Ajali is een Rwandees-Belgische tiener die op het punt staat haar school af te ronden in Gent. Als kind van vluchtelingen probeert ze de complexiteit van de maatschappij te begrijpen en haar plek daarin te vinden.

Haar oudere broer Benjamin lijkt wel te weten hoe hij zich moet voortbewegen in het land dat zijn moederland koloniseerde. Maar als hij plotseling zijn kamer in het ouderlijk huis niet meer kan verlaten, wordt Ajali geconfronteerd met hoe onbehandelde pijn eruitziet. Ook haar eigen pijn.

Dit is een verhaal over de diepe band tussen broer en zus, de zoektocht naar verbondenheid met een onbekend land, en de liefde in een gezin dat worstelt met het verleden en de stilte.

ISBN: 9789493339019 – Uitgeverij Pluim – Aantal pagina’s: 188 – Non-fictie

2 van de 5 sterren – Annechien

Recensie in één zin

‘Een uniek stukje literatuur met potentie, maar afstandelijk geschreven.’

Hoofdpersonages

Ajali is een Rwandees-Belgische tiener die haar plekje in de maatschappij probeert te vinden. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot. Ze is aan het ontdekken wie ze is en wat ze wil, maar kan haar plekje niet vinden.
Benjamin is de oudere broer van Ajali en die lijkt het allemaal wel degelijk voor elkaar te hebben. Echter vecht Benjamin tegen verschillende demonen in zijn hoofd. Zijn familie lijkt dit maar niet te begrijpen, want hij heeft immers alles wat zijn hartje begeert.
Langzaam maar zeker komen Ajali en Benjamin nader tot elkaar om elkaar te helpen.
— Annechien

Sfeer

Lotgenoten is ontzettend uniek, maar op geen enkel moment kon ik de sfeer voelen. Het is zo’n heftig verhaal en dat lees ik ook, maar ik voel het niet.
Lotgenoten heeft veel potentie, maar het mis net dat ene stukje dat nodig is om mij daadwerkelijk te raken.
— Annechien

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Lotgenoten vond ik afstandelijk en onpersoonlijk. Ik had het gevoel dat Sabrine Ingabire naast me zat en met vluchtig het verhaal van Ajali en Benjamin vertelde. Verder zijn bepaalde conversaties in het Frans en dat is erg lastig als je zelf geen Frans spreekt. Soms kon ik uit de context nog wel wat opmaken, maar meestal had ik geen flauw idee waar die conversaties overgingen. Op een bepaald punt sloeg ik ze zelfs over.
— Annechien

Passage uit het boek

‘Ondanks alle ongelijkheid waarmee ik dagelijks geconfronteerd werd, leefde ik als zeventienjarige in een bubbel waarin ik alsnog de mogelijkheid had hierover in ontkenning te zijn. Racisme, seksisme, armoede – ik wist dat ze bestonden, natuurlijk wist ik dat ze bestonden, want ik zag het op tv, en ik las erover, en men vertelde me hierover. Maar ze waren, op dat moment, zo ver verwijderd van wat ik mezelf toeliet te begrijpen over de omstandigheden waarin mijn leven was ontstaan, dat ik dacht dat deze ongelijkheden in de praktijk niets met mij te maken hadden. In al mijn door privilege doordrenkte arrogantie dacht ik alle manieren waarop Salomé en ik anders waren te begrijpen – ik dacht haar wereld en de complexiteit van haar leven helemaal te hebben gevat, terwijl ik de essentie niet eens doorhad: dat Salomé zelfs de ontkenning waarmee ik mijn pijnlijke jeugd minder pijnlijk maakte, niet was gegund.
Ik begrijp nu dat dit is wat ze bedoelde, toen ze zei dat het makkelijker was om met mijn broer te praten: hij was niet toegewijd aan het niet begrijpen van haar wereld.

Salomé was mijn eerste lotgenote, maar ik was niet de hare.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Anne Jacobs – De scheepsdochter

Recensie: Jessica Goodman – De Insiders