Louise is al sinds haar jeugd slechthorend, maar tijdens een recent onderzoek blijkt dat haar gehoor drastisch achteruitgaat. Het is onvermijdelijk dat ze volledig doof wordt, en de artsen raden haar een cochleair implantaat aan. De ingreep is onomkeerbaar en als gevolg zal ze eerder dan normaal haar natuurlijke gehoor verliezen.

Louise schrikt terug voor deze beslissing. Ze heeft zichzelf geleerd te horen door de lippen van anderen te lezen. Dat lukt alleen als er genoeg licht is om te zien, want dan kan ze de losse woorden verstaan en gesprekken reconstrueren. Toch ontstaan er steeds vaker misverstanden. In de rijke fantasie van Louise veranderen woorden en zinnen in vreemde visioenen. Fantastische personages vergezellen haar tijdens haar eerste baan op het gemeentehuis en bij het begin van een prille liefde. Maar de tijd is haar vijand, en Louise zal een besluit moeten nemen.

ISBN: 9789403189918 – Uitgeverij De Bezige Bij – Aantal pagina’s: 223 – Roman

4 van de 5 sterren – Kaylee

Recensie in één zin

‘Kwallen hebben geen oren weet de pijnlijke en lastige ervaringen van slechthorenden te beschrijven met een humoristisch randje.’

Hoofdpersonages

Louise is eind twintig en al sinds haar vroege jeugd slechthorend. Haar gehoor wordt helaas steeds slechter, aan de linkerkant is ze volledig doof en aan de rechterkant is ze zeer slechthorend. Artsen hebben voorspeld dat ze binnen niet al te lange tijd doof zal zijn. Haar enige optie is een implantaat, maar hier zijn de meningen en ervaringen sterk over verdeeld. Louise weet niet zo goed welke beslissing ze moet nemen…

Het leven als slechthorende is soms zwaar voor Louise. Ze kan mensen vaak niet verstaan en dit zorgt voor verwarrende situaties. Wel kan ze goed liplezen, maar hiervoor is goed licht nodig. Er ontstaan situaties in haar leven waarin ze denkt de ander te begrijpen, maar dan blijkt dat dit toch niet zo is. Dit zorgt voor ongemakkelijke en soms lachwekkende momenten.

Louise besluit werk te gaan zoeken en tot haar grote verrassing wordt ze aangenomen op het gemeentehuis om geboorteaangiftes te gaan doen. Haar collega’s snappen niet zoveel van haar situatie en maken hier maar al te graag gebruik van tijdens onder andere een reorganisatie. Louise wordt op een dag overgeplaatst naar de kelder om daar overlijdensberichten te gaan archiveren. Dit heeft ongetwijfeld iets met haar gehoorprobleem te maken.

Wanneer ze dan per toeval de liefde ontdekt, gaat een nieuw avontuur voor Louise beginnen. Ze probeert haar leven zo goed mogelijk te leiden, ondanks haar gehoorproblemen.
— Kaylee

Sfeer

Kwallen hebben geen oren laat ontzettend goed zien hoe het leven is van iemand met gehoorproblemen. Louise kent tal van lastige situaties wanneer ze anderen niet kan verstaan, vele keren moet vragen of ze het willen herhalen, en hoe andere mensen op haar reageren. Ook blijkt werken met een gehoorprobleem een uitdaging, zowel voor werkzaamheden als bij omgaan met collega’s. Het boek beschrijft nogal veel pijnlijke situaties binnen het leven van Louise die ze vaak met een flinke dosis humor te lijf gaat.
— Kaylee

Schrijfstijl

Adèle Rosenfeld geeft je een goed inkijkje in het leven van iemand met gehoorproblemen. De pijnlijke ervaringen en de gedachtegang en overpeinzingen van Louise. Het is best een serieus onderwerp (waarvan we de impact misschien soms serieuzer mogen nemen), maar door de humoristische kijk van Louise wordt het luchtiger.
Het verhaal leest dan ook heel vlot weg. Het kent soms kortere hoofdstukken waardoor je het boek redelijk snel uit hebt. Voor mij geen probleem, want ik was eigenlijk van begin tot eind geboeid.
— Kaylee

Passage uit het boek

‘De dagen erna probeerde ik mijn lichaam weer één te laten worden met de stilte. Het als een blank canvas licht te laten vangen om zo het hele scala aan klanken weer tot me te laten komen. ’s Nachts voerde ik hetzelfde ritueel uit als toen ik nog klein was, door met mijn oor tegen mijn kussen te wrijven. Mijn eigen gehoortest, een toetssteen in tijden dat ik bang was helemaal doof te worden. Doof en blind in het donker. Het kussen annex ijkpunt maakte altijd hetzelfde geluid, dat van crêpepapier, en dat had iets troostrijks. Maar nu knisperde het kussen niet meer zoals vroeger. Het geluid was ver weg en dof, terwijl het altijd duidelijk en scherpomlijnd was geweest; er was alleen nog grijs.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Laura Marshall - Vriendschapsverzoek

Recensie: Ellie Dean – Geef nooit op