Als Nadia twee is, laat haar Armeens-Amerikaanse moeder hun gezin in de steek. Nadia blijft achter met haar kleine zusje en hun Ghanese vader, die als ambtenaar bij de Verenigde Naties werkt. Ze bewonen plekken over de hele wereld: Rome, Dar es Salaam, Kumasi en Londen. Nadia spreekt meerdere talen en heeft meerdere thuislanden. Ze vraagt zich af of ze Europees, Afrikaans of Amerikaans is. Of niets van dat alles? Als haar vader overlijdt, voelt Nadia zich meer dan ooit ontworteld en alleen.

Naschokken is het ontroerende verhaal van Nadia’s zoektocht naar haar identiteit, dat laat zien welke naschokken een trauma kan hebben op persoonlijk vlak, en ook hoe dat doorwerkt van generatie op generatie.

ISBN: 9789056726249 – Uitgeverij Signatuur – Aantal pagina’s: 352 – Roman

5 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Bijzonder indrukwekkend en indringend debuut van een wereldvrouw.’

Hoofdpersonages

De hoofdrol in Naschokken is weggelegd voor de schrijfster van de roman. Nadia Owusu werd bijna dertig jaar geleden geboren in Tanzania. Haar vader Osei heeft de Ghanese nationaliteit en haar moeder Almas is Armeens-Amerikaans. Almas verlaat Nadia en haar zus Yasmeen op het moment dat Nadia twee jaar is. Haar tante Harriet voedt haar in Engeland op. Drie jaar later krijgt haar vader een nieuwe vrouw, de Tanzaniaanse Anabel, en samen vormen zij een gezin. Op haar dertiende sterft Nadia’s vader Osei op 39-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor. Op dat moment is haar moeder er nog steeds niet voor haar; voor de tweede keer wijst Almas Nadia af…

Op achttienjarige leeftijd vertrekt Nadia naar New York. Tijdens haar studietijd start een langdurige periode van psychische problemen. Deze problemen vinden hun grondslag in hechtingsproblematiek. Verder speelt een identiteitsprobleem een rol; Nadia vraagt zich af met welke nationaliteit en welke bevolking zij zich mag identificeren en lijkt het antwoord daarop niet te kunnen geven. Daarbij komt dat ze naar haar mening telkens niet in een bepaald hokje past, zij het vanwege haar ‘afwijkende’ huidskleur, zij het vanwege het spreken van een andere taal.

Als kind komt Nadia recalcitrant maar ook zeer intelligent over. Nadia’s vader was eveneens intelligent en wijs en in vergelijking met Nadia’s moeder heeft hij zorgeloze tijd in Ghana beleefd. Tegenover Nadia is hij open en eerlijk, ook als die eerlijkheid een niet te verhullen verdriet impliceert. Hij is Nadia’s voorbeeld en leidraad, ook na zijn overlijden.
— Antoine

Sfeer

De roman Naschokken kan beslist indringend worden genoemd. Vooral de wijze waarop Nadia heeft gedeald met hechtingsproblemen en identiteitsproblemen vanwege haar gemengde afkomst. Verder is het indrukwekkend om te lezen hoe het de ouders en voorouders van Nadia is vergaan in respectievelijk Ghana en Armenië. Met name is schrijnend dat Nadia’s moeder genocide heeft meegemaakt, een trauma dat ongewild wordt doorgegeven aan de volgende generatie.
— Antoine

Schrijfstijl

Naschokken is buitengewoon pakkend. De schrijfster vertelt open en eerlijk over haar eigen mentale kwetsbaarheid en je maakt haar zieleroerselen van dichtbij mee. Hier en daar valt de schrijfstijl rauw te noemen, vooral wat betreft de ziekte van haar overleden vader en ook de omgang met Anabel, met wie Nadia altijd een haat-liefdeverhouding heeft. Het verhaal bevat soms een gitzwarte, cynische ondertoon.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Mijn moeder was mijn enige nog levende ouder en ik had haar nodig. Twee dagen na mijn vaders overlijden belde ik haar op. Mijn handen beefden toen ik haar nummer koos. Ik wist niet waar ik eigenlijk bang voor was, tot ze zei dat ze niet naar de begrafenis kon komen. Arizona ligt te ver bij Rome vandaan, zei ze. Ze vertelde dat ze plichten had jegens een andere man en andere kinderen. Het laatste wat ik me herinner is dat ze zei dat Yasmeen en ik naar Arizona konden komen, zodat we konden praten. Ze wilden te zijner tijd best met ons over de toekomst praten, maar dan wel op haar voorwaarden en op haar domein.
Te zijner tijd. Dat was niet nu. En ik had haar nu nodig.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Elisabeth Norebäck – Nadia

Recensie: Rebecka Edgren Aldén – Zwarte zeilen