Wallace Price is een gehaaide advocaat voor wie macht en aanzien de belangrijkste ingrediënten zijn voor een geslaagd leven. Wanneer Wallace plotseling overlijdt en als geest zijn eigen uitvaartdienst bijwoont, komt een gids hem halen en brengt hem naar een ongewoon theehuis.

Hugo, de eigenaar van het theehuis die over bijzondere gaven beschikt, belooft hem te helpen bij het maken van de passage naar het hiernamaals. Wallace accepteert niet zonder slag of stoot dat hij dood is, maar dankzij Hugo en de andere markante bewoners van het theehuis leert hij op wonderbaarlijke wijze als geest menselijker te zijn dan tijdens zijn leven.

ISBN: 9789021467924 – Uitgeverij Volt – Aantal pagina’s: 440 – Young adult

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een bijzonder verhaal dat je steeds meer in zijn greep krijgt.’

Hoofdpersonages

De twee belangrijkste personages in Het gefluister achter de deur zijn Wallace en Hugo. Wallace is advocaat, vrij onsympathiek en met een totale focus op zijn werk, die al vrij snel overlijdt aan een hartaanval. Hij is aanwezig bij zijn eigen uitvaart en wordt dan meegenomen door een gids naar een bijzonder theehuis. Hugo, het andere hoofdpersonage, is de uitbater van het theehuis. Maar hij is meer, hij is ook veerman en zorgt dat overledenen de passage kunnen maken naar het hiernamaals.
Wallace is het totaal niet eens met het feit dat hij dood is en verzet zich hevig. Hugo geeft Wallace alle tijd om aan het idee te wennen en zich voor te bereiden op zijn passage.
Dat geeft ons de gelegenheid om kennis te maken en te genieten van andere personages zoals Nelson, Hugo’s grootvader die is overleden en de passage ook nog niet heeft gemaakt, Apollo, de hulphond van Hugo die na zijn dood op Hugo is blijven passen, en Mei, de gids die Wallace naar het theehuis heeft gebracht. We hebben ook nog verschillende gasten van het theehuis, andere overledenen en de manager, de werkgever van Mei en Hugo.
— Isolde

Sfeer

Het boek moest voor mij echt op gang komen en tijdens de eerste hoofdstukken bekroop me meermalen de vraag of Het gefluister achter de deur echt wel een youngadultroman is. Het feit dat mijn zestienjarige dochter, die het boek eerst is gaan lezen, het boek mooi vond, haalde die twijfel wel enigszins weg.
Ook het feit dat ik de ene hoofdpersoon, Wallace, lang echt niet sympathiek vond, maakte ook dat ik tijd nodig had om aan het verhaal te wennen. Maar toen ik eenmaal gegrepen was door het verhaal, kon ik het niet meer loslaten en heb ik er enorm van genoten.
— Isolde

Schrijfstijl

T.J. Klune heeft een mooie en zorgvuldige schrijfstijl. Hij schrijft helder en met mooie beschrijvingen, maar die moet je soms even tot je laten doordringen. Het verhaal is ontroerend en meeslepend en ik heb een paar keer wat tranen moeten wegvegen voor ik kon doorlezen.
Aan het einde gebeurde iets, dat wat mij betreft niet nodig was geweest, maar het leidde ook tot een van de meest ontroerende scènes van het boek.
— Isolde

Passage uit het boek

‘En zo stond Wallace onder de sterrenweelde voor Hugo. Ze hadden hun handen naar elkaar uitgestrekt. Hun handpalmen waren slechts centimeters uit elkaar, maar toch leek het alsof een weidse kloof hen scheidde. Wallace was er even van overtuigd dat hij iets voelde. Het was niet echt de warmte van Hugo’s hand, maar het kwam erbij in de buurt. Hij spiegelde het gedrag van Hugo en bewoog zijn hand op en neer, op en neer, in een imitatie van een handdruk. Het snoer tussen hen lichtte fel op.
Voor het eerst sinds hij in zijn kantoor op zichzelf had neergekeken, toen het leven voorgoed uit hem was weggevloeid, voelde Wallace zich enorm licht en bevrijd.
Het was een begin.
Maar hij vond het doodeng.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Kirsty Ferry – Het duistere geheim van Lily

Recensie: Peter Römer, Baantjer – De Cock en de…