Poppy heeft een bewogen tijd achter de rug en is vastberaden om zich niets meer aan te trekken van de roddelende en veroordelende vrouwen in Amsterdam-Zuid. Haar focus ligt vanaf nu op haar gezin, het koesteren van haar relatie met Alex en hun 1-jarige zoon.
Maar wanneer Poppy anonieme brieven ontvangt, betrokken is bij een tragisch ongeval en ook nog eens verrast wordt door een groot geldbedrag, wordt haar veerkracht zwaar op de proef gesteld. En de moedermaffia en Botox-bitches ruiken zwakte van afstand. Lukt het Poppy om zichzelf en haar gezin niet te verliezen? En wat is er de avond van het tragische ongeval daadwerkelijk gebeurd?

ISBN: 9789400515932 – A.W. Bruna Uitgevers – Aantal pagina’s: 320 – Roman

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een spannende roman.’

Hoofdpersonages

Zuid-moeders hebben geen geheimen vertelt het verhaal van Poppy. Zij woont samen met haar vriend Alex en hun zoontje Wolf in Amsterdam-Zuid. Deze wijk in Amsterdam is een wereld op zich voor Poppy, die van oorsprong uit een ander deel van Nederland komt. Poppy woont hier nu al langere tijd en kijkt niet meer gek op van zaken als een frobo, een frons als je botox hebt. Poppy heeft vriendschappen met Frank, Yasmin en Bobby. Ook de moeder van Poppy komt regelmatig in het boek voor.
In de onderlinge relaties proef je veel van de kapsones waar Amsterdam-Zuid om bekend staat. De mensen onderling lijken elkaar van alles te gunnen, maar eigenlijk alleen maar tot op zekere hoogte.
— Eline

Sfeer

Zuid-moeders hebben geen geheimen had wat mij betreft een aanloopje nodig. Ik had wat moeite met het begin van het boek. Er is dan een grote wisseling tussen het heden en het verleden en omdat lange tijd niet duidelijk is welke kant het boek op gaat, vond ik het lastig om in te komen. Toen ik eenmaal door het verhaal gegrepen was, kon ik niet stoppen met lezen en wilde ik erachter komen wie die brieven naar Poppy stuurt.
— Eline

Schrijfstijl

Zuid-moeders hebben geen geheimen is vlot geschreven. Het is beeldend waardoor je je als lezer een goede voorstelling kunt maken van het wel en wee van het leven van Poppy en haar mede-Amsterdammers. Wel moest ik, zoals eerder gezegd, in het verhaal komen.
— Eline

Passage uit het boek

‘Bobby kruipt het dakluik door en gebaart iets paniekerigs naar mij. Liplezen kan ik niet. En dat is niet geheel aan mij te wijten, want Bobby heeft gister haar lippen een tikkie gegeven. Dat is codetaal voor het inspuiten van fillers.
‘Sst, kindjes. Hij is er!’ Yasmin zet haar lieve stem op en heet de kerstman beleefd welkom op het moment dat hij door het dakluik kruipt.
Ik geef toe dat ik ook niet altijd even charmant door ons luik heen kruip, maar de kerstman maakt het wel heel bont. Na veel gekreun en gesteun staat hij.
Nou… hij wankelt. Hij kijkt verward om zich heen.
‘Hallo, Kerstman.’ Het zoontje van Sophie zegt hem beleefd en verlegen gedag. De tweeling kijkt met argwanende ogen naar de man.
‘Hij ziet er raar uit, mama.’
‘Er zit allemaal haar op zijn buik.’
‘Sst, meisjes, meisjes, kom maar even bij mij zitten.’
Bobby gaat op de bank zitten en probeert me nog steeds iets duidelijk te maken in gebarentaal.
De kerstman gaat na een ongemakkelijke stilte zitten op de stoel, maar glijdt er meteen weer van af.
‘Ho ho ho!’ de man zit nu op de grond voor zijn stoel en stikt van het lachen om zijn eigen blunder.
Ruben snelt naar voren en helpt hem overeind.
‘O nee toch…’ hoor ik Yasmin zachtjes zeggen.
‘Wat is er aan de hand, Yas?’
‘Hij is lam denk ik.’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Maria Kling – Freddy en Flo zijn voor niks…

Recensie: M.G. Leonard & Sam Sedgman – Gevaar op safari