Recensie: John Kuipers – Het bedrog van Göring | Boekiewoogie

Den Haag, 1941.
In het door de Duitsers bezette Den Haag wordt het lijk gevonden van de tweeënzeventigjarige Brusselaar Joseph Foulon, een befaamde kunstkenner- en handelaar. Charlie Swierinck, chef van de Dienst Bijzondere Delicten van de Haagse politie, wordt op de zaak gezet. Het onderzoek krijgt een andere wending als blijkt dat, in de nacht van de moord, een waardevol schilderij, ‘Lachend meisje’ van Frans Hals, gestolen werd in het museum Mauritshuis. Foulon was belast met de opdracht om vast te stellen of ‘Lachend meisje’ echt was of een vervalsing. Bijgevolg gaat Swierinck ervan uit dat er een verband is tussen de moord en het verdwenen schilderij.
De zoektocht van Swierinck wordt bemoeilijkt door de beperkingen die hij opgelegd krijgt door de Duitse bezetter. Hij wordt tevens geconfronteerd met de complexiteit van de kunstwereld waar hebberigheid en bedrog hoogtij vieren.

ISBN: 9789403128696 – Uitgeverij Cargo – Aantal pagina’s: 395 – Thriller

*****

3 van de 5 sterren – Marita

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Het bedrog van Göring is een lauwe thriller met weinig verrassende elementen.’

Hoofdpersonages

*****

Het hoofdpersonage van het boek is Charlie Swierinck. Hij is de chef van de Dienst Bijzondere Delicten van de politie in Den Haag. Het verhaal speelt zich af in een periode dat het antisemitisme oplaait. Swierinck gaat hierin niet mee en houdt een neutrale houding aan tegenover Joden. Swierinck heeft een prille relatie met zijn buurvrouw Fie Donkervoorth.
Zijn assistent bij het oplossen van de moord en de kunstroof is Boy Valk. De relatie tussen beiden is eerder koel. Valk doet wat Swierinck hem opdraagt, maar neemt nooit zelf initiatieven.
— Marita

Sfeer

*****

Ik had het zeer moeilijk om mij in te leven in Het bedrog van Göring. Het hoofdpersonage Charlie Swierinck sprak mij niet echt aan, waardoor ik mij niet betrokken voelde bij het verhaal. Ik vond het geheel nogal langdradig met weinig spanning. Die spanning komt pas aan het einde en levert dan nog een verrassende onthulling op. Wat voor mij het lezen bemoeilijkte was het kluwen van personages. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ik niet zo thuis ben in de kunstwereld en de meeste personages voor mij vreemde namen waren.
Anderzijds vond ik het boek wel confronterend door de, waarschijnlijk onbedoelde, link met de actualiteit. Het is angstaanjagend om eraan herinnerd te worden hoe het antisemitisme toen oplaaide in het licht van wat er nu rondom ons en in rest van de wereld gebeurt.
— Marita

Schrijfstijl

*****

John Kuipers heeft een duidelijke schrijfstijl. Hij weet fictie en historisch correcte feiten tot een geheel samen te brengen. Hij laat het verhaal vertellen door het hoofdpersonage, zodat je zijn gevoelens en motieven beter begrijpt. Elk hoofdstuk wordt betiteld met de datum waardoor je het verhaal beter kan volgen. De sfeer van de oorlogsjaren en de invloed van de Duitse bezetter weet de schrijver goed weer te geven.
— Marita

Passage uit het boek

‘Iemand was de wekker voor. Aan mijn voordeur werd onmenselijk hard gebeld. Ik kroop mijn bed uit, greep mijn ochtendjas en strompelde de trap af zo snel ik durfde.
Toen ik de deur opentrok, keek ik naar een bekend gezicht waarbij ik zo gauw geen naam kon bedenken. Hij schoot me te hulp: ‘Hans Mulder, departement van Volksvoorlichting en Kunsten.’
‘Het is nog geen halfzeven, man. Wat zijn dat voor belachelijke bezoektijden? Daar is de telefoon voor uitgevonden.’
‘De secretaris-generaal heeft me de opdracht verstrekt. Ik moet u in persoon meedelen dat u de heer Miedl straks kunt spreken. U wordt om halfnegen aan de Prinsengracht verwacht. Dat was het.’
Ik kon het met mijn slaapdronken kop niet opbrengen hem te bedanken en dus zwaaide ik de deur in het slot. De enerverende zondag en maandag hadden Alois Miedl naar de achtergrond gedrongen.’

Leesvoorschrift