Recensie: Sophie Green – De leesclub aan het einde van de wereld
In de Australische outback wordt het leven beheerst door twee seizoenen: de maanden waarin het regent en de maanden waarin de droogte heerst. Het bestaan op de uitgestrekte boerderijen is hard, en geïsoleerd. Het is 1978, en er bestaan nog geen mobiele telefoons of internet. De bewoners van deze weidse maar onverzoenlijke wereld zijn op zichzelf aangewezen.
Sybil ziet hoe haar schoondochter Kate worstelt met de eenzaamheid, en samen met haar oudste vriendin Rita smeedt ze een plan: een leesclub. De Amerikaanse Della, die op een naburige boerderij werkt, en Sallyanne, die in het stadje ‘verderop’ – ruim een uur rijden – woont, maken de groep compleet.
Twee keer per jaar overbruggen vijf vrouwen de immense afstanden die hen scheiden om samen een boek te bespreken – en daarmee ontstaan vriendschappen die hun levens zullen veranderen.
ISBN: 9789026144912 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 366 – Roman
2 van de 5 sterren – Frederique
Start scrollen!
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Recensie in één zin
‘Prima boek als je van een overtollige berg clichés houdt, maar anders zou ik hem lekker laten liggen.’
Hoofdpersonages
Sybil runt met haar man Joe hun boerderij. Ze besluit de leesclub op te zetten als schoondochter Kate bij hun intrekt, omdat ze ziet dat Kate nogal eenzaam is. Kate wil zelf vooral heel erg graag een kind.
Sybil beraamt het opzetten van de leesclub met haar oude vriendin Rita, die werkzaam is als flying doctor. Samen betrekken ze ook nog Della, die werkt als veedrijver op een naburige boerderij, en Sallyanne, die huisvrouw is, bij hun leesclub.
— Frederique
Sfeer
Het boek probeert de sfeer van het binnenland van Australië op te roepen, met droge en natte periodes. Dat lukt aan het begin nog wel aardig en je waant je bijna zelf in Australië, maar na een paar hoofdstukken stopt het. Dan beperkt zich het omschrijven van de omgeving tot dingen zoals ‘het regende’ en is de opgeroepen sfeer van het begin gewoon helemaal weg. Mede dit zorgt er dan ook voor dat je half in slaap valt tijdens het lezen; er was nergens echt sprake van spanning.
— Frederique
Schrijfstijl
Het verhaal begint praktisch meteen met het vormen van de leesclub, maar desondanks kwam het daarna nog steeds moeilijk op gang. Het boek is op zo’n manier geschreven dat de emotie er in gewoon mist, het pakt je niet. Daarnaast bevat het ook nog een overvloed aan clichés. Ik heb het boek met veel moeite uitgelezen.
— Frederique
Passage uit het boek
‘Sallyanne deed de deur achter zich dicht en liep naar de keuken. Ze zou Kate een paar uur helpen, en dan de jongens lesgeven – als oefening voor als ze volgend jaar hun en de andere kinderen zou gaan onderwijzen. Daarna kon ze hier en daar een praatje gaan maken, en daarna gezamenlijk eten, en vroeg naar bed. De indeling van de dagen was hier constant, maar toch wist je nooit wat je kon verwachten, en daardoor voelde Sallyanne zich energieker dan ooit tevoren.’
Leesvoorschrift
De leesclub aan het einde van de wereld is heel goed geschikt om te lezen op een warme zomeravond ergens midden in de vakantie.
Voor vrouwen of mannen?
90%
10%
Hoe dik is de pil?
+ Er zijn nog geen reacties
Reactie toevoegen