Wanneer de moeder van Marcel van Roosmalen na een val niet terug kan keren naar het ouderlijk huis, en onderdak vindt in een verpleegtehuis in Velp, lijkt een rustige periode voor haar en haar kinderen aan te breken. Totdat in maart 2020 de coronapandemie om zich heen grijpt. Het verpleegtehuis wordt ontruimd vanwege de vele positief geteste bewoners en moeder Van Roosmalen wordt getransporteerd naar de bossen bij Groesbeek. Het gevolg is dat ze niet meer weet waar ze is en wie ze is. Ze mag ook geen bezoek ontvangen, er is alleen nog ruimte voor een ‘zwaaimoment’ met familieleden. Al heeft ze geen idee meer wie er staan te zwaaien. En dat is nog maar het begin.

ISBN: 9789029092418 – Uitgeverij Meulenhoff – Aantal pagina’s: 224 – Non-fictie

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een eerlijk verhaal over het leven en de aftakeling.’

Hoofdpersonages

In dit boek lees je het verhaal van Marcel en zijn moeder. Hij schrijft af en toe ook over zijn kinderen en vriendin, maar het gaat vooral om Marcel en zijn moeder. De moeder van Marcel lijdt aan alzheimer en de aftakeling gaat in rap tempo. Daarbovenop komen corona en verhuizingen.
— Eline

Sfeer

De sfeer in dit boek was erg intrigerend. Het ene moment leef je enorm mee wanneer je leest hoe de moeder van Marcel zich gedraagt met alzheimer. Het andere moment weet Marcel de humor erin te brengen en is het een erg grappig verhaal.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Mijn legendarische moeder overleeft alles vond ik erg prettig. De hoofdstukken zijn kort en lezen makkelijk weg. Wat ik jammer vond, was dat er naar mijn idee soms te snel over zaken geschreven is waar nog meer uit te halen was. Bijvoorbeeld de verhuizing van de moeder van Marcel, van Mookerhof naar herstelcentrum Groesbeek. Hierover was in de media veel te doen en in het boek heeft dit maar een kleine rol.
— Eline

Passage uit het boek

‘Nou, daar zat ze dan. In een blauwe rolstoel, vastgezet tegen een tafel, gezicht naar de muur. Oranje behang, een klok en een briefje met de datum: 18 november 2019. Voor haar een doorzichtige, plastic mok met koude, zwart geworden thee, het zakje zat er al heel lang in. Mijn moeder (88) was gevallen, gevonden door de nieuwe buurman, maar ze had wel zelf op de rode knop gedrukt, was afgevoerd naar ziekenhuis Rijnstate in Arnhem waar het ‘totaal rookverbod’ dat er vanaf 1 januari 2020 inging, groots werd geafficheerd.
Schouderblad en pols gebroken, een paar keer ‘weggeweest’.
‘Hallo!’ tetterde ik, terwijl ik haar een kus probeerde te geven.
Geen reactie.
‘Zit je al lang zo?’
Antwoord, op verwijtende toon: ‘Ik zit goed. Een mooie muur.’
Als ze haar hoofd naar rechts draaide keek ze in het atrium, een enorm aquarium. Als haar arm niet kapot was geweest had ze naar de andere patiënten kunnen zwaaien.
Ze probeerde telkens op te staan.
‘Ik ga koffiezetten.’
‘Ik trek mijn sloffen aan.’
‘Ik ga wandelen.’
Het lukte niet en het mocht ook niet, maar het ergerde haar dat ik het probeerde te verhinderen. Ze vond me ‘een vervelende verpleger’.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Kelly Theunis - Mijn zus is mijn schat

Recensie: Ellie Dean – Ver van huis