Als haar ouders het huis verbouwen, gaat Iris bij haar grootmoeder logeren. Mimi en Iris zijn de beste vrienden en Iris vindt het heerlijk om bij haar te zijn… Haar grootmoeder is namelijk niet zo’n saaie doorsnee-oma: ze bruist altijd van energie, danst in de keuken, zwemt in zee, ook al is het koud… Iedere dag is een avontuur.
Maar Mimi doet steeds vreemdere dingen. Smeert ze nou echt jam op haar roerei omdat ze het lekker vindt? Al die spullen die zich in huis opstapelen, zijn dat nou echt allemaal dingen om te bewaren? Of is er iets anders aan de hand?
Iris moet een manier vinden om met het steeds verder veranderende gedrag van Mimi om te gaan. Ze wil niet dat mensen om haar heen doorkrijgen wat er gebeurt. Zéker Mason niet, de nieuwsgierige nieuwe jongen uit haar klas!
En wie is toch Coral? Het meisje van de foto boven de haard in oma’s huis, dat zo ongelofelijk veel op Iris lijkt?

ISBN: 9789047712527 – Uitgeverij Lemniscaat – Aantal pagina’s: 272 – Jeugdboek

5 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘Een mooi en liefdevol geschreven jeugdboek, dat je leest met een lach en een traan.’

Verhaal

Thuis zit er schimmel op de muren van Iris’ slaapkamer. Papa is het zelf aan het herstellen, maar met een tweeling van twee jaar in huis schiet dat niet zo op, daarom logeert Iris bij haar oma. Al doet oma steeds vaker rare dingen (ze vergeet van alles, ze doet erwten in het cakebeslag, ze legt de schone was in het mandje van de kat), het is heel fijn om bij oma te zijn.
Ondertussen sluit Iris, tegen wil en dank, vriendschap met Mason, haar buurjongen als ze bij oma woont. In eerste instantie mag Iris Mason niet zo graag, maar geleidelijk blijkt dat hij een goede steun kan zijn.
Iris probeert, met de hulp van Mason, een groot geheim te ontrafelen. Wie is toch dat meisje dat op haar lijkt op die film in het museum uit de jaren ’50? Het kan Coral niet zijn, die is verdronken toen ze 2 jaar was, maar wie dan wel?
— Isolde

Het boek

Het verloren meisje is een stand alone verhaal, geschreven door S.E. Durrant. Het is een gebonden uitgave, met een mooie cover uitgevoerd in blauw en wit. Aan het begin van iedere hoofdstuk herken je de cover in de illustratie.
De hoofdstukken zijn opgedeeld in kortere stukjes, waardoor het boek vlot leest en ook makkelijk even weg te leggen is (niet dat je dat wilt overigens). Ieder stukje heeft een eigen titel. In ieder hoofdstuk staat een stukje van het lijstje dat Iris voor oma maakt met dingen die belangrijk zijn voor haar om te onthouden.
— Isolde

Schrijfstijl

Het verloren meisje leest makkelijk en vlot. Het is een boeiend verhaal, met verschillende lagen en verschillende verhaallijnen. Het is vooral een ontroerend en lief verhaal over een meisje en haar oma, die langzaam wegglijdt in haar herinneringen.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Als je je afvraagt hoe het is om een kamer te delen met een tweejarige tweeling, probeer je dan een paar robots voor te stellen die fout zijn geprogrammeerd zodat ze niet goed werken. En dat er dan niemand is die weet hoe je ze uit moet zetten. Het ene moment springen ze op en neer en een tel later gillen ze alles bij elkaar omdat het te warm is in bed. Of te koud. Of omdat hun dekbed steeds op de grond valt, of de lakens niet zacht genoeg zijn, of juist te zacht en te kriebelig. Of niet kriebelig genoeg. Of ze zijn nog lang niet moe of compleet ingestort. Of er komt te veel licht door de gordijnen of het is te donker. Maar het allerergste is: soms blèrt de een dit en de ander dat. (Argh!)
En daarom ben ik dus naar Mimi verhuisd.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Jill Mansell – Ik wil met je mee!

Recensie: Jane Fallon - Oversharing