Kort na elkaar worden twee vrouwen vermoord, Madeleine en Rosa. Ze hadden allebei een briefje ontvangen van een zogezegde aanbidder die hen blijkbaar in de val lokte.
René Magritte en zijn vrouw Georgette houden van mysteries en bezitten allebei een gezonde dosis nieuwsgierigheid. René had Rosa kort voor haar dood gezien en de hem onbekende vrouw was hem opgevallen door haar bloemetjesjurk.
Gedreven door hun nieuwsgierigheid en zin voor avontuur gaan René en Georgette als volleerde detectives op zoek naar de moordenaar.

ISBN: 9789464102437 – Uitgeverij Horizon – Aantal pagina’s: 263 – Detectiveroman

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘Nu breekt mijn pijp is een luchtig en meeslepend detectiveverhaal met een humoristisch randje.’

Hoofdpersonages

De hoofdpersonages in Nu breekt mijn pijp zijn de bekende schilder René Magritte en zijn vrouw Georgette. René Magritte, zoals hij altijd voorgesteld wordt, met zijn maatpak, bolhoed en pijp tussen de lippen. René en Georgette hebben een prima huwelijk en houden allebei van avontuur en mysteries. Als er kort na elkaar twee vrouwen vermoord worden slaan ze de handen ineen om uit te zoeken wie de moordenaar is.
— Marita

Sfeer

De sfeer in Nu breekt mijn pijp is heel luchtig, maar dit doet geen afbreuk aan het feit dat het een spannend verhaal is. Het verhaal speelt zich af in het Brussel van een paar decennia geleden. Door de beschrijvingen voelt het alsof je terug bent gegaan in de tijd. De humoristische toets in het verhaal maakt het een heel leuk boek om te lezen.
De schrijfster slaagt erin om je te inspireren om je eens opnieuw te verdiepen in het werk van René Magritte.
— Marita

Schrijfstijl

In Nu breekt mijn pijp combineert Nadine Monfils historisch correcte feiten met haar eigen fantasie. Ze doet dit op een luchtige manier met een weloverwogen dosis humor. Je merkt in haar boek haar persoonlijke bewondering voor de schilder Magritte en voor de zanger Jacques Brel.
— Marita

Passage uit het boek

‘Magritte had zich altijd een kind van zijn land gevoeld, en voor geen geld ter wereld wilde hij dat hij elders geboren was. Bij zijn volk voelde hij een zekere vrijheid, spot en guitigheid die hij nergens anders vond. ‘Je mag naar het mooiste strand ter wereld gaan, je vindt er niet die gemoedelijke sfeer, dat unieke accent, de babbelaars en papieren bloemen, die woeste grijze zee onder een loden lucht, waar je vreemd genoeg toch het geluk van je kindertijd herkent, die zin om zandtaartjes te bakken, zelfs al ben je oud geworden en heb je je onschuld aan de kapstok gehangen’, zei hij vaak.
‘René, gaat het?’ vroeg Georgette en keek in zijn ogen, want die logen nooit.
‘Waarom? Denk je van niet?’
‘Het is gewoon… Je hebt al eventjes niet meer geschilderd. Ik ken je.’
‘Je hebt gelijk, liefje. Ik zit met vragen.”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Nadine Monfils – In Knokke

Recensie: Dirk Debeys – Sneeuwrood