Mireille Geus – Een makkelijk kind | Boekiewoogie

Willemijn en Parel mogen een paar dagen op een gigantisch huis in de Ardennen passen. Van de bewoners weten ze niet veel, behalve dat het een extreem rijk stel is. Als ze in België aankomen, vraagt het stel of ze ook op hun kind willen passen. Willemijn en Parel schrikken, maar durven niet te weigeren. Het stel verdwijnt en de meiden besluiten er het beste van te maken in de luxe villa. Maar wanneer ze de volgende dag wakker worden, is alles anders.

ISBN: 9789 046 820 797 – Nieuw Amsterdam – Aantal pagina’s: 271 – Roman

*****

3 van de 5 sterren — Coby

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Start!

Recensie in één zin

‘Een verwarrend verhaal dat bij vlagen irriteert maar constant spannend is.’

Hoofdpersonages

*****

Willemijn is een studente met een seksverslaving. Haar oma is net gestorven en daar zit ze erg mee. Ze is een control freak en altijd bezig met wat er allemaal fout zou kunnen gaan. Haar beste vriendin Parel is impulsief en vertelt juist wilde verhalen – die ze waarschijnlijk verzint omdat ze eigenlijk niet veel meemaakt. Je gelooft gelijk dat ze al lang vriendinnen zijn, die elkaars verschillen hebben leren accepteren. Ze zijn allebei kinderlijk, hebben last van uitstelgedrag en verzwijgen van alles voor elkaar.
— Coby

Sfeer

*****

Eigenlijk weet je het hele boek lang vrij weinig zeker en gebeurt er niet ontzettend veel. Toch bouwt de spanning op, met elke bladzijde. Je gaat iedereen wantrouwen: het stel, het kind, Willemijn en Parel. Wie liegt er? Of liegt er helemaal niemand en is Willemijn gewoon gestoord? De passages tussendoor die gebeurtenissen van vroeger belichten, zijn spannend en verhelderend. Op die manier is het boek een grote puzzel en bouwt het verhaal ergens naartoe.
— Coby

Schrijfstijl

*****

Het is goed te merken dat Geus hiervoor kinderboeken schreef – Een makkelijk kind is haar debuut voor volwassenen. Door de woordkeuze en toon lijken Willemijn en Parel soms eerder middelbare scholieren dan studentes die op zichzelf wonen. Dat is soms jammer, want het doet af aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Zo geloof je nooit dat Willemijn seksverslaafd is en lijken al hun problemen puberaal gezwam. De constante spanning helpt, maar het einde is te vaag en daardoor teleurstellend.
— Coby

Passage uit het boek

‘Er is één ding dat we jullie vragen. Eén ding maar.’
Hij keek ons aan en wachtte. Ik keek Parel vragend aan, maar ze keek niet terug. Wat zou dat kunnen zijn?
‘We willen dat jullie…’ – hij kuchte – ‘… dat jullie voor ons kind zorgen. Het is een lieverd, ligt nu al in bed, maar morgenochtend moeten jullie even een blad met ontbijt voor de deur zetten, iets na achten, iets voordat het half negen wordt. Ons kind heeft een beetje last van een ochtendhumeur, dus niet te veel storen. Vanaf de middag zien jullie het vanzelf. Het is een makkelijk kind, vermaakt zichzelf meestal, met televisiekijken, spelletjes op de computer en lezen. Het is niet veel werk, het zal jullie meevallen. Het lijkt me al met al niet te veel gevraagd, toch?’
Het was nu tijd om te zeggen dat dit niet de afspraak was. Dat we alleen op het huis zouden passen. Dat we kwamen om met elkaar bij te praten in de sauna, om wijn te drinken, niet om ons met een kind bezig te houden; we hadden ook helemaal geen ervaring met het oppassen op kinderen en dat was niet toevallig. Dat was onze laatste ambitie.
Ik keek weer naar Parel en zij keek heel even naar mij.

Leesvoorschrift