Manouk werkt in het lab van haar moeder, waar ze onderzoek uitvoeren naar het 3D-printen van dieren. Het lab geeft kleur aan haar leven, in tegenstelling tot school, waar ze met tegenzin naartoe gaat. Tot Noa in de klas komt. De twee worden onafscheidelijk.

Maar dan slaat het noodlot toe. Noa blijkt kanker te hebben in een ongeneeslijk stadium. Terwijl Noa haar lot lijkt te accepteren, wil Manouk alles doen om haar bij zich te houden. En tijdens een vakantie in Los Angeles krijgt ze een idee. Maar daar heeft ze hulp bij nodig…

ISBN: 9789047716938 – Uitgeverij Lemniscaat – Aantal pagina’s: 237 – Jeugdboek

4 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een bijzonder en aangrijpend boek met een zwaar thema.’

Hoofdpersonages

Manouk is een nerd, zoals ze het zelf zegt. Ze heeft een bijbaantje in het lab van haar moeder en heeft eigenlijk geen vriendinnen op school. Totdat Noa bij haar in de klas komt. De meiden worden direct dikke vriendinnen en delen alles met elkaar. Tot Noa ongeneeslijk ziek wordt. Manouk wil er alles aan doen om haar vriendin te redden en gaat daarom samen met Tom – de zoon van een collega van haar moeder – op zoek naar een manier om Noa te genezen.
De hoofdpersonages zijn alle drie vijftien, maar lijken een stuk ouder. Dit komt vooral door hoe ze zich gedragen: ze zijn heel serieus, denken diep na over zaken, gaan gezellig samen thee drinken. Niet echt standaardzaken die je verwacht bij pubers.
— Ies

Sfeer

Het verhaal hangt een beetje tussen drama en scifi in. Manouk houdt zich in het lab van haar moeder bezig met het 3D-printen van levende wezens: muizen, konijnen en uiteindelijk ook mensen. Toms vader (en Tom indirect ook) is bezig met mind exchange, het uitwisselen van bewustzijn tussen twee personen. Aan de andere kant is het boek ook dramatisch. Een meisje van vijftien dat ongeneeslijk ziek wordt en steeds verder aftakelt, Manouk die moet dealen met het aankomende verlies van haar beste vriendin; beide vrij heftige onderwerpen. Ondanks dat is het boek niet alleen maar zwaar en verdrietig, maar ergens juist ook hoopvol. De techniek die in dit boek wordt gebruikt, zal wellicht nooit werkelijkheid worden, maar de wetenschap ontwikkelt zich volop en hopelijk wordt er ooit een geneesmiddel gevonden.
— Ies

Schrijfstijl

Het boek leest heel prettig en vlot. De uitgeverij prijst dit boek zelf aan als een jeugdboek voor 13+, maar hier ben ik het niet helemaal mee eens. De inhoud van het boek en de personages, maar ook de schrijfstijl neigen meer naar een young-adultboek, voor kinderen vanaf een jaar of 15. Iets jongere kinderen zouden het boek ook kunnen lezen, maar zullen wellicht het thema wat heftig vinden.
— Ies

Passage uit het boek

‘‘Hoezo kunnen jullie dat risico niet nemen? Zoals ik al zei, de kans dat ik door die knol in mijn hoofd in een coma beland is nog veel groter en ik ga sowieso dood. Het lijkt me een heerlijk vooruitzicht om als bioprint een paar dagen eindelijk weer even zonder die rothoofdpijn te kunnen leven, niet alles dubbel te hoeven zien en lekker op het concert te kunnen dansen, zonder mijn evenwicht te verliezen.’ Ze hadden het niet meer over het concert gehad sinds bij Noa de tumor was vastgesteld, uit vrees dat Noa er dan misschien niet meer zou zijn.
‘Maar Noa, je ouders zullen nooit toestemming geven om jou als proefkonijn te gebruiken.’
‘In dit laatste stukje van mijn leven wil ik graag zelf over mijn leven beslissen.’’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: William Petty & Axel Scheffler – Bibi…

Recensie: Anousha Nzume – Hallo witte scholen