Het leven van reisjournalist Molly lijkt over rozen te gaan, met de perfecte baan, een lieve vriend en genoeg reisjes in het verschiet. Maar dan stort alles tegelijkertijd in elkaar: ze wordt ontslagen, haar vriend maakt het uit, en onverwachts staat ze op straat. Hoe kon alles zó misgaan?

Uit pure wanhoop gaat Molly in op het aanbod van haar tante om een paar weken op haar cottage in Somerset te passen. Een tijdelijke oplossing, denkt ze, die haar de tijd gunt om zichzelf te herontdekken. Toch is ze al snel tot over haar oren verliefd op het Engelse landschap, en lijkt de woest aantrekkelijke Atlas ook best een reden om nog wat langer te blijven. Als Molly op een rommelmarkt een unieke vondst doet, zorgt dat voor de volgende wending in haar leven. Heeft ze eindelijk écht geluk of is ook in Somerset niets wat het lijkt?

ISBN: 9789401619639 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 320 – Feelgood, roman

5 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Wat een heerlijk verhaal, de personages, de locatie en de belevenissen zijn allemaal raak.’

Hoofdpersonages

Molly is redacteur bij een populair tijdschrift en doet daar de twee dingen die ze het allerleukst vindt: reizen en lezen. Maar ze wordt onverwacht ontslagen en als ze thuiskomt, blijkt haar vriend hun relatie beëindigd te hebben. Dat heeft hij even op de achterkant van een belastingenvelop geschreven… Molly’s wereld stort op dat moment in elkaar.
Gelukkig weet ze zichzelf bijeen te rapen en ze gaat een paar weken op het huis van haar tante in Engeland passen. Daar vindt ze zichzelf weer terug. En ze ontmoet twee aantrekkelijke mannen, Atlas en James. Zijn ze alleen om als rebound seks mee te hebben, of zijn ze potentieel relatiemateriaal? Meer vertellen over hen is niet handig, om niet te veel van het plot en de ontwikkelingen in het boek te verklappen. Je moet het echt zelf lezen.
De meest opvallende karaktertrek van Molly is dat ze zichzelf snel verliest en in haar hoofd doordraaft. Het eerste voorbeeld is al aan het begin van het boek. Molly krijgt een berichtje van haar baas met de mededeling dat hij haar maandag wil spreken. No more, no less. Maar Molly ziet zichzelf al als hoofdredacteur van een nieuw reistijdschrift en koopt ook maar vast een nieuwe outfit die helemaal bij die nieuwe functie past. Je snapt dan helemaal waarom haar hele wereld instort als het tegendeel het geval blijkt te zijn.
— Isolde

Sfeer

De sfeer in Duinroos is exact wat je van een cosy romance mag verwachten: cosy, knus, kneuterig. Je gaat volledig mee in wat Molly beleeft en hoe ze zich hierbij voelt. Je leeft mee met al haar ups en downs en vooral in alle teleurstellingen op haar liefdespad.
Verder heeft Hilde Veeren de sfeer in Engeland goed getroffen. Of je nu bekend bent met Somerset en Londen of niet, dit is precies wat je je erbij voorstelt.
— Isolde

Schrijfstijl

Duinroos is de debuutroman van Hilde Veeren. Je merkt echter goed dat ze veel ervaring heeft met schrijven als hoofdredacteur van twee tijdschriften. Stiekem bekruipt je bij die wetenschap ook de gedachte ‘hoe waarheidsgetrouw zijn de beschrijvingen van de tijdschriftenwereld?’ Soms is het maar goed om de grens tussen feiten en fictie niet te kennen.
Hoe dan ook, Duinroos is bijzonder prettig geschreven. Het boek leest vlot en makkelijk. Je bent honderd bladzijden verder voor je het doorhebt. Veeren schrijft veel in dialoog en dat geeft een verhaal veel vaart. De hoofdstukken zijn kort, waardoor je niet lang hoeft door te lezen om het uit te hebben voor je even iets anders moet doen. Het verhaal boeit van begin tot eind. Wat een fijn vooruitzicht dat er een vervolg komt!
— Isolde

Passage uit het boek

‘O mijn god, dacht Molly. Deze schoen was haar op het lijf geschreven. Sollicitatiegesprek, check. Al was het in feite natuurlijk geen echte sollicitatie. Ze hadden háár immers gevraagd. Nou ja, een soort van. Bijna. Het kon bijna niet anders. En on-the-go was ook al helemaal waar. Ze zou als hoofdredacteur van een van de grootste reistijdschriften natuurlijk niet alleen veel op reis zijn, maar ook regelmatig overleg hebben met haar Amerikaanse collega’s.
Ze slikte even toen ze de prijs zag. Bijna vijfhonderd euro was natuurlijk niet niks. Maar ja, dan had je dus wel tijdloze klassiekers van een designermerk. Schoenen waar ze over tien jaar nog steeds op zou lopen. En ze zouden haar altijd herinneren aan dat mooie moment dat ze het beste nieuws ooit kreeg, terwijl ze op een strandbedje in Saint-Tropez lag.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sabine Lemire & Signe Kjær – Molly - op de…

Recensie: Karen Rose – Vijf voor twaalf