Om zijn hoofd leeg te krijgen, duikt bodemonderzoeker Stendert Sadowski onder in een afgelegen Bed & Breakfast, vlakbij Utrecht. Gék wordt hij van zijn eigen gedachten en de flarden van songteksten die door zijn brein dwarrelen. De rust in het landhuis zal hem goed doen, vindt zijn zus.
Als plotseling een bewoner verdwijnt en niemand zich daar om bekommert, lijkt Stendert te ontwaken. Samen met fotografe Kat stort hij zich in de levens van anderen. Hun lugubere ontdekkingen leiden meteen tot hardhandige confrontaties.
Het duo laat zich niet tegenhouden. Een enerverende trip naar de ruige Cevennen brengt hun onderzoek in een niets ontziende en onomkeerbare stroomversnelling. Wat gebeurde er in die vrolijke, ongecompliceerde flowerpowerjaren? Welke giftige zaadjes werden toen geplant? En door wie?

ISBN: 9789082935400 – Uitgeverij Homberjaan – Aantal pagina’s: 349 – Roman

3 van de 5 sterren – Gemmie

Recensie in één zin

‘Je krijgt niet alleen een verhaal, maar ook een playlist op Spotify.’

Hoofdpersonages

Stendert heeft iets naars meegemaakt en draagt deze zware last met zich mee. Maar op de plek waar hij tot rust zou moeten komen, gebeuren alleen maar spannende dingen. Iets wat Stendert niet zomaar voorbij kan laten gaan want hij is nogal nieuwsgierig. Kat is daarin zijn metgezellin. Want ook zij zit vol vragen, maar soms komt ze weer verdacht over.
— Gemmie

Sfeer

De sfeer van het boek is hetzelfde als de sfeer in het pension. Gespannen. Er is iets gaande maar het duurt een tijdje voor je weet wat precies. Door de gedetailleerde beschrijvingen waan je jezelf als een van de pensiongasten.
— Gemmie

Schrijfstijl

De schrijver neemt je direct al mee in het verhaal en bouwt de spanning geleidelijk op. De dialogen zijn hier en daar wat langdradig maar dat kan ook een kwestie van smaak zijn.
— Gemmie

Passage uit het boek

‘Stendert keek even opzij, naar de spichtige vrouw. Ze was helemaal in het zwart gekleed. Alleen het wit met grijs geblokte keukenschort doorbrak haar donkere kleding. Hij voelde zich zeer ongemakkelijk in haar buurt. Toen hij merkte dat ze haar hoofd zijn richting opdraaide, keek hij snel de andere kant uit. ‘Ze mag in haar handjes knijpen dat jij hier bent. Anders zou De Blauwe Luiken als snel voorgoed dicht blijven.’ ‘Dat vrees ik ook,’ zei Ditte. ‘Maar ik ben blij en dankbaar dat ik kan helpen. Zo doe ik tenminste wat nuttigs met mijn leven.’ Stendert liep met gefronste wenkbrauwen achter Ditte aan in de richting van de keuken. Maarten zat nog steeds onverstoorbaar zijn lunch weg te werken. ‘Alles goed met haar?’ vroeg hij zonder op te kijken. ‘Ga zelf maar kijken,’ sprak Ditte hem bestraffend toe. ‘Het is jouw moeder, niet de mijne.’ Maarten keek niet op of om. Stendert griste nog een broodje uit de mand en maakte dat hij wegkwam.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Camilla Grebe – In eeuwigheid

Recensie: Daphne Feller – Brein-Hart-Zijn