Louise ontvangt een Facebookbericht waarin staat dat Maria Weston vrienden met haar wil worden. Maar Maria is sinds het afscheidsfeest op school niet meer gezien en wordt al jaren vermist. Iedereen waant haar dood, vooral Louise, die al haar hele leven een verschrikkelijk geheim met zich meedraagt. Wanneer Louise wordt gedwongen om te achterhalen wat er precies is gebeurd die avond, weet ze alleen zeker dat Maria terug is. Klopt dat wel?

ISBN: 9789041714077 – Uitgeverij Rainbow – Aantal pagina’s: 368 – Thriller

5 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Thriller van topformaat met de duidelijke oproep om je privégegevens niet zomaar op internet te zetten.’

Hoofdpersonages

Freelance-interieurontwerpster Louise Williams woont in London, is begin veertig en moeder van haar vierjarige zoontje Henry. Ze is gescheiden van Henry’s vader Sam Parker, met wie Louise op de middelbare school in Sharne Bay heeft gezeten.

Louise kampt met een groot geheim, want op het eindexamenfeest van die middelbare school (in 1989) is iets vreselijks gebeurd. Maria Weston, de klasgenote van Louise en Sam, is nooit meer teruggevonden nadat met haar – in de woorden van Louise en haar schoolvriendinnen – een stunt is uitgehaald. Het voorval is altijd aan Louise blijven knagen en alles herleeft wanneer Louise een vriendschapsverzoek op Facebook ontvangt… van Maria. Louise heeft nog altijd last van haar geweten en voelt zich nog steeds verantwoordelijk voor de verdwijning van Maria.

Louise raakt nerveus en ontdaan van het vriendschapsverzoek. Louise kan met niemand over praten over het vriendschapsverzoek, omdat ze bang is toch nog opgepakt te worden door de politie.

Kort na de ontvangst van het vriendschapsverzoek bezoekt Louise de reünie van haar eindexamenklas. Wanneer bij die gelegenheid een moord plaatsvindt, en Henry ook nog eens wordt ontvoerd van school, moet Louise uiteindelijk de waarheid onder ogen zien…
— Antoine

Sfeer

Bij de thriller Vriendschapsverzoek is de spanning intens voelbaar en wat mij betreft wordt het verhaal werkelijk zenuwslopend naarmate de ontknoping nadert. Verder speelt de emotie angst een grote rol in deze thriller. Louise heeft na 27 jaar nog altijd angst voor de gevolgen van de stommiteit die zij in het verleden begaan heeft. De reden voor de stommiteit uit het verleden ligt in de angst die ze toen had om buitengesloten te worden door haar medeleerlingen.
Behalve dit alles is de sfeer ook erotisch prikkelend, want Louise hunkert nog altijd naar (het lijf van) haar ex-man Sam, die haar heeft verlaten voor een jongere vrouw. Louise deelt haar gevoelens met de lezer; de thriller is daarom meer geschikt voor dames. Terzijde, dat hunkeren blijkt overigens onbegrijpelijk te zijn als je leest dat de relatie tussen Sam en Louise na Henry’s geboorte op seksueel gebied abnormaal te noemen was.
— Antoine

Schrijfstijl

Prima geschreven verhaal zonder lange zinnen of onbegrijpelijke woorden. Het verhaal bevat grofweg gebeurtenissen die in 1989 hebben plaatsgevonden en die in 2016 hebben plaatsgevonden.  Voor wat betreft de gebeurtenissen uit 2016 is het tempo hoog, maar precies goed; dat terwijl de gebeurtenissen uit 1989 in een tergend langzaam tempo worden gereconstrueerd. Dat vormt een mooi contrast met elkaar. De dialogen zijn prachtig, goed van lengte en mooi uitgewerkt. De karakters in Vriendschapsverzoek zijn meer dan voldoende uitgewerkt. Kortom, een uitstekende thriller, waar niets op aan te merken is.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Ik scheer te dicht langs de waarheid, ik voel hem opdoemen, als een ijsberg op de nachtelijke oceaan. Ik weet niet precies waar hij begint, maar ik ben bang dat ik hem onverwacht raak, de klap door me heen voel gaan, en me vermorzelt zodat ik ten onder ga. Iets in me wil alles aan haar opbiechten, haar deelgenoot maken van de verpletterende angst die me verteert. Ik wil haar door elkaar schudden en haar vertellen: iemand houdt me in de gaten.‘

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Adèle Rosenfeld – Kwallen hebben geen oren

Recensie: Ewa Maria Wagner – Hotel Goldberg