Recensie: Walter van den Berg – Schuld
In zijn vierde roman Schuld neemt Walter van den Berg je mee naar Amsterdam Slotervaart en daarbij in het bijzonder de kenmerkende volkswijk Bluebanddorp.
Kevin maakt gejatte laptops schoon. Vieze filmpjes die hij vindt zet hij online en de vreemdgangers belt hij op, stalkt ze. Om ze te laten zien dat het hun schuld is. Om maar met iemand te kunnen praten. Zijn vader is de mislukte charmezanger ‘Zingende Ron’. Wanneer die uit de bak komt trekt hij in bij Sandra. Dat is geen liefde, dat is een afspraak. Ron heeft iets voor haar gedaan en zij doet nu iets voor hem terug. Welkom in een wereld waar mannen de held moeten zijn, maar waar uiteindelijk iedereen wordt ontmaskerd.
ISBN: 9789 082 410 624 – Das Mag Uitgeverij – Aantal pagina’s: 288 – Roman
4 van de 5 sterren — Kelly
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Start!
Recensie in één zin
‘Schuld is een snoeiharde roman over de donkere keerzijde van een volksbuurt in Amsterdam Nieuw-West.’
Hoofdpersonages
Van den Berg begint zijn roman met het opvoeren van al zijn hoofdpersonages, afgewisseld per hoofdstuk. Zingende Ron, zijn broer Cor, zijn zoon Kelvin, Witte Mo, marinier Marco en zijn vrouw Sandra. Door te switchen tussen de verschillende personages en sprongen te maken in de tijd kom je langzaam te weten hoe alles nu precies gebeurd is. De kansloosheid van de personages wekt soms medelijden op, zo heb je in sommige scenes gevoel van sympathie voor met name de personages Ron en Kevin, ook al maken ze regelmatig domme keuzes of raken ze verzeild in situaties waar ze beter niet in verzeild hadden kunnen raken.
— Kelly
Sfeer
Van den Berg schetst in Schuld het beeld van de autochtone onderklasse in Amsterdam Nieuw-West, van binnenuit, vanuit de onderklasse zelf. Openbare geweldpleging, garages vol gestolen spullen, frustraties, ruzies en bedreigingen zetten de toon en bepalen het sfeer van het boek. Het beeld van een groep mensen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, of ze dit nu willen of niet. Het criminele circuit verbindt ze, de ellende verbindt ze, schuld en schuldgevoel verbindt ze.
— Kelly
Schrijfstijl
‘Mijn broer had nog gezongen op de avond dat hij iemand doodsloeg’. Met deze zin begint Schuld, en na zo’n zin ben je gelijk hooked, kan ik je vertellen. De broer in kwestie is Ron, in het boek ook wel Zingende Ron genoemd, en waarom hij precies iemand dood heeft geslagen kom je pas laat in het boek te weten. De moord vormt de spil van Schuld: Van den Berg laat in korte hoofdstukken zien wat er gebeurde in het leven van de hoofdpersonen vóór en na deze bewuste avond. De dialogen zijn ijzersterk; snel, direct en grof. Door de gebeurtenissen in kleine stukjes aan de lezer kenbaar te maken, telkens vanuit ander perspectief verteld, ben je als lezer vanaf pagina één gegrepen door het boek en kom je pas weer tot rust wanneer je het boek uitgelezen en wel naast je neer kunt leggen.
— Kelly
Passage uit het boek
Kevin was aan het werk voor Witte Mo. Hij had één laptop schoongemaakt en op de tweede laptop vond hij een filmpje van een vrouw die een man pijpte. Hij keek ernaar en daarna keek hij om naar Mo en Mo zat in de vijfde ruimte op een van de banken en speelde Snake op zijn ouwe Nokia. Hij vloekte toen de slang in zijn eigen staart beet en de vloek echode in de ruimte. Mo’s rottweilers lagen aan zijn voeten. Kevin keek nog een keer. Een tik op de spatiebalk en het filmpje startte. Het duurde zeventien seconden. Het bestand was drie dagen oud, van 17 november 2015. Haar hoofd, zijn benen, een televisie op de achtergrond en in de twaalfde seconde keek de vrouw op; ze keek in de lens en haar blik vroeg of ze het goed deed. De lens draaide weg en het filmpje stopte.
Kevin was na school op zijn oude gele Kymco naar Mo’s loods gereden, naar Mo’s Garagewinkel. Mo’s winkel zat onder een flat achter de Osdorper Ban. Kevin reed er elke dag naartoe. Hij zat er aan zijn
werktafel. Een vette motorolie geur, stofwebben aan het hoge plafond. School was econometrie, collegezalen met jongens, veel jongens en weinig meisjes. Tik op de spatiebalk. Haar hoofd, zijn benen. Goeie score, dacht hij, en hij zei het zachtjes: goeie score.
Leesvoorschrift
Dit boek leest als een trein, en je kan dit boek werkelijk óveral lezen. Omdat het in zo’n cleane, heldere en rauwe stijl geschreven is, verandert ‘een half uurtje voor het slapengaan lezen’ al gauw in uren nachtbraken omdat je het boek niet weg kunt leggen.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?
Ga je dit boek lezen?
een geweldige site heb je.
Een van de beste sites die ik heb bezocht.
Mijn complimenten.
Justin
Hi Justin,
Bedankt voor je toffe reactie, dit is altijd erg leuk om te horen.
BW