Recensie: Ellen Marie Wiseman – De verdwenen meisjes van Willowbrook
De verdwenen meisjes van Willowbrook van Ellie Marie Wiseman gaat over de tweeling Sage en Rosemary Winters. Sage en Rosemary lijken ontzettend op elkaar, maar Sage heeft altijd geweten dat er iets met haar zusje aan de hand was, dat ze beschermd moest worden. Nadat Rosemary overleden is aan een longontsteking mist Sage haar verschrikkelijk.
Maar als Sage zestien is ontdekt ze dat haar zusje helemaal niet overleden is. Ze is lang geleden naar de grimmige Willowbrook State School gestuurd, een instelling voor kinderen met een beperking. Sage gaat op onderzoek uit, vastbesloten haar zusje te vinden. Maar als ze eenmaal binnen is blijkt Rosemary spoorloos verdwenen… en denkt iedereen dat zij Rosemary is. Kan ze ooit nog ontsnappen?
ISBN: 9789023961437 – Uitgeverij Mozaïek – Aantal pagina’s: 400 – Roman
3 van de 5 sterren – Eline
Start scrollen!
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Recensie in één zin
‘Een spannend verhaal waar je snel door gegrepen zult worden.’
Hoofdpersonages
De hoofdrol in De verdwenen meisjes van WIllowbrook is weggelegd voor Sage Winters. Sage woont ten tijde van dit verhaal bij haar stiefvader Alan. Ook lees je over haar vriendinnen Heather en Dawn. Jarenlang is Sage in de veronderstelling geweest dat haar tweelingzus Rosemary is overleden. Dan komt ze erachter dat ze niet is overleden, maar is weggestopt in het gesticht Willowbrook State School. Anders dan de naam doet vermoeden is dit helemaal geen school, maar een instelling waar veel te veel geestelijk zieke patiënten bij elkaar zitten.
Sage ontmoet in Willowbrook een conciërge, Eddie. Ook lees je veel over de verschillende bewakers en verplegend personeel in Willowbrook.
— Eline
Sfeer
De verdwenen meisjes van Willowbrook is een enorm spannend verhaal. Ik had wel een aantal hoofdstukken nodig om erin te komen, maar toen dat eenmaal was gelukt kon ik het boek maar moeilijk wegleggen. Enig nadeel is dat de hoofdstukken vrij lang zijn, waardoor je echt even goed moet gaan zitten voor dit boek.
Ook vond ik sommige delen in het boek wat ongeloofwaardig over komen. Wanneer je leest dat Sage is verwisseld met haar tweelingzus en in Willowbrook is opgenomen, komt ze verschillende bewoners tegen. Al deze bewoners denken óók dat Sage Rosemary is. Als Sage dan zegt dat ze dingen niet weet omdat zij niet haar tweelingzus is, lees je hoe de bewoners dat gek vinden, maar daarna alsnog alles gaan uitleggen.
— Eline
Schrijfstijl
De schrijfstijl van Ellen Marie Wiseman is erg beeldend. Hierdoor kon ik me goed voorstellen hoe het voor Sage zou zijn om in Willowbrook gevangen te zitten. Wel zijn, zoals eerder genoemd, de hoofdstukken vrij lang. Een aantal van de hoofdstukken eindigen best spannend, waardoor je als lezer wel móét doorlezen om erachter te komen hoe deze nachtmerrie zal eindigen.
— Eline
Passage uit het boek
‘Sage’ mond viel verrast open. Onmiddellijk daarna was het alsof er een bliksemschicht door haar lichaam schoot, een verzengende vlam van verwarring en onbehagen. Ze fronste naar de man in het tweed colbertje en liet haar hand zakken, vechtend tegen de neiging om zich om te draaien en te vluchten. Dat kon ze niet doen: ze moest haar zus vinden. In plaats daarvan lachte ze, een zenuwachtig lachje vol wanhoop en verdriet dat de hele wachtkamer leek te vullen. De man in het colbertje maakte een grapje – dat moest wel. Hij dacht toch niet echt dat zij Rosemary was? Dat was belachelijk. Ze deed net haar mond open om tegen hem te zeggen dat hij zich vergiste toen hij een gebaar maakte, als een koning die en bewaker bevel geeft om een gevangene weg te voeren. Voordat ze besefte wat er gebeurde, greep de verpleger haar bij de arm.
‘Wat doe je?’ zei ze, terwijl ze zich probeerde los te trekken. ‘Laat me los!’
De verpleger negeerde haar protest. In plaats daarvan hield hij haar nog steviger vast en leidde hij haar naar de deur achter in de wachtkamer. Hij was zo dichtbij dat zijn zure adem in haar gezicht sloeg. De man in het colbertje volgde hen. Ze zette zich schrap en probeerde zich los te trekken, maar de verpleger greep haar met twee handen beet en sleurde haar al duwend en slepend naar voren.
‘Stop hiermee!’ schreeuwde ze. ‘Je doet me pijn!’
‘Het komt allemaal goed, juffrouw Winters,’ zei de man in het colbertje. ‘Je bent nu weer terug en je bent hier veilig. Je woont hier, weet je nog?’
Paniek overweldigde haar en perste de lucht uit haar longen. ‘Nee!’ riep ze, zich verzettend tegen de verpleger. ‘Ik ben Rosemary niet! Ik ben haar tweelingzus! Laat me los!’ Haar hart voelde aan alsof het in haar borst zou ontploffen.’
Leesvoorschrift
De verdwenen meisjes van Willowbrook kun je het best lezen wanneer het sneeuwt, of er een laagje sneeuw ligt. Je zult dan dezelfde omgeving in dit boek terugvinden. Pak dit boek vooral wanneer je voldoende tijd hebt om een flink stuk te lezen.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?
Ook gelezen? Hoeveel sterren geef jij dit boek?
Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
+ Er zijn nog geen reacties
Reactie toevoegen