De dochter van de schoolmeester vertelt haar zoon eindelijk wat er is gebeurd. Hoe een Engelse bom haar broertje doodde – en de grote droom van haar vader. Maar terwijl ze praat, bekruipt haar zoon steeds sterker het gevoel dat haar verhaal over veel meer gaat dan een noodlottige zaterdagmiddag, zeventig jaar geleden. Zijn moeder overhandigt hem de sleutel van een deur die altijd gesloten was: die naar zijn eigen bestaan. Bert Wagendorp voegt met Een zaterdagmiddag een juweel van een vertelling toe aan zijn oeuvre. Het boek is geïllustreerd door Ien van Laanen.

ISBN: 9789 025 448 738 – Uitgeverij Atlas Contact – Aantal pagina’s: 80 – Roman

3 van de 5 sterren — Kelly

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Een piepkleine maar intense vertelling van een journalist die zijn 81-jarige moeder interviewt over de dood van haar broertje tijdens de Tweede Wereldoorlog.’

Hoofdpersonages

Wagendorp beschrijft de personages erg levendig in zo weinig woorden, maar jammer genoeg blijven deze door de compacte vorm van het verhaal wat mij betreft wat te oppervlakkig waardoor de verwachte vorm van sympathie uitblijft. Dit verhaal is namelijk stof voor een prachtige roman:
De dood van hun zoon drijft de ouders, de grootouders van het hoofdpersonage, uit elkaar. Tegenwoordig zou men scheiden, maar toentertijd was het normaal om bij elkaar te blijven. Schuld voor de dood van hun zoon neemt hun leven over. Daarnaast laat de verteller, de journalist Bram, de lezer weten dat hij zijn eigen vader niet heeft gekend en dat zijn grootvader, de schoolmeester van het dorp, hem tot zijn twaalfde heeft opgevoed en de vaderrol op zich nam. Nu zijn opa is overleden, besluit Bram zijn moeder te vragen naar alles wat zij weet over haar eigen jeugd, die van haar broertje en haar ouders. Dit verhaal is eigenlijk te lang (en te mooi!) om in maar tachtig pagina’s te vertellen.
— Kelly

Sfeer

In Een zaterdagmiddag draait het allemaal om de bewuste middag in februari ‘45 waarop de moeder van het hoofdpersonage samen met haar broer een boodschap moet doen en een brief op moet halen. Een Engelse bommenwerper zorgt ervoor dat de jongen, de oom van het hoofdpersonage Bram, op zeer jonge leeftijd om het leven komt. Je leest niet alleen over de gebeurtenissen van deze bewuste dag, maar ook wat eraan vooraf ging en wat er daarna gebeurde binnen de familie van het slachtoffer. Hoofdpersonage Bram, die overigens naar zijn overleden oom vernoemd is, ondervraagt zijn moeder over de gebeurtenissen uit haar jeugd en het verlies van haar broertje. Het verhaal vormt een geheel van dialogen van moeder, Bram zelf en van situatieschetsen uit het verleden, waardoor het verhaal een unieke vorm krijgt. En dat alles verpakt in tachtig pagina’s, voorzien van fraaie illustraties. Een perfect boekje voor op, zeg, de zaterdagmiddag.
— Kelly

Schrijfstijl

De schrijfstijl is zoals we van Wagendorp gewend zijn: vlot, raak en met oog voor detail. Dit boekje leest als een trein. De vlotte schrijfstijl matcht goed bij de vorm van het verhaal en weet op een of andere manier een luchtige draai te geven aan de toch zware thematiek. Ik bleef alleen wat ongestild achter na het lezen, ik wil meer!
— Kelly

Passage uit het boek

Voor mij was mijn oom een verhaalpersonage, ongeveer zoals de jonge Isaak, de jonge David, de jonge Samuel, de jonge Jezus, over wie mijn opa voorlas uit de kinderbijbel, dat ook waren. Alleen was zijn verhaal een stuk bondiger. Er werd alleen in korte verwijzingen over hem gesproken. Wat hij in een bepaald geval zou hebben gezegd, hoe hij kon kijken (‘net als jij nu kijkt’), en wat hij lekker vond (‘kippenragout, net als jij’).
Meer was onmogelijk en onverdraaglijk, het was zo al confronterend genoeg.

Leeswijzer

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Margaret Atwood – Penelope: De mythe van…

Recensie: Alena Mornstajnová – Hana