Wanneer de meest gehate leerkracht in het dorp Utzel plots overlijdt, lijkt zelfdoding de enige verklaring. Maar dan werpt een schaduw uit het verleden twijfel op de zaak. Voor tienerdetective Anton Arend worden eenvoudige raadsels plots duistere doolhoven waarin de dader de weg bepaalt. In de wirwar van vriendschapsdrama’s, de regels van een nieuw lief en de vreemde terugkeer van zijn broer ontdekt Anton dat de grens tussen held en schurk net zo grillig is als de wifi op zijn slaapkamer. Zal Anton op tijd de waarheid kunnen onthullen, zelfs als het zijn eigen wereld vernietigt?

ISBN: 9789002280764 – Uitgeverij Davidsfonds Infodok – Aantal pagina’s: 266 – Jeugdboek

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een spannend verhaal wat goed in elkaar zit.’

Verhaal

Het boek 5 voor 12 bevat een lijst met belangrijke personages. Dit vond ik fijn, omdat ik regelmatig even ging terugkijken over wie ik iets aan het lezen was. Echter, tijdens dit verhaal was om deze reden ook al vaak duidelijk dat bepaalde sporen dood zouden lopen. De verdachten in dit boek stonden niet beschreven in de eerdergenoemde lijst. Daardoor was voor mij duidelijk dat zij dus niets met de moord op de leerkracht te maken konden hebben.
Verder vind ik dat 5 voor 12 heel goed in elkaar zit. Het verhaal is kloppend en verrassend in het verloop. De spanning bouwt steeds mooi op. Ook lees je over zaken waarmee jonge mensen te maken hebben. Zo gaat het bijvoorbeeld over pronouns, telefoon, social media en podcasts.
— Eline

Het boek

Dit Arendsoogmysterie is het tweede in een reeks. Ik heb het eerdere deel niet gelezen, maar miste voor mij gevoel geen achtergrondinformatie. De cover van 5 voor 12 laat een dossierenvelop zien en een onduidelijke polaroidfoto. Het binnenwerk bevat geen illustraties. Wel is het boek opgedeeld in meerdere delen met een bijzondere titel.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van 5 voor 12 is, zoals eerder gezegd, mooi opgebouwd qua spanning. Het is voor mij een echte pageturner. Doordat het verhaal vol onverwachte wendingen zat, kon ik het maar moeilijk wegleggen. Het boek is geschreven vanuit de ik-vorm door Anton Arend. Het boek is geschreven in de tegenwoordige tijd, waardoor het verhaal nog meer gaat leven.
— Eline

Passage uit het boek

‘Een paar straten verder schudt luid geschreeuw me definitief uit mijn roes. Het geschreeuw gaat door merg en been.
Ik haast me zo snel als ik kan naar de bron van het geschreeuw. Een jogger. Ken ik haar niet?
Mijn leerkracht fysica. Ze schreeuwt nogmaals als ze me ziet komen aanfietsen. Ze beeft als een rietje en houdt haar gsm voor zich uit.
‘Daar… Hij…’ en ze wijst naar de oever van de Leie.
Met een knoop in mijn maag kijk ik naar de rivier. Het water is bedekt met een flinterdun laagje ijs. Behalve aan de oever. Daar kolkt het water tegen de kant. Ik zet een stap richting de rand.
En dan zie ik het.
Daar ligt iemand.
Het is een man. Gekleed in een blauwe, gestreepte pyjama en een kamerjas. Blote voeten steken onder de broek uit en ze zijn zo bleek dat elke ader er haast uitspringt. De handen van de man zien er verkleumd uit. Mijn blik gaat langzaam naar boven.
De ogen zijn gesloten. Alles aan de man ziet er bevroren uit. Ik neem het gezicht in mij op. Pas dan dringt het tot me door.
Het is Carl Coppens, de wiskundeleerkracht.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Pépé Smit – Fred en de (bijna mislukte) verjaardag

Recensie: Jo Spain – De laatste verdwijning