Francesca Capodiferro werkt voor de brandweer. Als enige vrouw stuurt zij een team van alleen maar mannen aan en werkt ze twee keer zo hard om zich te bewijzen. In de nacht van 24 augustus vindt er een aardbeving plaats in en rondom het stadje Amatrice. Francesca, die in haar eentje in de bergachtige omgeving kampeert voor een routineklus, is binnen een uur ter plekke. Ze doet wat ze kan, verzamelt vrijwilligers en zoekt naar de vermisten, tot er versterking van haar team uit Rome arriveert. Terwijl de ogen van de wereld op Amatrice gericht zijn, besluit Francesca om de kleine, omliggende dorpjes te helpen. Ze begint aan een eenzame, moeilijke reis langs onbekende plekken, waar de prachtige, machtige natuur zoveel heeft verwoest.

ISBN: 9789056727079 – Uitgeverij Signatuur – Aantal pagina’s: 240 – Roman

3 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Faggiani bewijst in deze roman dat zowel de natuur als het leven van de mens aan verandering onderhevig kunnen zijn.’

Hoofdpersonages

De loopbaan van de Italiaanse geologe Francesca Capodiferro is bij toeval begonnen bij de brandweer van Rome. Zij vervult de functie van groepscommandant en heeft een team van vijf mannen onder zich, die stuk voor stuk anders van karakter zijn en ieder op hun eigen manier aangestuurd moeten worden. Francesca is al lange tijd single en heeft weinig sociale contacten. Het lijkt er op dat zij haar eenzaamheid compenseert door een workaholic te zijn. Ze is daadkrachtig, sterk en ze weet haar schouders eronder te zetten. Qua manier van doen is ze verbaal sterk, op gevatte af, pittig en ad rem. Francesca denkt out of the box en ze kan mensen moeiteloos tot andere  inzichten brengen.
— Antoine

Sfeer

Het verhaal in de roman Soms zou ik de wind willen zijn kabbelt rustig voort, hoewel de gebeurtenissen in de roman best heftig zijn. Francesca en haar team worden namelijk opgeroepen om reddingswerkzaamheden te verrichten in het dorp Amatrice in Centraal-Italië, dat door een aardbeving van 6 op de schaal van Richter wordt getroffen. Om deze gebeurtenis heen leren we Francesca beter kennen in haar doen en laten en in haar privéleven. Naar mijn mening ontbrak een zekere mate van diepgang en vaart in het verhaal. Daardoor verzwakten mijn aandacht en mijn affiniteit met het boek. Het mierzoete ‘eind goed, al goed-einde’ bevestigde het voorstaande.
— Antoine

Schrijfstijl

Faggiani gebruikt in Soms zou ik de wind willen zijn zeer geregeld metaforen en door gebruik te maken van een beeldende schrijfstijl prikkelt hij de zintuigen van de lezer optimaal. Tevens tracht hij tekstuele boodschappen op het gebied van zelfinzicht te planten in de brein van de lezer. Het zal liefhebbers van mindfulness en persoonlijke ontwikkeling zeker aanspreken. Het woordgebruik is smaakvol, de zinnen zijn – gemiddeld gesproken – van normale lengte en de hoofdstukken zijn wat mij betreft aan de iets te lange kant. Vrijwel alle dialogen bevatten heel erg gevatte opmerkingen en die wekten, bij continue herhaling, irritatie op.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Ik bleef daar lange tijd liggen, tot de windvlagen nog heviger werden en daarna opeens weer gingen liggen, alsof ze een andere route namen. Ik kroop in mijn slaapzak en liet de ingang van de tent openstaan, zodat ik naar buiten kon blijven kijken. In dit soort situaties voelde ik de eenzaamheid, maar meestal, zoals ook deze keer, was ik blij om die onder ogen te komen en om haar te bezitten of op z’n minst te begrijpen, aangezien bijna niemand ervan houdt. Op de top van de berg waren alleen ik, een stukje aarde waarop ik kon gaan liggen, en de hele, immense hemel, waar wolken en zwermen vogels doorheen zeilden, maar ook minuscule zaadjes en lichte bladeren, gedachten zo zacht als veertjes. Ik zou overal en nergens ter wereld kunnen zijn en dat schonk me een intens gevoel van vrijheid. Die intimiteit die helemaal van mij was en die ik nooit met iemand hoefde te delen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Toni Coppers – Onschuld

Recensie: Sofie Delporte – Ik kan je redden