Het is 1935 en het nationaalsocialisme begint in Duitsland terrein te winnen. Ook de familie Melzer en hun geliefde villa ontkomen niet aan het gevaar: het kleermakersatelier van Marie is namelijk in Joodse handen. Haar man Paul heeft slapeloze nachten vanwege de financiële situatie van zijn fabriek, en de toenemende druk vanuit de overheid wordt met de dag zorgwekkender. Als Paul het dringende advies krijgt om van zijn vrouw te scheiden, moet Marie een belangrijke beslissing nemen…

ISBN: 9789401616201 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 448 – Historische feelgood

3 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘De serie blijft boeien en dit vijfde deel maakt één of meer vervolgdelen noodzakelijk.’

Hoofdpersonages

De serie Het weesmeisje kent vele hoofdpersonen die óf lid zijn van de familie Melzer óf om uiteenlopende redenen een nauwe relatie met hen onderhouden. In de voorgaande vier delen heb je iedereen al leren kennen, in dit vijfde deel De belofte van het weesmeisje speelt de nieuwe generatie een steeds grotere rol. Vooral de tweeling van Marie en Paul Melzer, Dodo en Leo, en Kitty’s dochter Henni drukken hun stempel op de gebeurtenissen.

Het weesmeisje is een familiesaga waarin de familie Melzer centraal staat. We volgen ze vanaf ongeveer 1900 en inmiddels zijn we in 1936 aanbeland. In het eerste deel werd Marie naar de villa van de familie Melzer gestuurd om daar als hulpje in de huishouding te gaan werken. Inmiddels is ze al jaren getrouwd met zoon Paul, die directeur is van de textielfabriek, en staan hun oudste kinderen op de rand van volwassenheid. Dodo wil niets liever dan furore maken in de luchtvaart, Leo is begaafd musicus en Henni ondersteunt met veel liefde haar oom Paul in de textielfabriek.

Sinds ik het eerste deel heb gelezen heb ik wat moeite met de titel van de serie, Het weesmeisje. Natuurlijk is Marie aan het begin van de serie nog ‘het weesmeisje’, maar de serie gaat niet alleen over Marie. De boeken gaan over de hele familie Melzer en hun aanverwanten, met de textielfabriek van de familie in Augsburg en de villa waar ze wonen als verbindende schakels. Persoonlijk vind ik de originele Duitse titel van de serie, Die Tuchvilla veel passender.
— Isolde

Sfeer

De sfeer in De belofte van het weesmeisje is behoorlijk grimmig, het nationaalsocialisme werpt zijn duistere schaduwen vooruit. Wij weten wat er komen gaat, de bewoners van de villa nog niet. Zij voelen zich wel in toenemende mate onveilig. De man van Lisa (zus van Paul) wordt bijvoorbeeld gearresteerd en weken later komt hij zwaar mishandeld thuis. Paul voelt zich gedwongen lid te worden van de nationaalsocialistische partij, dat is de enige manier om voldoende voorraad voor de fabriek te krijgen en de arbeiders aan het werk te houden. Marie vertrekt, na de nodige strubbelingen, met zoon Leo naar New York. Ze is half joods en het is halverwege de jaren ’30 al duidelijk dat joden steeds meer worden tegengewerkt. Haar naaiatelier kan niet voortbestaan en ze vreest voor de textielfabriek als zij bij Paul blijft. De Gestapo valt ’s nachts de villa binnen op zoek naar…, het duurt dagen voor de bewoners dat weten.

De serie zou aanvankelijk een trilogie zijn en ik vond het jammer dat het verhaal vlak na de Eerste Wereldoorlog eindigde. Toen kwam er toch een vierde en ook nog een vijfde deel. Ik zit eigenlijk al twee delen te wachten tot de volgende oorlog, want hoe gaat de familie dit overleven en aan welke kant staan zij? Aangezien De belofte van het weesmeisje eindigt in 1936 kan het toch niet anders dat er meer delen komen? De verhaallijnen zijn echt nog niet af…
— Isolde

Schrijfstijl

Anne Jacobs is één van de pseudoniemen van de Duitse auteur Hilke Selnicke, zij schrijft ook onder de naam Marie Lamballe (de serie Café Engel). Ze schrijft historische romans. Het weesmeisje is echt een familiesaga, waarin de levens van veel verschillende personen worden beschreven. Je komt heel dichtbij de hoofdpersonen, zodat je goed kunt meeleven met ze, je kunt verbazen of je enorm kunt ergeren aan hun gedrag. De belofte van het weesmeisje is niet een bloedstollend spannend boek, maar wel boeiend. Jacobs eindigt ieder hoofdstuk met een kleine cliffhanger, zodat je wilt blijven doorlezen, in de wetenschap dat deze verhaallijn waarschijnlijk pas over een hoofdstuk of vier weer verder gaat.
— Isolde

Passage uit het boek

‘De dagen gingen tergend langzaam voorbij en de sombere gedachten, het berouw, het verlangen en de prangende vraag of ze wel echt het juiste deed, lieten Marie niet los. Er waren weer controles geweest, ze moeten nog een keer zinloze formulieren invullen en hun koffers werden doorzocht. Maries fototoestel werd geconfisqueerd en Leo’s muziekbladen, die hij als cadeau voor Walter wilde meenemen, werden als ‘Duits cultuurgoed’ in beslag genomen. Dat alles was al erg genoeg om te verdragen, maar dat hadden ze nu achter de rug. Veel erger was de diepe wond die Marie vanbinnen voelde, die constant pijn deed en die ze nu voor altijd met zich mee moest dragen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Anne Jacobs – Het verlangen van het weesmeisje

Recensie: Anne Jacobs – De scheepsdochter