Violette Toussaint is de beheerder van een begraafplaats, waar ze in haar kleine huisje steun en een luisterend oor biedt aan iedereen die het gebruiken kan. Emotioneel en liefdevol beschrijft Perrin hun verhalen, terwijl ze ondertussen langzaam Violettes geheim ontvouwt. Want als op een dag de knappe politiechef Julien voor haar staat met een ongebruikelijke wens, verandert Violettes leven voorgoed, en moet ze haar verleden eindelijk onder ogen zien.

ISBN: 9789401615921 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 474 – Roman

5 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘De bijzondere levens van Violette is een verhaal waar je de tijd voor moet nemen en waarvan je zeker geen spijt zult krijgen dat je dat hebt gedaan.’

Hoofdpersonages

Violette staat centraal in De bijzondere levens van Violette. Ze is direct na haar geboorte afgestaan door haar moeder en kent haar biologische ouders dus niet. Ze heeft geen stabiele jeugd achter de rug en is van pleegezin naar tehuis gegaan. In Philippe Toussaint lijkt ze op haar zeventiende een veilige haven te vinden, maar al snel komt ze erachter dat ze voor zichzelf moet blijven zorgen.

Violette heeft in haar leven twee bijzondere banen. Eerst is ze jarenlang met Philippe bewaker van een spoorwegovergang. De spoorbomen moeten bij iedere passerende trein handmatig neergelaten worden. Als de overgang geautomatiseerd wordt, moeten ze op zoek naar een nieuwe baan. Violette wordt beheerder van een begraafplaats. Ook weer samen met Philippe, maar hij doet niets afgezien van rondtoeren op zijn motor en gamen als het regent.

Naast Violette en Philippe doen veel verschillende bijpersonen mee aan het verhaal. Het zijn allemaal goed uitgewerkte karakters. Soms vraag je je af waarom iemand belangrijk is voor het verhaal, maar vroeg of laat kom je daar wel achter.
— Isolde

Sfeer

De bijzondere levens van Violette is een verhaal dat rustig verloopt. Het is niet een boek dat je in sneltreinvaart leest, juist eentje waar je de tijd voor moet nemen om alle verbanden goed te doorgronden en vooral om te genieten van het verhaal dat Valérie Perrin rustig en zorgvuldig opbouwt.

De setting is onmiskenbaar Frans. De begraafplaats lijkt misschien een wat luguber decor voor een verhaal, maar het blijkt een bijzonder rustgevende en bijzondere plek te zijn.
— Isolde

Schrijfstijl

Perrin neemt de tijd en ruimte om het verhaal goed neer te zetten. De beschrijvingen van personen en omgeving zijn uitgebreid en duidelijk, maar nergens langdradig.
Ze heeft een web gesponnen tussen personen en situaties die op het eerste gezicht los van elkaar lijken te staan. Het verhaal is niet chronologisch, maar springt door de tijd heen en weer. Dit is niet bovenaan het hoofdstuk weergegeven, maar toch heb je binnen een paar zinnen door wanneer het is en over wie het gaat.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Al die jaren heb ik Philippe Toussaint de eenzaamheid waarin hij mij achterliet niet kwalijk genomen omdat ik die niet voelde, niet als eenzaamheid beleefde, de eenzaamheid gleed langzaam over mij heen. Ik denk dat eenzaamheid en verveling de leegte in mensen raken. Ik was tot de rand gevuld. Ik had meerdere levens die ruimte innamen: mijn dochtertje, lezen, muziek en mijn fantasiewereld. Als Léo op school was en mijn boek dicht, ging ik nooit afwassen, schoonmaken of koken zonder dat ik naar muziek luisterde en droomde. Ik heb voor mezelf duizenden levens verzonnen tijdens dat ene leven daar, in Malgrange-sur-Nancy.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Karen Swan – Het winterse avontuur

Recensie: Kirsten Perrin – Enna tegen het…