
Recensie: Marita de Sterck – Zoethout
Amber, een twintiger, vindt in haar oude huurhuisje kindertekeningen die verontrustende taferelen tonen. Ze gaat op onderzoek uit en achterhaalt dat er vijftig jaar geleden in dit huis een drama gebeurde. Een meisje van zeven verdween en werd nooit teruggevonden. Wat Amber uiteindelijk ontdekt, zet haar leven en dat van de mensen in de buurt op zijn kop. Als de cold case opnieuw wordt onderzocht komt stukje bij beetje naar boven wat er is gebeurd. Al gauw blijkt het veel te eenvoudig om één schuldige aan te wijzen…
ISBN: 9789045130729 – Uitgeverij Querido – Aantal pagina’s: 176 – Young Adult
4 van de 5 sterren – Eline
Recensie in één zin
‘Een bloedstollende thriller, met passages in oud-Vlaamse taal.’
Hoofdpersonages
Zoethout vertelt het spannende verhaal van een dorpje in België. In dit dorp komt Amber in een oud rijtjeshuis te wonen. Haar oude buurvrouw Cecile blijkt een verleden te hebben met de vorige bewoners en dan vooral met het jonge meisje Sonja. In de buurt woonden ten tijde van de gebeurtenis veel zogenoemde ‘babbelwijven’ en sommige van hen wonen er nog wanneer Amber er komt te wonen. Zowel Cecil als de andere vrouwen zijn eerst enorm terughoudend naar Amber, maar wanneer Amber samen met Elise op onderzoek uitgaat, komt stukje bij beetje meer van de waarheid naar boven.
— Eline
Sfeer
Zoethout is een heel spannend verhaal. Ik zat met grote regelmaat op het puntje van mijn stoel. Het enige wat de spanning op een vervelende manier doorbrak, was de hoeveelheid oud-Vlaamse woorden. Ik moest dan vaak opzoeken wat deze betekenen om daarna weer door te kunnen lezen.
— Eline
Schrijfstijl
Zoethout is vlot geschreven. De hoofdstukken wisselen elkaar in rap tempo af in jaartal, maar ook in hoofdrolspeler(s). Dit maakt het boek afwisselend en zorgt ervoor dat je als lezer wil blijven lezen om te ontdekken hoe het precies zit. Ook blijft het plot vrij lang geheimzinnig.
— Eline
Passage uit het boek
‘Een wijk is meer dan een klomp huizen.
Een wijk is een donsdeken die de mensen bij elkaar houdt, en warm. Al zijn er altijd sjoemelaars die het grootste stuk naar zich toetrekken, en sukkelaars die in de kou liggen.
Zo’n groot dekbed moet regelmatig opgeschud en bijgevuld worden.
Dat doen wij, de babbelwijven. Wij stoppen er verse veertjes en verhalen bij. Als hier nog maar een vliegje kucht, hebben wij dat gehoord. Onze oren en ogen staan altijd wijd open. Want wie te weinig opvangt, kan geen sappige vertelsels brouwen. Wat de ene mist, snuift de andere op en blaast zij verder. Dag en nacht zoemen de geruchten hier rond, van venster naar deur, van stoel tegen de gevel naar bank tegen het poortje.
(…)
Dus toen er een halve eeuw geleden een raar vrouwmens in onze steeg opdook, haar jong aan de hand maar geen vent te bespeuren, stoven we daarop af. Zo’n malse brok kan een mens toch niet laten liggen? Maar madam liet zich niet uithoren. Ze hield de deur op slot en trok haar gordijnen dicht. Ze vroeg erom. Wat konden we anders doen dan de stiltes en gaten vullen met onze vertelsels? Wie straf roddelt, speelt met vuur. Maar dat er toen een vlammenzee zou oplaaien die niet meer geblust raakte, hadden we niet voorzien. Zelfs wij, roddelmachines in hart en nieren, werden ondersteboven gesmeten, binnenstebuiten gekeerd.’
Leesvoorschrift
Zoethout leest heerlijk weg op een regenachtige, donkere dag. Met je favoriete warme drank zullen de rillingen je over de rug lopen.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?

Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?
+ Er zijn nog geen reacties
Reactie toevoegen