In een prettig en rustig verzorgingshuis vormen vier bewoners een onwaarschijnlijk clubje. Een keer per week, op de donderdag, ontmoeten ze elkaar om onopgeloste moorden te onderzoeken. Als een vastgoedontwikkelaar uit het nabijgelegen stadje wordt vermoord komt ‘de moordclub’ in actie; het is hun eerste grote zaak. Tot hun verbazing lijkt de moord alles te maken te hebben met hun eigen verzorgingshuis. De vier vrienden mogen dan wel behoorlijk op leeftijd zijn, ze hebben allemaal meer dan genoeg levenservaring. Maar zijn ze nog in staat om een moordenaar te vinden voor hij weer toeslaat?

ISBN: 9789403160917 – Uitgeverij Cargo – Aantal pagina’s: 432 – Spanning

5 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Wegkwijnen achter de geraniums past de vier speurneuzen van de moordclub niet!’

Hoofdpersonages

Hun enige wapen is een blocnote met pen; hun opleiding bestaat uit het kijken van een wekelijkse portie detectives en misdaadseries… De vier bejaarde bewoners Joyce, Elizabeth, Ibrahim en Ron houden elke donderdag een bijeenkomst van hun moordclub in de legpuzzelzaal van het seniorencomplex Coopers Chase. Ze gaan zelf op research uit, reizen af naar verre en minder verre bestemmingen en proberen zo feiten te achterhalen. Met deze feiten helpen ze de politie van Fairhaven. Vanwege hun charmes worden de vier speurneuzen als aimabel en innemend ervaren.

Joyce is een typische babbelkous die graag taarten bakt en nieuwtjes in haar dagboek schrijft, maar wat onwennig staat tegenover de moderne ontwikkelingen, zoals daten via Tinder. Ze trekt vaak op met Elizabeth, een voormalig verpleegster, die vaak de uitstapjes met Joyce regelt om op onderzoek in het veld te gaan. Voormalig psychiater Ibrahim weet door middel van zijn berekeningen de verschillende theorieën van de moordclub te toetsen. Hij trekt vaak op met voormalig vakbondsleider Ron, die beslist niet op zijn mondje gevallen is en wiens zoon een bekend voormalig profbokser is.
— Antoine

Sfeer

Het verhaal in De moordclub (op donderdag) kan niet anders worden gekenmerkt als een succesvolle mengeling van spanning (in de vorm van een detectiveroman) en aanstekelijke humor.
— Antoine

Schrijfstijl

Kort gezegd is het verhaal in het boek zeer goed leesbaar, vervat in korte hoofdstukken, zonder moeilijke woorden of al te lange zinnen. Het tempo waarin de gebeurtenissen elkaar opvolgen is precies goed. De realiteit van het verhaal en de psychologie in het boek is gemiddeld. De vele dialogen zijn uitstekend. Tenslotte zijn de personages en bijpersonages goed uitgewerkt.
— Antoine

Passage uit het boek

‘We konden er niet omheen, we konden geen enkele goede reden bedenken waarom dat extra lichaam daar was. Bij nader inzien en versterkt door geglazuurde sinaasappelcake (Nigella), was Austin er vrij zeker van dat het beenderen van een mannenlichaam waren, dus het was geen non.
Maar wie was hij? En wie had hem vermoord? Voor een eerste stap naar de antwoorden moesten we ontdekken wanneer hij vermoord was. Dertig jaar geleden? Vijftig jaar geleden? Dat maakte erg veel uit.
(…)
En dan de allergrootste vraag natuurlijk nog. Je bent me voor. Was het motief gevonden voor een veel recentere moord? Wist iemand anders dat de beenderen daar waren verstopt? Was Ian Ventham vermoord om de Tuin van de Eeuwige Rust en het geheim van die beenderen te beschermen?”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Richard Osman – Het schot dat niemand raakte

Recensie: Sophie Green – De zwemclub van Shelly Bay