Recensie: Fernando Aramburu – Het tellen van de dagen

Recensie: Fernando Aramburu – Het tellen van de dagen


Toni is leraar op een middelbare school en kwaad op de wereld. Hij is gescheiden, zijn tienerzoon Nikita ziet hij maar sporadisch, kortom: hij is teleurgesteld over zijn mislukte leven. Dus neemt hij het radicale besluit om er over precies één jaar een eind aan te maken. Tot het moment daar is, maakt hij elke dag een notitie over het waarom van zijn besluit. Onvermijdelijk brengt het hem terug naar zijn jeugd, naar zijn verleden en ex-vrouw Amalia, naar de onontwarbare knoop die zijn leven is geworden.

Tegelijkertijd zijn er ook dingen die wél de moeite waard zijn. Toni heeft een jeugdvriend, met de bijnaam Kunstpoot, die hij nog steeds bijna dagelijks ziet. Ook is hij verknocht aan zijn hond Pepa en aan zijn boeken, die hij ter voorbereiding op zijn naderende einde stuk voor stuk achterlaat in de stad. En na een tijdje duikt een oude bekende op, die hem een andere kant van het bestaan laat zien.

ISBN: 9789028452169  – Uitgeverij Wereldbibliotheek – Aantal pagina’s: 640 – Roman


*****

5 van de 5 sterren – Antoine


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Formidabele roman over hoop en naastenliefde.’

Hoofdpersonages

*****

De hoofdpersoon en tevens verteller in Het tellen van de dagen is Toni, een Madrileense filosofieleraar van middelbare leeftijd, die in de zomer besluit om over precies een jaar, niet meteen, een einde te maken aan zijn leven. Hij besluit om in het jaar wat nog voor hem ligt de beweegredenen van zijn besluit te onderzoeken. Elke dag maakt hij een persoonlijke notitie van zaken die in zijn verleden hebben gespeeld of die dezelfde dag hebben gespeeld. Hij schrijft onder andere over zijn mislukte huwelijk met Amalia, van wie hij inmiddels ‘gelukkig gescheiden’ is, zijn verhouding met zijn slungelige zoon Nikita en zaken die zijn broer en schoonfamilie, ouders en zijn beste vriend (met de bijnaam Kunstpoot) betreffen.

Toni maakt geen depressieve indruk. Evenmin lijkt de keuze van Toni te zijn ingegeven doordat  meerdere mensen in zijn omgeving zijn overleden of op korte termijn gaan overlijden vanwege een ernstige ziekte. Hij vindt zijn leven wel welletjes zo en is niet getergd door verdriet of racune, maar past voor verdere narigheid, aftakeling en achteruitgang. Toni is beslist geen azijnpisser. Als verteller schuwt hij niet onthullingen te doen over gevoelens en feiten uit zijn verleden, waarmee de lezer een exclusief beeld krijgt van Toni.
— Antoine

Sfeer

*****

De sfeer in Het tellen van de dagen is geenszins deprimerend; het relaas van Toni is eerder beschouwend. De beschouwingen zijn vaak geestig van aard en vaak wordt ironie gebruikt.

Verder valt in de roman ook nog iets raadselachtigs te ontdekken. Toni krijgt namelijk elke maand een anoniem briefje in zijn brievenbus, waarin de onbekende schrijver Toni bekritiseert in zijn doen en laten. Dit gebeurde al toen hij nog een relatie had met Amalia. De vraag is wie deze briefjes schrijft en met welke reden deze briefjes aan Toni werden toegestuurd.

En uiteraard blijft spannend wat Toni op 31 juli om 23.59 uur gaat doen; neemt hij het door Kunstpoot aangereikte cyanide in?
— Antoine

Schrijfstijl

*****

De roman bestaat uit twaalf gedeelten. Elk gedeelte beslaat een maand van het komende jaar. De gedeelten afzonderlijk bevatten zoveel hoofdstukken als de dagen van die betreffende maand. Zodoende ontstaat er een soort dagboek. In de hoofdstukken beschrijft de auteur at random de meest belangrijke gebeurtenissen die Toni heeft meegemaakt.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Ik zou steeds meer last krijgen van verveling, aftakeling en verloedering. Ik wil geen oude man worden die naar urine stinkt. Ik wil niet buiten adem raken nadat ik met veel moeite een paar treden heb beklommen. Ik wil niet dat iemand mijn teennagels hoeft te knippen, omdat ik er zelf niet meer bij kan. Ik wil mijn hoop niet alleen maar vestigen op medicijnen. Ik wil niet door de wereld gaan als een kromgegroeid, wankel en vergeetachtig wezen dat niets meer begrijpt van wat er om hem heen gebeurt. Je moet gewoon weten wanneer het tijd is om op te krassen.’

Leesvoorschrift

Lees Het tellen van de dagen op het moment dat je wacht op je beste vriend in jullie favoriete café, waar je dagelijks elkaar ontmoet en kort de dag doorneemt onder het genot van een glas cognac.

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

50%

50%

Hoe dik is de pil?

640 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren geef jij dit boek?

 


boekiewoogie-beeldmerk



+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.