Detective Jackson Brodie, ingehuurd om een gestolen portret op te sporen, wordt voor deze zaak herenigd met oudprotegé Reggie Chase. Het spoor leidt naar een vervallen landhuis dat tevens het decor vormt voor geheel verzorgde Moordspelweekenden. In een stevige sneeuwstorm arriveren de twee speurneuzen bij het landhuis, samen met een dominee, een ex-legerofficier, de moordspelacteurs en het publiek. De elektriciteit valt uit, de wegen zijn onbegaanbaar en er is een veroordeelde moordenaar op de vlucht. Al snel hebben Jackson en Reggie andere zorgen aan hun hoofd dan verdwenen kunst.

Een donkere, stormachtige nacht is zowel een eerbetoon aan Agatha Christie als een onvervalste Kate Atkinson: vindingrijk, geestig, hoogst vermakelijk, vol onverwachte wendingen en met de kenmerkende melancholieke humor van de geliefde Jackson.

ISBN: 9789025476519 – Uitgeverij Atlas contact – Aantal pagina’s: 352 – Roman

4 van de 5 sterren
(4 van de 5) – Sandra / (4 van de 5) – Frederique

Recensie in één zin

‘Niet een alledaags detectiveverhaal, maar wel volop humor en excentrieke personages die niet zouden misstaan in een Midsomer Murders-aflevering.’

Hoofdpersonages

Jackson Brodie is officieel met pensioen, maar klust bij als privédetective. Ian en Hazel Padgett vragen hem een schilderij op te sporen dat van hun moeder Dorothy was. Kort na Dorothy’s overlijden blijkt niet alleen de verzorgster Melanie Hope van de aardbodem verdwenen, maar het schilderij in de slaapkamer van Dorothy ook.

Lady Honoria Milton is een oude dame die op landgoed Burton Makepiece woont. Burton Makepiece is met de jaren steeds meer in verval geraakt en haar zoon is creatief in het oplossen van dit probleem. Om aan geld te komen worden schilderijen verkocht, wordt het huis opengesteld voor publiek en worden er moordspelweekenden georganiseerd. Haar verzorgster Sophie Greenway is van de een op andere dag verdwenen, net als het schilderij van Turner. Rechercheur Regina ‘Reggie’ Chase doet hier onderzoek naar en ziet overeenkomsten met de zaak van de Padgetts.

Ben Jennings is een ex-legerofficier die door een bermbom een onderbeen is kwijtgeraakt, door familie Het Been genoemd. Hij woont in bij zijn zus Fran en haar vriendin George, die een van de pachthuisjes van Burton Makepiece House hebben gehuurd. Ben heeft last van PTSS, maar tegelijk ook veel humor.

Simon Cate is de plaatselijke dominee, die behoorlijk met zichzelf in de knoop ligt. Zijn geloof is hij daarbij al jaren terug beetje bij beetje kwijtgeraakt, net zoals zijn stem. Voor veel mensen uit de nabije omgeving van Burton Makepiece House is hij echter de steun en toeverlaat in moeilijke tijden.

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

Frederique: Lady Milton is mij het beste bijgebleven. De oude dame heeft heel goed door wat er om haar heen gebeurt en levert op creatieve wijze kritiek op de andere personages en de gebeurtenissen. Ze steekt haar onvrede over zaken niet onder stoelen of banken en doet een beetje denken aan Violet Crawley van Downton Abbey.

Sandra: Ik vond Ben een hele sterke persoonlijkheid. Ondanks alles wat hij heeft meegemaakt, blijft hij positief. En hoe hij in zijn rol van butler blijft ten tijde van het moordweekend terwijl hij dit niet is, geweldig! De pastoor vond ik een apart geval, vooral vanwege de innerlijke strijd die hij heeft geleverd. Lady Milton is mij heel goed bijgebleven, zo’n oma of oudtante wil ik ook: wat een pittige dame zeg!

Frederique: Ja, Ben was ook echt fantastisch en zijn scènes met Lady Milton waren echt hilarisch. Ik heb meerdere keren hardop gelachten.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

Sandra:  Er staat wat te gebeuren en je voelt het aan alles; de spanning wordt goed opgebouwd. De verschillende verhaallijnen versterken elkaar ook daarin. Je wilt doorlezen, want hoe gaat dit aflopen?

Frederique: Het plot intrigeert meteen, maar het duurt even voordat de puzzelstukjes van het verhaal op z’n plaats vallen. Het boek loopt niet chronologisch, zelfs niet binnen hoofdstukken, waardoor het soms lastig was om te volgen of iets twee maanden terug gebeurde of twee jaar geleden. Dit zorgde er wel voor dat je echt wil weten wat er nu precies gebeurd is.

Sandra: Waar ik wel heel benieuwd naar ben is of de schrijfster de personages in haar andere boeken net zo boeiend en humoristisch weet te beschrijven als in Een donkere, stormachtige nacht. Daar komen we maar op een manier achter…

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

Frederique: Kate Atkinson leest lekker vlot en weet veel verschillende boeiende personages neer te zetten. Misschien zijn het iets teveel personages, maar uiteindelijk komt alles samen. De diverse personages hebben ieder hun eigen humor wat het boek echt tot een feest om te lezen maakt.

Sandra: Ik vind dat de auteur, Kate Atkinson, met een hele vlotte pen schrijft. Zij weet de verschillende scenes zodanig te beschrijven, dat je deze als het ware kunt uittekenen, vond je ook niet? Je kunt je goed inleven in wat zij beschrijft, je volgt als het ware het hele verhaal als toeschouwer langs de zijlijn. Oké, sommige verhalen hadden wat korter gekund of uit twee delen kunnen bestaan.

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

Sandra:  Ik heb niet eerder iets van deze auteur gelezen, maar ik vond de opzet en denkwijze in Een donkere, stormachtige nacht heel fascinerend. De kans is groot dat ik binnenkort nog een boek van Kate Atkinson ter hand neemt.

Frederique: Ik heb ook niet eerder iets van Kate Atkinson gelezen, maar wel na het uitlezen van dit boek de andere delen van de serie op m’n lijst gezet.

Passage uit het boek

‘Hij was opgelucht toen hij Reggie eindelijk vond. Hij wist dat ze bang was geweest, dus zei hij niets over haar eerdere geringschattende oordeel over zijn ‘patserbak’ en wees hij haar er evenmin op dat ze zonder de uitstekende specificaties ervan voorgoed in een sneeuwbank had kunnen verdwijnen. In plaats daarvan hielp hij haar in de wagen en wikkelde hij zijn jack om haar heen, en de Defender droeg zijn steentje bij met zijn verwarmde stoelen. Ze waren het omslagpunt allang voorbij en het zou ze onder deze weersomstandigheden niet meer lukken om terug te keren naar Leeds. Ze waren wezen van het noodweer, op zoek naar een schuilplaats. En er was maar één plek waar je naartoe kon als je eenmaal hier was. ‘Burton Makepiece,’ zei Reggie. ‘Dat was eigenlijk ook mijn bestemming.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Kirsty Ferry – Het geheim van Rose

Recensie: Jo Spain – De laatste verdwijning