In de tuin van een oud Leuvens college wordt het lijk van een jonge vrouw gevonden. Met tussenpozen van drie dagen worden er nog twee andere jonge vrouwen vermoord teruggevonden op verschillende plaatsen in Leuven. Elk van de lijken is naakt en er wordt telkens een attribuut bij het lichaam aangetroffen dat mogelijk een verwijzing kan zijn naar de reden van de moord. Elk van de vrouwen heeft daarenboven een foto in de hand met daarop een mysterieus zinnetje dat erop zinspeelt dat er nog slachtoffers zullen vallen.

Hoofdinspecteur Thomas Berg leidt het moordonderzoek. Hij vermoedt dat de attributen een boodschap zijn en hem een spoor naar de dader kunnen opleveren. Maar is dit wel zo? Is het geen dwaalspoor? Er duiken ook telkens getallen op die een betekenis lijken te hebben. Maar welk belang hebben zij? En hebben die getallen inderdaad een betekenis? Wie zijn de vermoorde jonge vrouwen? Is er een link tussen hen? En zal de moordenaar nog meer slachtoffers maken?

Het lijkt een onmogelijke opdracht voor Thomas Berg en zijn team om op al deze vragen een antwoord te vinden en zo de moordenaar te vatten.

ISBN: 9789052400976 – Uitgeverij Houtekiet – Aantal pagina’s: 398 – Misdaadroman

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘De doden moeten hun getal hebben is een spitsvondige thriller waarin getallen en symbolen de rode draad zijn.’

Hoofdpersonages

Thomas Berg is hoofdinspecteur bij de Federale Politie van Leuven. Hij is een intelligent persoon die zich kan vastbijten in een onderzoek. Soms klampt hij zich zo sterk vast in zijn eigen overtuiging dat hij ietwat blind wordt voor de alternatieven. Het is zijn vriend Jan Zeebos van de technische recherche die hem daarop wijst.
Thomas Berg kan soms nogal bazig zijn naar zijn team toe dat bestaat uit de inspecteurs Lou, Wenderickx en Coens. Zij vormen een hecht team, maar de druk van het onderzoek leidt soms tot spanningen tussen hen.
— Marita

Sfeer

De doden moeten hun getal hebben van Jo Claes neemt je van meet af aan op sleeptouw.
Soms voelt het verhaal wat langdradig aan, maar de schrijver slaagt er desondanks in om je nieuwsgierigheid te blijven prikkelen.
— Marita

Schrijfstijl

Jo Claes schrijft op een heel directe en duidelijke manier. In De doden moeten hun getal hebben geeft de schrijver heel wat weetjes en geschiedenis mee over Leuven. Het verhaal staat bol van de symboliek en mythologie, wat leuk is maar wat het tegelijkertijd ook wel wat ingewikkeld maakt. Het boek zet hierdoor wel aan om zelf het een en ander gaan op te zoeken.
— Marita

Passage uit het boek

‘Berg wilde net dat andere thema aansnijden, toen Wenderickx het kantoor binnenkwam. Het leek wel alsof er telkens opnieuw iets gebeurde waardoor het gesprek werd uitgesteld.
‘Chef,’ viel Wenderickx met de deur in huis. ‘Je had gelijk: de vierde figuur op de foto’s van oudjaar is wel degelijk Sylvie Godefroot, maar ze was er zich niet van bewust dat er die avond foto’s zijn gemaakt.’
‘Heeft ze daar niets van gemerkt?’
‘Dat zei ze. Het was ook verschrikkelijk druk op de Oude Markt, dat kan je je wel voorstellen. Ik heb haar gevraagd of er iemand in hun gezelschap was die de foto’s genomen kan hebben, maar het enige wat ze daarover wist te vertellen, was dat er even een jongeman bij hen in de buurt is geweest. Ze nam aan dat hij een jaargenoot was van de drie anderen of – dat kon ook – het vriendje van Julia.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Jo Claes – Slagschaduw

Recensie: Bart Debbaut – Tralies