekent dat er verschillende manieren zijn om iets te zien. Maar,’ hij legde zijn vinger op zijn lippen, ‘je mag nóóit iets zeggen.’
‘Zo te horen heb je een druk leven,’ zei ze nu tegen Marenka en ze zou gezworen hebben dat de verschillend gekleurde ogen en volle rode mond van de marionet bewogen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Deron Hicks – De Rembrandt-roof

Recensie: Fiep Westendorp – Pim en Pom ontdekken Vermeer