Na een gewelddadige overval verhuist psycholoog Carmen met haar man Vik terug naar zijn familiehuis: Kasteel Vorden. Tijdens het opruimen en verhuizen probeert ze zichzelf weer bij elkaar te rapen, maar dan stuit ze plotseling op een lang verborgen familiegeheim. Voor ze het weet raakt ze verstrikt in het verhaal van Guusje, die in 1917 in Amsterdam voor haar zieke zusje probeert te zorgen. Dat is in die periode niet makkelijk: het leven in de stad is hard en werk vinden én houden lijkt onmogelijk.
Het tij keert wanneer ze de steenrijke Hugo ontmoet, die haar een baan aanbiedt op zijn landgoed. Maar het blijkt te mooi om waar te zijn. Lukt het Guusje om zich staande te houden in haar nieuwe omgeving vol intriges en bedrog? En kan Carmen honderd jaar later de fouten uit het verleden alsnog rechtzetten?

ISBN: 9789401620536 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 395 – Historische roman

4 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een intrigerende historische roman, waarbij de verhaallijn in het heden eigenlijk overbodig is.’

Hoofdpersonages

In Schaduwdochters leren we een aantal personages kennen in het heden en een aantal in het verleden, zo’n honderd jaar terug. In het heden zien we Carmen, die zich na een gewelddadige overval niet meer veilig voelt in haar eigen huis en daarom samen met haar man Vik naar diens ouderlijk huis (of eigenlijk kasteel) verhuist. In het verleden ontmoeten we Guusje, een straatarm, jong meisje dat geld probeert te verdienen om haar doodzieke zusje te helpen. Ze komt terecht op kasteel Vorden (dat kasteel waar Vik en Carmen honderd jaar later gaan wonen), waar ze gaat werken voor baron Hugo. De personages in het verleden zijn heel interessant, menselijk en hier en daar met psychopathische trekjes. Helaas zijn de personages uit het heden, en dan vooral Carmen, niet boeiend en af en toe zelfs irritant.
— Ies

Sfeer

Om eerlijk te zijn vond ik de verhaallijn uit het heden overbodig. Ik vond het totaal niet interessant hoe Carmen op onderzoek uitging naar het familieverleden van haar man. Daarbij vond ik ook dat Carmen heel snel conclusies trekt en in het verleden gaat wroeten, terwijl daar eigenlijk weinig aanleiding toe is. De verhaallijn uit het verleden vond ik dan weer heel boeiend en hier werd ik echt in meegesleept. Zelfs het ietwat treurige einde was bevredigend omdat het zo goed in de verhaallijn paste.
— Ies

Schrijfstijl

Ik heb nog nooit eerder iets van Rachel van Charante gelezen, maar dat ga ik na het lezen van Schaduwdochter zeker nog doen. Van Charantes schrijfstijl is heel prettig om te lezen, het is beschrijvend, maar niet té, waardoor de vaart in het verhaal blijft. De personages zijn menselijk beschreven en van sommige personages kreeg ik zelf de kriebels, omdat ze zo echt waren beschreven.
— Ies

Passage uit het boek

‘Ik graai in mijn tasje en steek de sleutel in mijn kamerdeur. In mijn slaapkamer is aardedonker. Ik kan het me niet meer herinneren, maar kennelijk heb ik voor mijn vertrek de luiken gesloten. Op de tast vind ik de gaslamp op mijn secretaire en steek hem aan. Een zacht, oranje schijnsel verlicht de slaapkamer. Ik leg de zuurstok en het kralenarmbandje op mijn bureau en begin me neuriënd uit te kleden. Plotseling schrik ik op. Achter me klinkt een stem. ‘Waar heb jij uitgehangen, godverdomme?’ Met een ruk draai ik me om. Mijn hart begint als een bezetene te bonzen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Rachel van Charante – Het grachtenhuis

Recensie: Cristina Caboni – De kleuren van de liefde