Damian Baxter was een charmante losbol die als tiener in de naoorlogse high society van de sixties zijn tijd ver vooruit was. Nu ligt hij op sterven in zijn landhuis en heeft hij niemand om echt afscheid van te nemen, laat staan om zijn gigantische fortuin aan na te laten. Hij schakelt een oude frenemy in om naar aanleiding van een anonieme brief voor hem te onderzoeken of hij dan toch ergens een kind heeft rondlopen. Heeft hij een erfgenaam verwekt tijdens zijn wilde jeugd in de sixties? En zo ja, wie is dan de moeder? Een boek van Julian Fellowes, scriptschrijver van Downton Abbey.

ISBN: 9780 753 825 419 – Orion Books – Aantal pagina’s: 505

4 van de 5 sterren — Coby

Recensie in één zin

‘Over de invloed die tijd op ons leven heeft: in welke tijd we opgroeien, hoe de tijden ons veranderen en hoeveel tijd we nog hebben.’

Hoofdpersonages

Damian Baxter is de rode draad, maar niet de hoofdpersoon van het boek. Het hele verhaal lees je vanuit het perspectief van zijn frenemy: de man die op zoek is naar Damians kind en erfgenaam. Je voelt je met hem verbonden tijdens zijn zoektocht en krijgt elke bladzijde meer sympathie voor hem. In het nawoord van het boek staat terloops een notitie van schrijver Fellowes. Pas dan, na 505 bladzijden te hebben meegeleefd met de frenemy, besef je dat je zijn naam niet weet. De verteller is naamloos. Een eyeopener: dit blijkt typerend voor zijn karakter en zijn rol in het verhaal.
— Coby

Sfeer

De zoektocht van de naamloze verteller neemt je mee naar een onschuldige tijd, waarin ouders nog alles voor hun kroost bepaalden. Alles draaide in de Londense society om fortuin, etiquette, uiterlijk en reputatie. Jongeren stonden met één been in de traditionele en naoorlogse sixties en met het andere been in de vooruitstrevende en vrije seventies. Dit geeft het verhaal een hoopvolle sfeer die tegelijkertijd triest is. Want als lezer weet je al dat niet alle dromen en idealen van de seventies werkelijkheid werden.
— Coby

Schrijfstijl

Je ziet de mensen voor je, als wordt hun uiterlijk minimaal omschreven. Toch heeft elk karalter diepte en is iedereen geloofwaardig als persoon. De dialogen lezen als een trein. Het enige wat soms de vaart uit het verhaal haalt, zijn de overpeinzingen van de verteller. Hij kan soms bladzijden vullen met gedachtes over architectuur en etiquette. Soms interessant, maar soms ook vermoeiend.
— Coby

Passage uit het boek

A strange feature of growing older is the discovery that everyone who was young alongside you was just as incapable of expressing their thoughts as you yourself were. Somehow, in youth, most of us think that we are misunderstood but everyone else is stupid. I realise, with some sorrow, that I could have been much, much friendlier with Dagmar than I had been, if I’d only realised what was going on in her little head.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Rudy Baeten – De late erfenis

Recensie: Jo Nesbø – De jaloezieman