Amande had nooit gedacht dat pijn zo intens kon zijn. Ze trekt zich terug in een afgelegen huis in Auvergne om haar verdriet ten volle te beleven.
De dagen volgen elkaar op, de zon schijnt uitbundig, maar Amande ziet het niet. Wanneer ze bij toeval op de tuinkalenders van de voormalige bewoonster van het huis stuit, besluit ze de oude, verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen. Met behulp van de handgeschreven aantekeningen van mevrouw Hugues gaat Amande aan de slag. In de loop van de seizoenen put ze uit dit contact met de aarde de kracht om opnieuw te bloeien en zich open te stellen voor unieke ontmoetingen. En elke nieuwe dag wordt weer een belofte voor de toekomst.

ISBN: 9789022341155 – Uitgeverij Boekerij – Aantal pagina’s: 288 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Houd zakdoekjes bij de hand als je deze oprechte roman over verlies en rouw leest.’

Hoofdpersonages

Amande heeft een van de grootste verliezen geleden die je je kunt bedenken, het was nog een dubbel verlies ook. De dagen die komen beschrijft haar rouw en haar proces om op te krabbelen en haar leven opnieuw vorm te geven.
Ze trekt zich terug in een huis ergens ver weg op het platteland en vindt de aantekeningen van de vorige bewoonster over de tuin. Dit stimuleert Amande om ook aan de slag te gaan in de tuin en zo haar tijd zinvol te besteden.
Samen met de grijze kat, die haar heeft geadopteerd en heeft besloten bij haar te komen wonen, richt Amande haar leven opnieuw in. Ze onderhoudt ook steeds meer contacten met familie en bekenden.
— Isolde

Sfeer

De dagen die komen is een boek vol melancholie. Elke bladzijde is doordrenkt met het verdriet van Amande. Toch is het geen depressief verhaal, omdat je leest dat Amande heel geleidelijk steeds meer gaat ondernemen. Ze stopt haar pijn en verdriet niet weg, maar geeft het een plek in haar (nieuwe) leven.
— Isolde

Schrijfstijl

Mélissa Da Costa, die ook Al het blauw van de hemel heeft geschreven, heeft een prettige schrijfstijl. Ze neemt haar tijd om de gebeurtenissen, de omgeving, de gevoelens en het doen en laten van de hoofdpersonen te beschrijven. Het klopt, je kan je een goede voorstelling maken en, nog belangrijker, je leeft helemaal mee met Amande.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Verder zeggen ze niets. Ze glimlachen naar me en lopen dan door naar de auto die bedekt is met sneeuw. Ik blijf op het stoepje staan, net zolang tot ze zijn verdwenen in de kerstnacht met een hemel vol sterren.
Binnen wacht de grijze kat me op een van de stoelen op. De kat en ook de oude capuchontrui van Benjamin. Ik kijk naar de half afgeruimde tafel, de lege champagneglazen, de leeggeschraapte panna-cottaschaaltjes, de verkreukelde servetten, de trillende vlammetjes van mijn geurkaarsen. Die avond heb ik eigenlijk de familie Luzin mijn huis binnengelaten. Ik trek het witte papier van de muur waarop ik Binnenlaten had geschreven en ik verfrommel het. Die heb ik niet meer nodig.
Vanavond heb ik het verleden als een windvlaag door mijn huis laten razen. Ik geloof dat ik mijn doel bereikt heb.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Irwan Droog – Het huis aan het einde

Recensie: Melissa Tagg – Vanaf het allereerste begin