Wie zijn de vrouwen die onze eeuwenoude sagen bevolken? Vaak zijn het lelijke, oude heksen die orgiën houden met de duivel, óf tere, jonge maagden die het van hun lieve gezichtje moeten hebben. Voor het minste werden vrouwen op de brandstapel gezet. En nog steeds leeft de heks als kwaadaardig vrouwmens verder in de verbeelding. Door dit soort verhalen steeds opnieuw te vertellen hebben deze stereotypen zich in ons collectieve geheugen genesteld en diepe sporen in onze samenleving nagelaten. Die krijgen we er alleen maar uit door er andere verhalen tegenover te zetten.

ISBN: 9789493304314 – Uitgeverij Pluim – Aantal pagina’s: 128 – Fictie

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Vermakelijke korte verhalenbundel die poogt het stereotypebeeld dat we hebben van het figuur van de heks om te draaien, zodat we beter kijken naar wat het effect is van het herhalen van stereotypen. Wat helaas niet helemaal goed uit de verf komt.’

Hoofdpersonages

In Heks! Heks! Heks! speelt in elk korte verhaal een andere vrouw de hoofdrol die in oude sagen bestempeld werd tot heks. Zo heb je Letitia, de heks van Lettele, die zich niet wilde binden aan een man en daarom het dorp werd uitgejaagd als heks. Ali die graag wilde trouwen met haar grote liefde, maar dit zelf niet voor elkaar kon krijgen omdat ze beloofd was aan een ander. En Minneke, die werd vermoord in haar eigen huis omdat ze anders was en sindsdien rondzwerft op de heide als een van de witte wieven.
— Frederique

Sfeer

De verhalen in Heks! Heks! Heks! zitten vol magische elementen, maar zonder de mythische figuur van de heks zoals we deze kennen uit de standaardverhalen. Bij het eerste verhaal heb je vragen over waar het verhaal precies heengaat en voel je de spanning. Helaas valt dit halverwege het verhaal een beetje uit elkaar en blijft dit voor de verhalen (en het essay) erna ook zo. Desondanks heeft het boek een interessante insteek.
— Frederique

Schrijfstijl

Jente Posthuma heeft in Heks! Heks! Heks! drie korte verhalen opgenomen die losjes gebaseerd zijn op verhalen uit een veel ouder boek, Overijselsche Sagen van Josef Cohen (1914). Ze heeft aan deze verhalen een eigen, feministische draai gegeven. De insteek van deze verhalen was voor mij te veel met knipogen naar het heden, waardoor ik eigenlijk nooit echt helemaal goed in het boek ben gekomen.
— Frederique

Passage uit het boek

‘In Lochem noemde Letitia zichzelf Marie. Hier was ze bierbrouwer, een vak dat ze van haar moeder had geleerd en altijd een hobby was gebleven. Marie hield ervan kruiden te mengen tot ze precies de juiste samenstelling had en in haar achterkamer aan de Bierstraat bracht ze uren bij de ketel door. Het bier viel in de smaak en haar handel groeide met de jaren. Mensen mochten haar, maar niemand kende haar echt. Daar zorgde ze wel voor.
Intussen werd de heks van Lettele een begrip in de streek. Het verhaal ging gat ze in de bossen van Wesepe samenleefde met een groep afzichtelijke, boosaardige wezens van wie zij de aanvoerder was. Lijfwachten van de Duivel waren ze, aan wie de moeilijkste taken werden toevertrouwd. De heks van Lettele was de afzichtelijkste en boosaardigste van allemaal en kende geen groter plezier dan voor anderen de hel te openen, zo werd gezegd.
Toen Marie dit hoorde haalde ze haar schouders op. Waar zijn ze toch zo bang voor, dacht ze alleen. En zo lelijk ben ik helemaal niet.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Hanna Kraan & Annemarie van Haeringen – De…

Recensie: Kass Morgan & Danielle Page – De Raven