Na de dood van zijn vriend bedenkt Eric Ly allerlei scenario’s in zijn hoofd om met zijn verdriet om te kunnen gaan. Totdat één ervan werkelijkheid wordt. Een jongen die hij afgelopen zomer in Japan heeft ontmoet, komt onverwacht terug in zijn leven. Haru Tanaka loopt het café binnen waar Eric koffie zit te drinken en gaat naast hem zitten. Het vreemde is alleen dat niemand anders hem kan zien en dat hij telkens plotseling verdwijnt. Naarmate ze vaker samen zijn, vraagt Eric zich af wat echt is. Wanneer hij de controle verliest over datgene wat hen bij elkaar houdt, moet hij de werkelijkheid onder ogen zien. Zelfs als dat betekent dat hij Haru kwijtraakt.

ISBN: 9789021498034 – Uitgeverij Volt – Aantal pagina’s: 303 – Young adult

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een hartverscheurend verhaal over verlies en rouw.’

Hoofdpersonages

In Toen Haru hier was staat Eric Ly centraal. Hij is Daniel, zijn grote liefde verloren. Al vrij snel in het verhaal blijkt dat Daniel dood is, al blijft het heel lang onduidelijk hoe dit is gebeurd. Voor het verloop van het verhaal is dit overigens niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat hij ook zijn zus kwijtraakt, omdat zij aan een universiteit vijf uur rijden verderop gaat studeren.

Na het overlijden van Daniel neemt Eric een tussenjaar omdat hij het niet kan opbrengen om te gaan studeren. Hij brengt zijn tijd door met onduidelijke baantjes. Tijdens een baan bij het theater doet hij een scharrel op. Nou ja, hij ziet het als een potentiële vriend, maar deze behandelt hem als een vriendje dat leuk is voor even.

Als Eric echt in zijn diepste dal zit, ontmoet hij plotseling Haru weer. De jongen die hij eerder in Tokio ontmoette, waar hij met school en met Daniel was, toe Daniel nog leefde. Haru helpt Eric door moeilijke momenten heen en zet hem aan het denken over zichzelf en over wat hij met zijn leven wil. Maar er gebeuren vreemde dingen, waardoor Eric zich afvraagt wat nu wel echt is en wat niet.
— Isolde

Sfeer

Toen Haru hier was brengt je van de ene emotie in de andere. Er zijn heel sombere delen, maar ook optimistische en vrolijke stukken. Het boek gaat over het leven en dat is niet altijd leuk en gezellig. Het einde was toch wel hartverscheurend.
— Isolde

Schrijfstijl

Dustin Thao heeft een prettige schrijfstijl en weet je snel in het verhaal te trekken. Zijn personages zijn sympathiek en je kunt niet anders dan meeleven met Eric en hopen dat hij sprankjes hoop vindt waardoor het leven voor hem weer de moeite waard is.
Dustin Thao heeft ook Hallo met Sam geschreven.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Haru kust mijn voorhoofd en zegt: ‘Maak je daar maar geen zorgen om. Onthoud maar dat ik je altijd weet te vinden. Beloofd.’
Ik hoop dat hij zich deze keer aan zijn belofte houdt. Anders zou ik de rest van mijn leven niets anders meer doen dan naar hem zoeken. Daarna zeg ik niks meer. Ik ben te moet om mijn ogen nog langer open te houden. Pas wanneer er een klein beetje licht tussen de lamellen door naar binnen schijnt, dringt het tot me door dat de zon al opkomt. Ik knijp nog een laatste keer in Haru’s hand voor ik mezelf in slaap laat vallen. Hat laatste wat ik me herinner zijn zijn vingers die uit de mijne glippen vlak voordat alles zwart wordt.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Eric Carle – Welterusten, Rupsje Nooitgenoeg

Recensie: Dustin Thao – Hallo, met Sam