Barcelona, 1901. In de Spaanse stad heerst grote sociale onrust. De armoede van de laagste klassen botst met de luxe en welvaart van de rijke bewoners. Dalmau Sala, een arme kunstenaar, zit gevangen tussen deze twee werelden. Aan de ene kant de wereld van zijn familie en van Emma, zijn grote liefde, die beide actief de arbeidersstrijd steunen. En aan de andere kant de wereld van het werk in de keramiekfabriek van zijn mentor Don Manuel Bello, een rijke, conservatieve bourgeois. Tijdens zijn loopbaan bevindt hij zich in het hart van het artistieke milieu en krijgt hij fantastische opdrachten van de gegoede burgerij. Dalmau worstelt om zijn eigen pad te vinden, zowel als man en als kunstenaar.

ISBN: 9789024589579 – Uitgeverij Luitingh-Sijthoff – Aantal pagina’s: 688 – Roman

4 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Falcones is een fantastische componist; niet van muziek, maar van historische feiten en een vleugje fictie.’

Hoofdpersonages

De hoofdpersonen in De schilder van Barcelona zijn Dalmau en Emma.

De twintigjarige Dalmau maakt een overlijden van iemand uit zijn gezin mee. Kort daarna loopt zijn relatie met Emma ook nog eens op de klippen. Door Dalmaus eigen stommiteit, welteverstaan. Om alle gebeurtenissen te verwerken stort hij zich op het werk bij de keramiekfabriek.
Dalmau boekt tevens succes met zijn portretten van straatkinderen. Op de kunstexpositie van zijn portretten komt hij in aanraking met kunstenaars, architecten en rijke burgerij, met andere woorden mensen uit een ander milieu dan het arbeidersmilieu waaruit hij zelf afkomstig is. Ondanks zijn succes lijkt Dalmau niet in staat om controle over zijn eigen leven te houden. Hij ontwikkelt meerdere verslavingen die hem doen afglijden, maar gelukkig wordt hij door meerdere personen uit de afgrond gered, waaronder de straatkinderen Maravillas en Delfín.

De aantrekkelijke en hardwerkende Emma houdt zich zelfstandig staande in het leven,  hoewel zij veel te verduren krijgt. Ondanks de relatiebreuk met Dalmau houdt zij contact met de ijverige en vergevingsgezinde Josefa, die Emma op een gegeven moment opneemt in haar huis.

Naarmate de jaren vorderen blijkt dat Dalmau Emma niet kan vergeten, en Emma op haar beurt Dalmau kan niet vergeten…
— Antoine

Sfeer

De schilder van Barcelona is een historische roman waarin een klassiek liefdesverhaal wordt verteld. Om met kritiek te beginnen; het mierzoete einde, dat slechts in de epiloog is vervat, staat in een wel heel schril contrast staat met de enorme tragiek in de voorgaande hoofdstukken. Dat contrast is net zo groot als de arbeiders en vrouwen die strijden voor een betere woon- en werksituatie versus de rijke burgerij. Falcones gebruikt gedetailleerde beschrijvingen. Deze beschrijvingen doen de zintuigen prikkelen of ze zetten aan tot het jezelf verdiepen in stromingen in kunst en architectuur, zoals het  modernisme en het noucentisme, en de meest bekende architecten uit de modernistische periode, zoals Gaudí, Puig i Caldafach en Domènech i Montaner. Daardoor raakte ik bijzonder gecharmeerd van de roman. Tenslotte, de talrijke (harde) seksscènes laten niets aan de verbeelding over.
— Antoine

Schrijfstijl

Falcones hanteert een zeer aangename schrijfstijl die lijkt op de schrijfstijl van Mario Vargas Llosa en Eva GarcÍa Saénz de Urturi. In tegenstelling tot de laatste twee auteurs hanteert Falcones vaak lange zinnen met talloze bijzinnen. Helaas loopt een enkele zin niet goed, maar over het algemeen geldt dat de roman prima leesbaar is. De dialogen zijn meesterlijk en de sarcastische ondertoon in opmerkingen van bepaalde personages is pakkend weergegeven.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Dalmau bracht evenmin veel tijd met zijn moeder door aangezien hij gewoonlijk in de fabriek at, waar Paco hem een maaltijd uit een eethuis bracht terwijl hij gewoon doorwerkte, of hij at bij zijn baas, waar doña Celia en haar dochter Úrsula hun best deden om met lelijke gezichten en vervelende opmerkingen de lunches, die volgens hun respectieve echtgenoot en vader zo gezellig waren, voor hem te bederven. Wanneer hij ’s avonds niet in zijn atelier aan het schilderen was ging hij naar een kroeg of restaurant waar kunstenaars zoals hij kwamen, sommige befaamd, andere mislukt; schrijvers die nauwelijks gelezen werden en vrijwel altijd erg zelfingenomen waren, een ondeugd die, zo had Dalmau vastgesteld, omgekeerd evenredig was aan de mate van hun succes; toneelschrijvers, dichters, beeldhouwers, journalisten, verarmde bohemiens die hoopten op een uitnodiging voor een kop soep met een stukje vlees, en jonge bourgeois die werden aangetrokken door deze wereld van schoeljes die zo in contrast stond met het comfortabele leventje onder de hoede van hun ouders en hun fortuin in de grote huizen van de Eixample. Na zulke avondjes, wanneer de groep al uitgedund was en het nachtelijk duister over de stad lag, deden ze zich soms tegoed aan drank en vrouwen, prostituées vaak, waardoor Dalmau maar zelden thuiskwam op momenten dat zijn moeder op was.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

De 2021 Wrap Up van Antoine

Recensie: Ildefonso Falcones – De vrouwen van de…