Een dromerige rechercheur onderzoekt de verdwijning van een hopeloos verstrikte kunstcriticus en vader. Geheimen, schijngestalten en andere zwarigheden vormen obstakels op een pad dat uiteindelijk leidt tot een oplossing van het mysterie. De lezer is ook getuige van de laatste zeven levensdagen van de vermiste. Een verrassende ontknoping werpt nieuw licht op de wederwaardigheden van de rechercheur.
De Genade is een droogkomisch detectiveverhaal, literaire suspense van de hoogste orde.

ISBN: 9789048860227 – Lebowski Publishers – Aantal pagina’s: 224 – Roman

3 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Een zeer moeilijk te doorgronden roman.’

Hoofdpersonages

In De genade doen talrijke personages hun intrede, maar de hoofdrol is weggelegd voor rechercheur Breukmans. Breukmans lijkt in eerste instantie een grijze muis; hij rijdt een oude diesel, komt nauwelijks op het politiebureau, doet aan yoga en houdt van de geur van versgebakken brood. Hij is een man met vaste gewoonten en maakt een droevige en vereenzaamde indruk. Al snel wordt duidelijk dat Breukmans een snelle denker is, die pijlsnel verbanden kan leggen. Hij is geobsedeerd door vrouwenborsten en raakt seksueel opgewonden door het aantrekken van vrouwenkleding en gebruik van make-up. Belangrijk om te vermelden is dat Breukmans bij tij en ontij bizarre dromen heeft.

Door een en dezelfde specifiek te noemen bizarre droom werd ook Karel Versluys geteisterd. Versluys is docent aan de kunstacademie, kunstcriticus en activist. Versluys verdwijnt en het is aan Breukmans de taak om Versluys’ verdwijning te onderzoeken. Enkele dagen na de vermissing wordt het levenloze lichaam van Versluys gevonden, aangespoeld op het strand van een Belgische badplaats. Breukmans tast in het rond en constateert dat veel mensen in de nabijheid van Versluys gelegenheid en een motief hadden om Versluys te vermoorden. Zoals een jonge vrouw die beweert een seksuele relatie met Versluys te hebben gehad…
— Antoine

Sfeer

Het verhaal in de roman De genade lijkt in eerste instantie op een doorsnee politiethriller. Daardoor valt er duidelijk spanning in het verhaal te ontdekken. Vervolgens raakte ik begeistert door het tweede deel van het verhaal, waarin de laatste dagen van Versluys worden weergegeven. Je ontdekt op die manier zaken die onopgemerkt zijn gebleven bij Breukmans. Die staat van geestvervoering duurt echter niet lang. Gaandeweg ontdek je dat bepaalde feiten niet kloppen, dat gebeurtenissen toch anders zijn gegaan, dat er bewust denkfouten door de auteur gecreëerd. En wanneer de ontknoping volgt, begrijp je er niets meer van en bekruipt je het gevoel dat je in een labyrint bent beland.
— Antoine

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Hans Theys kenmerkt zich door een hoog tempo, het minimaal weergeven van gebeurtenissen, goed uitgewerkte dialogen, het bewust creëren van denkfouten bij de lezer en vaag taalgebruik. De roman bevat te veel obscene passages. De roman is moeilijk te doorgronden en het verhaal is voor velerlei interpretaties vatbaar.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Teruggekomen zag hij door het ruitje achter in de bestuurderscabine dat er iemand op de passagiersstoel zat. Hij sloot de laadruimte af en liep naar voren. Het was een jonge vrouw.
‘De auto was niet op slot,’ zei ze, toen hij het portier opende.
‘Hebben wij dan een afspraak?’ vroeg Versluys. Hij klom in de bus.
‘Dat denk ik wel. Het lot heeft het beslist.’
‘Het lot? Stap maar uit, juffrouw. Ik heb hier geen tijd voor.’
‘Ik stap niet uit. Ik wil u leren kennen.”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Greg Buchanan – Zestien paarden

Recensie: Ragnar Jónasson – Poolnacht