Aan het begin van de twintigste eeuw worden op Sardinië nog alle kledingstukken op maat gemaakt. Een jong meisje leert de kneepjes van het vak van haar grootmoeder. Later gaat ze als naaister aan huis werken om haar eigen geld te verdienen. Een naaimachine maakt het werk wat makkelijker en sneller, zodat ze meer geld kan verdienen. Ze komt in veel verschillende huizen en hoort daar de verhalen van de vrouwen om zich heen die er ook voor vechten vrij en zelfstandig te zijn. Langzaam wordt ze sterker en zelfstandiger, maar het blijft een strijd om als vrouw in een mannenwereld serieus genomen te worden en je dromen te verwezenlijken.

ISBN: 9789056726553 – Uitgeverij Signatuur – Aantal pagina’s: 268 – Roman

4 van de 5 sterren – Isolde

Recensie in één zin

‘De stof in haar handen neemt je mee naar de achterbuurten van Sardinië, ruim een eeuw geleden, waar vrouwen moeten vechten voor een zelfstandig bestaan, maar waar ook altijd de hoop op een beter leven gloort.’

Hoofdpersonages

De verteller en hoofdpersoon van De stof in haar handen is een naamloze jonge vrouw. We maken kennis met haar als ze net vijf is en na een cholera-epidemie samen met haar oma als enige van de familie is overgebleven. Haar oma is naaister, niet in dienst bij een van de twee grote lokale naaiateliers, maar zelfstandig en gespecialiseerd in linnengoed, ondergoed, en eenvoudige kleding. De vrouw leert van haar oma alles wat ze weten moet om later een zelfstandig bestaan als naaister op te kunnen bouwen. En dat doet ze, als haar oma is overleden.

Naast haar oma spelen ook andere zelfstandige vrouwen een belangrijke rol in haar leven. Zoals de jonge markiezin Ester Artonesi, die niet gelukkig is in de liefde, en de Amerikaanse Lily Rose die ervoor zorgt dat de vrouw de rest van haar leven een goede financiële basis heeft. En ze gaat werken voor de dames Provera, die zich anders voordoen dan ze zijn. Maar ook Zita, de strijkvrouw die tegenover de jonge vrouw woont en met moeite het hoofd boven water weet te houden.

Al deze vrouwen hebben invloed op de jonge vrouw, op hoe ze in het leven staat, op hoe ze haar leven vormt geeft en hoe ze voorzichtig stapjes op het pad van de liefde zet. Want er komt ook een man in haar leven, maar dat verloopt niet zonder slag of stoot.
— Isolde

Sfeer

Het is een zwaar en moeilijk leven, dat vrouwen als de hoofdpersoon van De stof in haar handen, leiden. Vrouwen in hoge sociale milieus hebben het een stuk beter, maar deze vrouwen moeten keihard werken om letterlijk te kunnen overleven.
Het bijzondere van dit boek is dat je over beide kanten leest, want een naaister als de hoofdpersoon komt bij de rijkeren thuis om daar kleding te maken en herstellen.
Pitzorno weet waar ze het over heeft, want ze is zelf ook een Sardijnse en de verhalen in het boek zijn gebaseerd op de verhalen die ze van haar eigen grootmoeder heeft gehoord.
— Isolde

Schrijfstijl

Bianca Pitzorno heeft een mooie en rustige schrijfstijl. Verwacht geen snelle acties waardoor je op het puntje van je stoel gaat zitten om maar niets te missen, maar juist zorgvuldige en uitgebreide beschrijvingen waardoor je met de hoofdpersoon meeloopt door de straten van het Sardijnse stadje.
In het begin voelt het boek alsof het een verzameling van losse verhalen is, die aan elkaar verbonden zijn door de hoofdpersoon die in ieder van de verhalen een rol speelt. Maar na drie hoofdstukken lezen in De stof aan haar handen is dat gevoel wel verdwenen. Pitzorno knoopt de verhalen, de gebeurtenissen en personages onlosmakelijk aan elkaar vast.
Pitzorno heeft, zoals ze zelf ook aangeeft aan het begin van het boek, een fictief verhaal met fictieve personages geschreven. Toch is het boek doordrenkt met feiten, die ze heeft gehoord van haar grootmoeder en heeft gelezen in bijvoorbeeld krantenartikelen en vervolgens op haar manier tot een prachtige roman heeft verwerkt.
— Isolde

Passage uit het boek

‘Elke avond ging ik doodmoe naar huis en sleepte mijn naaimachine mee. Ik durfde haar niet in huis Provera achter te laten. Misschien zou iemand, Tommasina bijvoorbeeld, er uit nieuwsgierigheid aankomen, de spoel de verkeerde kant op laten dragen, de as of de stand waar de naald aan bevestigd was verdraaien. Ik hield de machine liever altijd in het zicht. Eenmaal thuis verslond ik gretig de soep en wat brood met daarop een beetje beleg. De strijkvrouw had het eten lekker warm voor me achtergelaten op de rand van het kolenfornuis. Ik vroeg me af hoe mijn vier medenaaisters het al die uren op slechts wat geroosterd brood uithielden. Dat hapje polenta met kaas dat ik tussen de middag snel naar binnen schrokte gaf me maar een piepklein beetje energie. De voldoening van het voltooide werk maakte echter alle ongemakken draaglijk.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Ken Honda – Maak je geld gelukkig

Recensie: Hanneke van Onna - Geldgeheim