In een eenzame herberg ontmoeten drie figuren elkaar die niet meer van elkaar kunnen verschillen: de rekkon Tynahan, een krijger met de kenmerken van een vogel; Biyung Srabol, een vuurwezen dat altijd in is voor een grapje; en Keigan Draca, een mens die het legendarische zwaard van een koning hanteert en een duister geheim verbergt. Samen banen ze zich een weg naar het rijk van de nhaga’s voor een onmogelijke reddingsmissie.

ISBN: 9789021042015 – Uitgeverij Luitingh-Sijthoff – Aantal pagina’s: 446 – Fantasy

5 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘De hartelozen is een fantasy die anders is dan alle andere fantasyboeken die je tot nu toe gelezen hebt: het plot is vernieuwend en de personages verfrissend; echt een aanrader voor iedereen die fantasy leest.’

Hoofdpersonages

Keigan Draca is een mens en hangt altijd rond in het Zuiden om jacht te maken op patrouilles van de nhaga’s. Hij hanteert het legendarische zwaard van een koning dat twee klingen heeft en weet onder de meest gevaarlijke situaties opvallend kalm te blijven.
Tynahan is juist een heel stuk opvliegender, rekkon (vogelmensen) staan niet bekend om hun rustige karakters. Voordat hij samen met de rest wordt gevraagd iemand te redden uit nhaga-gebied doet hij samen met anderen onderzoek naar hemelroggen. Tynahan heeft een speer van zeven meter lang en kan de rekkon-oerkraai, oftewel heel hard gillen.
De laatste van het drietal is Biyung Srabol, een tokkebi (vuurwezen). Biyung praat graag over van alles en nog wat, en stelt vaak vragen terwijl hij weet dat hij van de anderen geen antwoord gaat krijgen. Biyung kan vuur in elk mogelijke vorm maken en is onafscheidelijk van zijn vliegende kever Nanie.

En dan heb je ook nog Ryun Fei, een nhaga die sceptisch is over het laten verwijderen van zijn hart…
— Frederique

Sfeer

De sfeer van De hartelozen roept aan het begin veel vragen op, je weet nog niet zo goed waar het boek heengaat en wat de verhoudingen tussen de vele verschillende aspecten van het boek zijn. Na het eerste hoofdstuk gaat het boek steeds meer boeien en zorgen de vele vragen tijdens het lezen ervoor dat het verhaal blijft intrigeren. Daarbij staan er ook meerdere afbeeldingen in het boek, die bijdragen aan de geheel eigen sfeer van het boek.
— Frederique

Schrijfstijl

Young-do Lee heeft een schrijfstijl waar je wel even in moet komen. De hoofdstukken zijn lang en soms wordt er gewisseld tussen personages of settings zonder dat je dit meteen duidelijk doorhebt. Als je er eenmaal inzit, krijg je goed uitgediepte personages, sterke dialogen en onverwachte (soms komische) wendingen. Het boek is bijna filmisch geschreven en de cliffhanger aan het einde smeekt echt meteen om het lezen van het vervolg.
— Frederique

Passage uit het boek

‘‘Goedendroom, meneer!’ riep Biyung met een brede glimlach. ‘Kunt u mijn kever naar uw stal brengen? U hebt toch wel een stal, neem ik aan?’
De herbergier knikte. Biyung rende naar de eerste verdieping en gooide de eerste deur links open. ‘Goedendroom, meneer!’ Aan de man die hem met grote ogen aanstaarde, vroeg hij: ‘Hoe hebt u Kastelein Bau met zijn rug op het zand gekregen?’
‘Dag. Keigan Draca.’
Even keken de twee elkaar sprakeloos aan. Keigan vroeg zich af of hij iets raars had gezegd, maar wist niet wat. Moest je jezelf niet op die manier voorstellen? Deden tokkebi’s dat anders? Ook Biyung voelde dat hij iets verkeerd had gedaan. Hij besefte meteen wat het was.
‘Nou, zeg. Excuseert u mij,’ gniffelde Biyung. ‘Biyung Srabol. U bent toch niet boos?’
Keigan begreep niet waarom Biyung zich verontschuldigde, lachte of dacht dat hij boos was. Met het zweet al bijna op zijn rug vroeg hij voorzichtig: ‘Tempel van Haïnsha… Toch?’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Kristof Smeyers – Raaf;…

Recensie: Niek Schuil – Mijn eerste tel tot 10 - boekje