Ryun, Keigan, Tynahan en Biyung hebben de Tempel van Haïnsha bereikt. Daar leren de onwaarschijnlijke vrienden eindelijk meer over de missie en de profetie die hen hier heeft gebracht. Ze ontdekken een huiveringwekkende waarheid: een complot van de nhaga-priesters om een god te doden, en zo hun eigen godin meer macht te schenken. Genoeg macht om het Noorden te kunnen veroveren… Een van de monniken van de tempel vraagt Ryun om uit te zoeken wat de priesters precies van plan zijn, zodat ze hen tegen kunnen houden. Wanneer Ryun voldoet aan dit verzoek, trapt hij rechtstreeks in een val…

ISBN: 9789021042022 – Luitingh-Sijthoff – Aantal pagina’s: 478 – Fantasy

5 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Het plot van De dromenjagers heeft zoveel verschillende lagen en de worldbuilding is zo enorm sterk en uitgebreid; het is eigenlijk alles wat je als fantasylezer wil.’

Hoofdpersonages

Keigan Draca is een mens die het legendarische zwaard met twee klingen van de koning hanteert. Onder de nhaga’s staat hij bekend als de Nhagaslager: hij heeft een hekel aan nhaga’s en eet ze op als hij de kans krijgt. Afgezien van zijn bloedlust voor nhaga’s is Keigan heel kalm en berekenend. Hij denkt na over iedere stap en wordt zelden boos, maar heeft ook de neiging om pas dagen later antwoord te geven op vragen.
Biyung Srabol is een tokkebi (vuurwezen) en kan vuur in alle denkbare vormen maken. Hij heeft veel humor en stelt graag vragen waarvan je eerst niet helemaal snapt waarom hij ze stelt. Biyung rijdt op zijn vliegende kever genaamd Nanie en kan absoluut niet tegen bloed.
Tynahan is een stuk opvliegender dan de rest, als rekkon (vogelmensen) kan hij hele legers laten beven met zijn rekkon-oerkraai. Moedig stort hij zich met zijn zeven meter lange speer op alle vijanden die ze tegenkomen.
Ryun Fei is door de rest van de groep gered uit nhaga-gebied als onderdeel van de missie. Alle nhaga’s laten hun hart verwijderen als ze volwassen worden, maar Ryun durfde niet en heeft als enige zijn hart nog. Hij is hiervoor nooit buiten het gebied van de nhaga’s geweest en is nieuwsgierig naar alles wat hij tegenkomt.
Samo Fei is Ryuns zus en is door het nhaga-gerechtshof opgedragen de huurmoord op Ryun te volbrengen met een shiktor-zwaard. Ze zit de groep achterna op een reuzentijger die ze Marunarae heeft genoemd en wordt zelf achternagezeten door een grote horde demonen.
— Frederique

Sfeer

De dromenjagers gaat verder waar het eerste deel (De hartelozen) eindigde, je zit dus meteen weer heerlijk midden in het verhaal. De vragen waar je mee bleef zitten aan het einde van deel 1, worden in De dromenjagers beetje bij beetje beantwoord. Wel krijg je er nieuwe vragen voor terug. Je krijgt plottwists die je niet aan ziet komen, maar perfect zijn uitgewerkt. De worldbuilding is wederom enorm sterk en alles past in elkaar. De prachtige afbeeldingen in het boek dragen helemaal bij aan de sfeer.
— Frederique

Schrijfstijl

Young-do Lee is qua schrijfstijl in dit deel net zo sterk als in De hartelozen. De hoofdstukken zijn lang, maar je krijgt er uitgediepte personages voor terug waar je steeds meer over leert en steeds meer van gaat houden. Met perfectie weet Young-do Lee serieuze situaties met humor af te wisselen en zelfs filosofische vraagstukken aan te kaarten (wat maakt precies een koning?). Het is gaaf om te zien hoe een plot dat vrij fantasy-standaard lijkt te beginnen al snel vele malen meer wordt dan dat.
— Frederique

Passage uit het boek

‘‘Dacht u aan mijn vader? Kon hij zelfs een man van stalen bloed zoals u aan het lachen maken?’ vroeg Ryun vol verwachting.
Keigan stond op zonder iets te zeggen. ‘Wie weet. Laten we gaan.’
Het antwoord stelde Ryun teleur en Biyung kreeg een voorgevoel waar hij duizelig van werd. Tragisch genoeg ging Biyungs slechte voorgevoel in vervulling. Keigan liet het gezelschap anderhalve dag aan één stuk lopen. Urenlang marcheerde ze de gevaarlijke helling op. Het was een moordende klim. Zo moordend dat Tynahan zijn speer over de grond begon te slepen, wat hem gek genoeg niets kon schelen. Tot eindelijk het Fort van Sigouriat aan de horizon verscheen, stond de hele groep op instorten.
Ryun stond te hijgen met zijn handen op zijn trillende knieën. Keigan kwam naar hem toe en zei met een ernstig gezicht: ‘Ja’.
Ryun verbaasde zich erover hoe snel moordneigingen de kop op konden steken. De wrede trektocht had echter niet alleen tot doel gehad om Keigan de denktijd te gunnen over Ryuns vraag.
‘Waarom laat je ons in vredesnaam zo lang lopen? Nou?’ vroeg Tynahan, de enige die nog een beetje energie overhad, met bevende hanenkam. ‘Wat ik bedoel is…’
‘Ik zag een flinke regenbui aankomen. Het leek me beter om de pas erin te houden.’
‘… dat we nog veel sneller hadden moeten lopen!’ corrigeerde Tynahan, terwijl Ryun spontaan zijn moordlust vergat. Biyung vond het jammer dat hij niet de kans zou krijgen om een rekkon in een stortbui – boven op een berg zonder enige vorm van beschutting – te aanschouwen. Vanaf dat moment haastte de groep zich richting het fort, opgejut door Tynahan.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Young-do Lee – De hartelozen (De vogel die…

Recensie: Michael Reefs, Het Rijk der Schaduwen (De…