Niet elk kind groeit zorgeloos op. In Blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelbeer en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.

ISBN: 9789464778175 – Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts – Aantal pagina’s: 336 – Roman

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een indringend verhaal van een ongelukkige jeugd.’

Hoofdpersonages

Blauwe achten omschrijft het verhaal van Esmée. Je leest hoe zij opgroeit in een onveilige situatie. Moeder is alcoholverslaafd en het lukt haar niet om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor Esmée en haar zus Nel. Vader heeft een nieuwe vriendin, Martine, maar hij vergrijpt zich regelmatig aan zowel Esmée als Nel.
Dan is er nog Arisa, de beste vriendin van Esmée bij wie zij veel kracht kan vinden. Ook spelen de leerkrachten van Esmée een belangrijke rol in haar leven.
— Eline

Sfeer

Blauwe achten is op een mooie, beeldende manier geschreven. Het is een heftig verhaal met een zwaar onderwerp. Ik was regelmatig geschokt en bedroefd door het verhaal. Wanneer je eenmaal begint te lezen, is het lastig om Blauwe achten weg te leggen.
— Eline

Schrijfstijl

Blauwe achten is een boek dat mij vanaf bladzijde één al had. Het verhaal is beeldend en bijna poëtisch geschreven. Je leest over de kinderlijke logica die Esmée in het begin nog heeft en hoe zij daarna uitgroeit tot een tiener die ondanks alles de controle over haar eigen leven en lichaam op een krampachtige manier wil behouden. Ik vond het einde van Blauwe achten wat minder sterk en het leek dan ook onaf.
— Eline

Passage uit het boek

‘Niet aan het voorval van die ochtend denken is het moeilijkste wat ik die dag tijdens de les te doen heb. Veel moeilijker dan de oefeningen in mijn rekenboek waar een gevarendriehoek bij staat en die je alleen mag maken als je alle andere oplossingen al gevonden hebt. Ik begrijp niet waarom het symbool bij die extra sommen een verkeersteken is dat je het gevoel geeft dat de moeilijke oefeningen gevaarlijk zijn. In gedachten verzonken maak ik van de driehoek een konijntje, door er met mijn tekenpotlood bovenaan twee lange oren aan te tekenen, naast het uitroepteken twee stippen als ogen te maken en eronder twee lussen naar links en rechts te zetten. In het midden van de driehoek teken ik aan beide kanten drie snorharen. Mijn hand trilt een beetje, waardoor de lijnen bibberig zijn. Het past bij de zenuwachtig trillende konijntjes die ik ken van de kinderboerderij en de ziekelijk roze knaagdieren aan Nels voeten vanochtend. Ik wil net aan de eerste gevaarlijke oefening beginnen, als er op de deur van het klaslokaal wordt geklopt. Meneer Vertongen komt de klas binnen. Alle kinderen van de klas gaan naast hun stoelen rechtop staan. Inge, het meisje dat naast mij zit, trekt gauw met één hand haar uniformrok naar beneden. Hij komt nu tot over haar knieën, in plaats van net daarboven. Het rolrandje, waarvan ik dacht dat het een vetlaagje aan haar buik was, is verdwenen. De directeur kijkt zoekend de klas rond.
‘Ik kom voor Esmée, kan zij even met mij meekomen?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sylvia Broeckaert - Aria

Recensie: Brenda Navarro – Lege huizen